SCARROW, Alex TIME RIDERS 4 Wieczna wojna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez to.znalezliśmy się w dość nietypowej sytuacji i mu-sieliśmy zawiązać tymczasowy sojusz z francuskim Naczelnym Dowódz-twem.- Sojusz, sir?Pułkownik Donohue skinął głową.- %7ładna ze stron nie chce, aby ten wirus się rozprzestrzenił.Francuzi go-towi są dać nam błogosławieństwo i pozwolić na wysterylizowanie tej ro-piejącej rany w ich imieniu.- Bardzo ufne z nich żabojady! - krzyknął któryś z oficerów, wywołującpowszechną wesołość.- Bardzo.- Uśmiechnął się.- I nie za mądre.Oficerowie pokiwali głowami.Chociaż oficjalnie ta informacja była ściśletajna, wszyscy oficerowie ze wszystkich zaangażowanych w plan pułkówdoskonale wiedzieli, że to śmieszne powstanie było Anglikom bardzo narękę.Teraz mogli przystąpić do rozstrzygającej ofensywy na Północy.Prawdę mówiąc, ta skazana na klęskę rebelia nie mogła przydarzyć się wlepszym momencie.Francuzi chcieli sprytnie poczekać, patrząc, jak Brytyj-czycy dławią powstanie w zarodku, ale nie mieli głupcy świadomości, że An-glicy wcale nie zamierzają poprzestać na buntownikach.Brytyjska armiaprzebije się przez linię frontu Północy i zaleje całą ich flankę na wschodnimwybrzeżu.- Kapitanie McManus?- Sir?- To wspaniała okazja, żeby sprawdzić w terenie nasze pancerniki, zanimwalka rozgorzeje na dobre.- Wezmiecie ze sobą swój oddział do pomocy.ale naprawdę wolałbymzobaczyć, jak eksperymentalni radzą sobie sami.Jasne?- Włączymy się do bitwy tylko w wypadku absolutnej konieczności, sir.- Reszta popłynie w drugiej flotylli.Kiedy bestyjki wyniuchają wroga, le-piej żeby w pobliżu nie znalazł się przypadkiem żaden z naszych chłopców.Pułkownik Donohue obrócił się raz jeszcze, żeby spojrzeć na obszar de-santowy po drugiej stronie rzeki.Tuż nad ziemią, niczym gęsta membrana,zawisła mgła po ostrzale, raz po raz, w rytm wystrzałów karabinowych, wpowietrze wzbijały się niewyrazne pióropusze niebieskoszarego dymu.- I niechaj Bóg ma swojej opiece te nieszczęsne duszyczki.dROZDZIAA 82Okolice New Chelmsford rok 2001- Bob? Ile jeszcze?Bob lekko pociągnął za drążki sterownicze, kiedy wielkie koła traktorawtoczyły się do płytkiej rzeczki, rozbryzgując wodę na wszystkie strony.- Informacja: punkt ekstrakcji znajduje się trzy kilometry, trzysta dzie-więćdziesiąt metrów od aktualnej lokalizacji.Traktor wyjechał po drugiej stronie strumienia, zostawiając w mokrymbłocku przy brzegu dwie głębokie koleiny.- Trzy kilometry?- Potwierdzam.- W takim razie natychmiast się zatrzymaj.Bob postąpił, jak mu rozkazano: ustawił drążki w neutralnej pozycji i za-ciągnął lewarek hamulcowy.Popatrzył na Liama.- Dlaczego?- Właśnie.- poparła go Sal.- Jesteśmy prawie na miejscu!- Właśnie dlatego.zostawiliśmy za sobą ślady, które wytropiłby ślepiec.Jeżeli traktora szuka jakaś policja czy inna gwardia.to nie będą z tym mielinajmniejszego kłopotu.Zmierzchało.Słońce rzucało różaną poświatę i kładło długie, chłodne cie-nie wzdłuż otaczającego ich sielankowego krajobrazu.Daleko po prawejstronie zauważyli małą wioskę wtuloną w gęsty platanowy zagajnik.Ko-miny wypuszczały kłębki dymu, który unosił się prosto ku brzoskwinio-wemu niebu.- Jeśli podjedziemy pod samo okno translokacyjne - ciągnął - trafi tam zanami oddział pościgowy policjantów lub żołnierzy.To raptem trzy kilome-try, jeśli pobiegniemy, będziemy tam za.dwadzieścia minut?- To rozsądna decyzja taktyczna - poparł go Bob.Lincoln jęknął i bezradnym gestem wskazał stare buciory - w jednym pękłszew, a z przodu odeszła podeszwa.Przez wytartą skarpetkę wyzierały dłu-gie, owłosione palce.- Moje stopy są starte jak gałgany żebraka.- Shaddyah! Wy leniwe purchawy!Liam otworzył drzwi szoferki i wyskoczył na brzeg rzeki.- Chodzcie! To już niedaleko.Bob ciężko wylądował obok niego.- Potwierdzam, niedaleko.- No, ruszajmy, niedługo będziemy na miejscu - zachęcała Sal, popychającLincolna do przodu.dROZDZIAA 83Nowy Jork rok 2001Maddy spojrzała na monitor.Kolejne niewyrazne, niejasne zdjęcie o ni-skiej rozdzielczości przedstawiające zabłocone pole pełne długich, drew-nianych szop.Dostrzegła kilka drzew i ciemniejące niebo.Komputer-Bob wysyłał wąski sygnał prosto do punktu ekstrakcji, co dzie-sięć minut sprawdzał fluktuacje gęstości, robiąc jednocześnie miniaturowezdjęcia lokalizacji.W wehikule czasu powoli zmniejszał się poziom ładunku- z dwunastu zielonych diod LED paliło się już tylko dziewięć.Zgasły trzy.Jeszcze kilkanaście podobnych zerknięć i zużyją całą moc, która była prze-cież niezbędna, żeby wysłać Liama i pozostałych do tysiąc osiemset trzy-dziestego pierwszego roku, a potem ich jeszcze stamtąd zabrać z powrotemdo domu.- Liamie! Gdzie, u diabła, jesteś?s�Sześć kolejnych łodzi desantowych powoli pruło wody East River.Deve-reau z rosnącym niepokojem patrzył, jak żołnierze, wciąż trzymający pozy-cje na plaży za prowizorycznymi barykadami, zaczynają wycofywać się ześrodka obszaru desantowego, do którego zmierzało sześć łodzi.- Jamesie - rzucił w nadchodzący zmrok.Wainwright był gdzieś w pobliżu.- Wainwright!Usłyszał, jak Wainwright przedziera się wzdłuż okopu w jego stronę, rzu-cając słowa zachęty i poklepując po barkach mijanych szeregowców Nieba-wem znajdzie się obok Devereau.- O co chodzi?Devereau wskazał w kierunku łodzi i podał mu lornetkę.- Posiłki.Wainwright przystawił lornetkę do zmrużonych oczu i wyregulowałostrość na kwadratowym kadłubie jednej z łodzi.Burty ochronne wysokouniesiono, przez co nie było widać znajdujących się w środku oddziałów.Zdawało mu się jednak, że dostrzega podskakującą nad burtą głowę i panu-jącą w środku krzątaninę.Przeniósł lornetkę na flagę, która powiewała nie-mrawo na rufie statku nad gniazdem sternika.- Gdybym tylko zdołał dostrzec sztandar pułkowy.wtedy.- Słowa za-marły mu na ustach.- Co? O co chodzi?Wainwright odsunął lornetkę od twarzy.- Czarna Straż.Devereau słyszał o nich: to jeden z najlepszych pułków w armii brytyj-skiej.Pułkownik wydął policzki i przywołał na twarz wymuszony uśmiech.- Cóż, tym razem walka będzie bardziej wyrównana.Wainwright z lękiem w oczach potrząsnął głową.- Nie.Williamie - zniżył głos do szeptu.To co zamierzał powiedzieć prze-znaczone było jedynie dla uszu Devereau.- Mamy problem.Czarna Straż topułk, w którym szkolili jednostki eksperymentalne.- Jednostki eksperymentalne?Trwoga malująca się na twarzy Wainwrighta mówiła więcej, niż Devereauchciał usłyszeć.- Dobry Boże.nie masz chyba na myśli.?- Geników.tak.Devereau odwrócił się w kierunku rzeki [ Pobierz całość w formacie PDF ]