Koontz Dean R Szepty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W sumie, im dłużej się wpatrywał, tym mniej byłpewien, czy patrzy na światło; było blade, migotliwe; mogło być jedynie odbiciem świa-tła księżyca.Podszedł do sza4�i nocnej i nie chcąc zapalać światła i zmącić sobie widzenia w ciem-ności, wymacał okulary.Zanim je odnalazł, przewrócił pustą szklankę po wodzie.Kiedy wrócił do okna i spojrzał ponownie na wzgórza, tajemnicze światełko znik-nęło.Niemniej jednak stał tam jeszcze dłuższą chwilę jak czujny strażnik.Był likwida-torem majątku Frye a i był zobowiązany do dokonania jego ostatecznego rozdziału napodstawie testamentu.Gdyby jacyś włamywacze albo chuligani demolowali dom, towolał o tym wiedzieć.Czekał i patrzył przez piętnaście minut, ale światełko już się niepojawiło.Przekonany wreszcie, że dał się omamić swym słabym oczom, wrócił do łóżka.� � �W poniedziałek rano, kiedy sprawdzali wszelkie możliwe ślady, które mogły prowa-dzić do Bobby ego Valdeza, Frank z ożywieniem opowiadał o Janet Yamada.Janet jesttaka ładna.Janet jest taka inteligentna.Janet jest taka wyrozumiała.Janet to, Janet tamto.Nudził na śmierć tematem Janet Yamady, ale Tony pozwalał mu na te wynurzenia i ora-cje.Dobrze było widzieć rozgadanego Franka, zachowującego się jak normalna istotaludzka.Zanim pobrali swojego nie oznakowanego policyjnego sedana i wyjechali na trasę,odbyli rozmowę z dwoma specjalistami z wydziału narkotyków, detektywami EddiemQuevedo i Carlem Hammersteinem.Ich zdaniem Bobby Valdez najprawdopodobniejsprzedawał albo kokainę, albo PCP, aby mieć na utrzymanie i dzięki temu móc się swo-bodnie oddawać swemu niepopłatnemu powołaniu do gwałtu.Te dwie prawnie zabro-nione, ale niezwykle popularne substancje przynosiły obecnie największe pieniądze nanarkotykowym rynku w LA.Handlarz mógł nadal zbijać fortunę na heroinie albo tra-wie, ale nie były one już tak lukratywnymi towarami w podziemnym przemyśle farma-183ceutycznym.Zdaniem fachowców, jeśli Bobby był zamieszany w ruch narkotykowy, tomusiał być koniem sprzedającym bezpośrednio użytkownikom, drobną płotką w pro-dukcji i strukturze rynkowej.Po wyjściu z więzienia nie miał właściwie grosza przyduszy i nie mógł zostać producentem albo importerem narkotyków bez pokaznego ka-pitału. Wy szukacie zwykłego ulicznego handlarza wyjaśniał Quevedo Tony emui Frankowi. Porozmawiajcie z innymi handlarzami.A Hammerstein dodał: Podamy wam listę nazwisk i adresów.To są wszystko faceci, którzy wpadli zasprzedawanie prochów.Większość z nich prawdopodobnie znowu nimi handluje, tylkojeszcze ich nie złapaliśmy.Jak ich trochę przydusicie, to prędzej czy pózniej znajdziecietego, który pchnął Bobby ego na ulicę i wie, gdzie on się zakotwiczył.Na liście, którą dali im Quevedo i Hammerstein, były dwadzieścia cztery nazwiska.Trzech z pierwszych sześciu mężczyzn nie było w domu.Pozostali trzej przysięgali,że nie znają Bobby ego Valdeza ani Juana Mazquezzy i w ogóle nikogo takiego o twarzyz policyjnych zdjęć.Siódmym człowiekiem z listy był Eugene Tucker i on był w stanie im pomóc.Nawetnie musieli go do tego zmuszać.Skóra większości Murzynów ma tak naprawdę różne odcienie brązu, ale Tuckerbył dokładnie czarny.Miał twarz szeroką, gładką i tak czarną jak smoła, a jego ciemnebrązowe oczy były o wiele jaśniejsze od skóry.Jego krzaczastą czarną brodę przepla-tały kręcone siwe włosy i tylko one wraz z białkami w oczach nie były równie ciemnejak cała reszta.Nawet ubrany był w czarne luzne spodnie i czarną koszulę.Miał zwali-stą sylwetkę, szeroką klatkę piersiową i potężne ramiona, a jego kark był tak gruby jakpachołek na nabrzeżu.Wyglądał tak, jakby dla sportu albo może tylko dla zabawy przełamywał podkłady kolejowe na połowę.Tucker mieszkał w ekskluzywnej willi na Wzgórzach Hollywoodzkich; przestron-nej, umeblowanej skąpo, ale ze smakiem.W salonie stały tylko cztery meble: sofa, dwakrzesła, stolik do kawy.%7ładnych bocznych stolików albo mebli do przechowywania bi-belotów.%7ładnego stereo.%7ładnego telewizora.Nie było tam nawet lamp stojących; pozmierzchu jedynym zródłem światła było oświetlenie sufitowe.Natomiast wszystkie tecztery meble, które posiadał, były nadzwyczaj wysokiej jakości i każdy doskonale pod-kreślał obecność pozostałych.Tucker znał się na chińskich antykach.Stuletnie, a możejeszcze starsze, sofa i krzesła, które niedawno na nowo obito aksamitem koloru jadeito-wej zieleni, zostały wykonane z ręcznie rzezbionego drzewa różanego.Były niezmiernieciężkie i stanowiły doskonale zachowane, niezrównane przykłady swojego okresu i sty-lu.Niski stolik był również wyrzezbiony w drzewie różanym, a jego brzegi zdobił wąskipasek intarsji z kości słoniowej.Tony i Frank usiedli na sofie, a Eugene Tucker przysiadłna brzegu krzesła stojącego naprzeciwko nich.184Tony pogładził dłonią drewniane oparcie sofy i powiedział: Panie Tucker, to jest wspaniałe.Tucker podniósł brwi. Pan wie, co to jest? Nie wiem dokładnie, jaki to okres odpowiedział Tony. Ale znam się na tylena chińskiej sztuce, aby wiedzieć, że to nie jest kopia, którą pan wyłowił na aukcji u Se-arsa.Tucker zaśmiał się, zadowolony, że Tony zna wartość mebla. Wiem, co myślicie powiedział. Zastanawiacie się, jak były kajdaniarz, zaled-wie dwa lata po wyjściu z pudła, może sobie na to wszystko pozwolić.Czynsz dwie-ście dolarów za miesiąc.Chińskie antyki.Zastanawiacie się, czy znowu nie wróciłem dohandlu heroiną albo pokrewnej dyscypliny. Prawdę powiedziawszy przyznał Tony takich pytań zupełnie sobie nie zada-ję.Natomiast zastanawiam się, jak u diabła pan to wszystko wymyślił.Bo wiem, że niedzięki sprzedawaniu hery.Tucker uśmiechnął się. Skąd ta pewność? Gdyby pan był handlarzem narkotyków ze słabością do chińskich antyków po-wiedział Tony to by pan po prostu wyposażył cały dom za jednym zamachem, a niepo kawałku co jakiś czas.Wyraznie robi pan w czymś, co przynosi dużo forsy, ale nie ażtyle, ile miał pan kiedyś za rozprowadzanie prochów.Tucker znowu się zaśmiał i klasnął z aprobatą w dłonie.Odwrócił się do Franka i po-wiedział: Pański partner jest spostrzegawczy.Frank uśmiechnął się. Prawdziwy Sherlock Holmes.Tucker nachylił się do przodu, nagle zmarszczył twarz, podniósł swą granitową pięśći potrząsnął nią, aby wyglądać na silnego i bardzo niebezpiecznego. Jestem projektantem mody powiedział opryskliwie.Tony zamrugał.Rzucając się z powrotem na oparcie krzesła, Tucker znowu się roześmiał.Tony do-tychczas spotkał niewielu tak szczęśliwych ludzi. Projektuję ubrania dla kobiet powiedział. Autentycznie.Moje nazwisko jużzaczyna być znane w kręgach kalifornijskich projektantów i któregoś dnia to będzie po-wszechnie znane nazwisko.Obiecuję wam.Zaintrygowany Frank zapytał: Zgodnie z naszymi informacjami, odsiedział pan cztery lata z ośmioletniego wy-roku za hurtowy handel heroiną i kokainą.Jaką drogą doszedł pan do projektowaniaubrań dla kobiet?185 Kiedyś był ze mnie kawał sukinsyna powiedział Tucker. A przez te pierwszeparę miesięcy w więzieniu byłem jeszcze gorszy niż zwykle [ Pobierz całość w formacie PDF ]