[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za dodatkowym honorarium zeżre na twoich oczach żywą żmiję lubpołknie całego zaskrońca! Patrz tylko na to.- Wskazał leżące wokół płaty wężowejskóry, po których ślizgały się białe larwy.- A teraz zobaczysz najgorsze.I pamiętaj otym, że trzymam cię na muszce.Jeden fałszywy ruch i kulejesz do końca życia.W czwartej komnacie siedział Stasio.Był przywiązany do krzesła grubym sznurem.Ręce miał opuszczone wzdłuż ciała.Patrzył na stojących przed nim ludzi.Z
wiatłozałamywało się na jego zdeformowanej głowie i nie dochodziło do jego oczu.Oczodoły były jeszcze ciemniejsze i oczy były w nich wcale niewidoczne.Wyglądałyjak dwie czarne dziury wydrążone w kanciastej bryle czoła.Garyga rzucił się do chłopca i zaczął rozwiązywać sznur.Popielski wziął bat, opartyo ścianę namiotu, i strzelił z niego głośno.Stasio drgnął mocno w objęciach ojca.Komisarz strzelił ponownie.Chłopiec aż podskoczył.- Panie i panowie! - krzyczał Popielski, jakby był konferansjerem cyrkowym.- Otoprzed wami kolejne dziwadło, które odtańczy taniec świętego Wita! Jeden strzał - jedenkrok taneczny!Strzelał z bata, skurcze przebiegały przez ciało dziecka, ojciec drżącymi rękamiusiłował rozplątać marynarski węzeł zasupłany na linie.- Tańcz, szatański pomiocie! - wrzeszczał Popielski i strzelał z bata.- Tańcz, a tłumbędzie szalał z uciechy! Podryguj, a tłum będzie wył! A wieczorem otrzymasz nagrodę- zaszpuntujesz ciemną jamę babochłopa!Garyga rozwiązał syna i tulił go do piersi.- Pójdziesz do więzienia za paserstwo.- Popielski syczał do ucha przerażonego ojca.- A twój syn zostanie sam.Wtedy ja zatelefonuję do kochanego dyrektora.I niedługopo moim telefonie Stasio trafi do odmieńców i stanie się uciechą dla tłuszczy.Garyga nie reagował.Tulił wciąż syna, a na twarzy drżały mu mięśnie.- Rozumiesz, kanalio bolszewicka? - Komisarz był tak wściekły, że zamierzył siębatem na komiwojażera.- Rozumiesz, że twój synuś, twój chory synuś, zostaniestraszydłem?Stasio przestał drżeć.Odsunął delikatnie ojca i uśmiechnął się do Popielskiego.- Synuś, synuś - powiedział dziwnym piskliwym głosem.- Dzie synuś? Dzie jesynuś? Ja chce do synuś! Ja bawi z synuś!Wtedy Bernard Garyga zaczął płakać.Popielski odłożył bat i podszedł doroztrzęsionego ojca.Oparł mu rękę na ramieniu.- Herod Agryppa? - zapytał.108- Tadeusz Szałachowski - odparł Garyga, nie patrząc na Popielskiego.- A jego synuśto Andrzej Szałachowski.Mieszkają na Sobieskiego 15.Nieszczęsny ojciec odwrócił się i plunął komisarzowi w twarz.Ten wstał, wytarłplwocinę z twarzy chustką perfumowaną wodą libańską, ozdobioną staranniewyszytym monogramem, po czym rzucił ją na stos wężowych skór.Franciszek Wojciechowski patrzył na to wszystko rozszerzonymi z
renicami.Dokomisarza Popielskiego nie odczuwał już teraz ani odrobiny szacunku.***W ulicę Sobieskiego wjechała dorożka, a w ślad za nią chevrolet.Oba pojazdyzatrzymały się pod numerem 15.Była to przeciętna kamienica, jakich wiele było wokolicach Rynku.Popielski spuścił wzrok z budynku i przyglądał się, jak Bernard Garyga budzi Stasia.Po chwili ojciec i syn wyszli z dorożki i zbliżyli się do bramy.Pierwszy unikał wzrokukomisarza, drugi - ocuciwszy się ze snu - podskakiwał i uśmiechał się, wskazując cochwila palcem na bramę.Komisarz wcisnął guzik dzwonka przy drzwiach wejściowych.Po chwili powtórzyłtę czynność kilkakrotnie.Trzymał guzik przyciśnięty i przerywał co chwila strumieńdz
więku.- Co jest? Co jest? - Rozez
lony głos portiera słychać było z daleka - Co to piekarnia?A poczekać mi tu chwili!- Policja kryminalna! Otwierać!Ta informacja - jak było najwyraz
niej słychać - przyśpieszyła kroki portiera.Posekundzie stał przy bramie, otwierał klapkę wizjera i mierzył wzrokiem trzechstojących przed bramą mężczyzn [ Pobierz całość w formacie PDF ]