Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tutaj, podczas dawnych wojen u zarania świata, ręce samych Valarówrozszczepiły potężne góry, niczym toporem wygładzając ich pionowe, wznoszącesię ku nieodgadnionym wyżynom zbocza.Gdzieś tam, wysoko, jaśniała wstęganieba, a na granatowym tle czerniały zarysy szczytów i skalnych iglic, odległych,ale surowych, okrutnych jak ostrza włóczni.Zbyt wyniosłe były te skalne ściany,by zimowe słońce zajrzeć mogło do środka, i chociaż ranek jaśniał już pełnymblaskiem, to na niebie ponad wąwozem wciąż błyszczały blado gwiazdy, a nasamym dnie panował półmrok rozjaśniany przez lampki ustawione obok stromowspinającej się drogi.Podłoże doliny wznosiło się bowiem ku wschodowi, po lewejzaś Tuor dojrzał ciągnącą się obok łożyska strumienia drogę gładko brukowaną,wijącą się gdzieś ku górze i znikającą w cieniu. Minęliście Pierwszą Bramę zwaną Drewnianą powiedział Elemmakil. Musimy iść tędy.Zatem pospieszajmy.Jak daleko wiodła ta droga, tego Tuor nie potrafił powiedzieć, a gdy spojrzałprzed siebie, znużenie ogarnęło go niczym chmurny opar.Zimny podmuchciągnął od kamieni, więc młodzieniec otulił się szczelniej płaszczem. Chłód niesie wiatr z Ukrytego Królestwa! powiedział. Zaiste odparł Voronwe. Obcemu zdawać się może, że duma uczyniłasługi Turgona bezlitosnymi.Dla znużonego drogą i głodnego wędrowca długiei ciężkie wydają się staje drogi pomiędzy Siedmioma Bramami. Gdyby nasze prawo nie było tak surowe, dawno już podstępem nienawiśćwniknęłaby tutaj, niszcząc nas ze szczętem.Sam dobrze o tym wiesz stwierdził45Elemmakil. Nie jesteśmy jednak okrutnikami.Nie mamy tu nic do jedzenia,a obcy nie może cofnąć się nawet o krok.Wytrwajcie jeszcze trochę, a doznacieulgi przy Drugiej Bramie. To dobrze powiedział Tuor i ruszył dalej, jak mu kazano.Po chwiliodwrócił się i ujrzał, że podążają za nim jedynie Elemmakil z Voronwem. Na tym terenie nie trzeba już więcej straży oznajmił Elemmakil, odczytującjego myśli. Nie ma dla elfa ni człowieka ucieczki z Orflachu, nie ma powrotu.Tak wędrowali pod górę, czasami długimi schodami, niekiedy ścieżkamipogrążonymi w cieniu, wijącymi się po zboczu, aż w odległości około kilkusetkroków od Drewnianej Bramy, Tuor ujrzał, jak drogę przegradza wielki murwzniesiony od ściany do ściany rozpadliny, z przysadzistymi wieżami poobu stronach.W owym murze widniał łuk bramy.Zdawało się, że dawnibudowniczowie zaślepili ją gigantycznym głazem.Gdy trzej mężczyzni zbliżyli się,jego wypolerowana i ciemna powierzchnia zalśniła w blasku wiszącej pośrodkułuku lampy. Oto Druga Brama, zwana Kamienną powiedział Elemmakil, podchodzącdo wrót i naciskając lekko, a wtedy obróciły się na niewidocznej osi, aż stanąwszyrównolegle do drogi, otworzyły po obu stronach przejście na podwórzec, naktórym znajdowało się wielu uzbrojonych strażników w szarych strojach.Niepadło ani jedno słowo, kiedy Elemmakil prowadził swych podopiecznych dokomnaty pod północną wieżą.Tam wędrowcy mogli odpocząć przez chwilę.Podano im jedzenie i wino. Skąpy może wydać się ten poczęstunek zwrócił się Elemmakil do Tuora. Ale jeśli dowiedziesz prawdy twych słów, wówczas do wystawniejszego stołuzasiądziesz. Tyle mi wystarczy odparł Tuor. Tylko słaby duch łakoci potrzebuje, byurosnąć w siłę. I rzeczywiście, jadło oraz napitki Noldorów wzmocniły go natyle, że wkrótce gotów był ruszyć w dalszą drogę.Niewiele pózniej dotarli do muru wyższego i solidniejszego niż poprzedni.Tkwiła w nim Trzecia Brama, Brama z Brązu, dwuskrzydłowe wrota obitebrązowymi płytami, na których wyryto liczne postaci i dziwne znaki.Z muruponad nadprożem wyrastały trzy wieże na planie kwadratu, wszystkie nakrytedachami i obłożone miedzią.Za sprawą szczególnego traktowania jej przezmistrzów kowalskich jaśniała ona niczym ogień w promieniach czerwonychlamp, jak pochodnie osadzonych rzędem w murze.I tę bramę przebyli w ciszy,na podwórcu zaś za wrotami ujrzeli większą jeszcze kompanię wartownikówodzianych w kolczugi, które lśniły stłumionym płomieniem, ostrza zaś toporówstraży miały kolor czerwony.Załoga składała się w większości z Sindarów46z Nevrastu.Doszli teraz do najtrudniejszego odcinka drogi, pośrodku Orflachu bowiemzbocze było najbardziej strome, a gdy się tak wspinali, Tuor dojrzał mroczniejącyprzed nim najpotężniejszy z murów.Tak oto zbliżyli się w końcu do CzwartejBramy, Bramy Splątanego %7łelaza.Wysoki, czarny i niczym nie oświetlony byłjej mur.Ponad nim wznosiły się cztery żelazne wieże, pomiędzy zaś dwomawewnętrznymi widniała wykuta w żelazie podobizna orła tak realistyczna, żezdawać by się mogło, iż sam Król �orondor przysiadł na murze niczym nagórskim szczycie, by odpocząć po locie w przestworzach.Tuor stanął przed bramąi zdało mu się, że przez splątane pnie i gałęzie wiecznych drzew spogląda nabladą twarz księżyca.Blask bowiem przenikał przez ornamenty wrót wykutychi wygiętych na podobieństwo drzew o wijących się korzeniach i bujnych konarachokrytych listowiem i kwiatami.Dopiero przechodząc bramę zrozumiał, czemuzawdzięczał to złudzenie: mur był nader gruby i nie jedną, lecz trzy kratowniceosadzono w nim kolejno w ten sposób, by dla kogoś nadchodzącego środkiemszlaku zdawały się tworzyć jednolitą barierę, a światło za nimi było blaskiemdnia.Wspięli się już bardzo wysoko ponad dolinę, w której wędrówkę zaczęli, i zaBramą %7łelazną droga biegła już niemal równo.Co więcej, minęli też koronę i serceEchoriathu.Szczyty górskie zlewać zaczynały się już z wewnętrznymi wzgórzami,a rozpadlina otwierała się coraz szerzej, zbocza zaś stawały się mniej strome.Leżałna nich śnieg, którego biel odbijała światło dnia, bladym blaskiem zalewając pełnąroziskrzonej mgiełki dolinę.Przeszli obok strażników %7łelaznej Bramy, mających czarne opończe, kolczugii podłużne tarcze, oblicza zaś skrywających za przyłbicami podobnymi do orlichdziobów.Elemmakil prowadził ich dalej, a Tuor dostrzegł, że obok drogi pojawiłsię spłachetek trawy, poprzetykany niczym gwiazdami białymi kwiatkami uilos,niezapominajkami, które kwitną przez cały rok i nigdy nie więdną;29 i tak oto,zachwycony i z lekkim sercem, doprowadzony został do Srebrnej Bramy.Mur Piątej Bramy wzniesiono z białego marmuru i był niski, a szeroki.Wieńczyła go srebrna krata rozpięta pomiędzy pięcioma wielkimi, marmurowymikulami.Stało tam wielu na biało odzianych łuczników.Sama brama miała kształttrzech czwartych koła i uczyniono ją z giętego srebra oraz pereł z Nevrastu [ Pobierz całość w formacie PDF ]