Dunant Sarah Krew i Piękno

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po jakimś czasie kobiety odwracają się, z powrotem ku ziemi.To wojsko.Widywały jewcześniej i jeszcze nieraz zobaczą.Mężczyzni czekają na armaty.Pojawiają się, schowane pomiędzy szeregami piechoty, na wozach zaprzężonych w koniesilne jak woły, a zdolne poruszać się dwakroć szybciej, by utrzymywać równe tempo z resztąarmii. Bum! Bom! Bar! Da!Skandowanie niczym werble wyznacza rytm kroków kanonierów, którzy maszerują przywozach, w strojach czarnych jak ich działa. Bum! Bom! Bar! Da!Pierwsza armata jest największa: La Tiverina, która imię wzięła od Tybru, długa nadziewięć stóp, z lufą tak szeroką, że może miotać kamienne kule wielkości męskiej głowy.Mówią, że kiedy armaty dokonają swego dzieła i miasto zostaje zdobyte, dowódcy posyłająspecjalne oddziały żołnierzy na poszukiwanie kul.Ci odnajdują je tam, gdzie spadły, i pozeskrobaniu krwi i strzępów mózgów ładują z powrotem na wozy, by można było ich użyćjeszcze raz.Oszczędność i śmierć: połączenie, które ludzie pracujący na roli rozumieją lepiej niżinni. Bum! Bom! Bar! Da!Głosy przetaczają się pod kołami wozów.Młodsi mężczyzni na poboczach drogidołączają się, jakby powtarzanie słów mogło odegnać grozę.Skandują jeszcze, gdy artyleria jużznika w oddali, a obok nich ze stukotem przejeżdżają ostatnie wozy, za którymi ciągnie sznurpasożytów: starców, chłopców zbyt młodych, by walczyć, i gromada wynędzniałych kobiet,wykrzykujących w stronę rolników swoje zaproszenia, a w słowach i gestach bardziejordynarnych od wszystkich poprzedzających je żołnierzy.Oto Via Emilia i armia Borgii ciągnąca nią na wojnę.Jazda dociera do Imoli, po tym jak zwiadowcy już oznajmili jej rychłe nadejściewłodarzom miasta i wybrali pozycję niedaleko miejsca, gdzie wieże twierdzy podpierają miejskiemury.%7łołnierze kopią doły pod latryny, z kuchni polowych bucha woń duszonej baraniny,a w kwaterach dowództwa właśnie rozlewane jest wino, kiedy przybywa mała delegacja.Zostaje wprowadzona do namiotu Cesarego, oszczędnie umeblowanego stołem nakozłach oraz kilkoma krzesłami i stołkami.Cesare jest sam, nie licząc Michelotta,nieodstępującego go teraz jak cień, ale zawsze w pewnej odległości, i starego dowódcy wojskfrancuskich, Yves a d Alegre.Mężczyzna prowadzący za sobą garstkę innych obywateli ma gładko ogoloną twarz i jestmodnie odziany w aksamitny kaftan z jedwabną szarfą i kapelusz z pióropuszem.Buty ma jednakpaskudnie brudne. Nazywam się Giovanni Sassatelli mówi. Jestem& Wiem, kim jesteście, Sassatelli przerywa mu gładko Cesare. Nie ma w Imolistarszego i świetniejszego rodu niż wasz.Jeśli mamy wojować, by miasto znalazło sięz powrotem pod papieskim sztandarem, walka z wami będzie dla mnie zaszczytem.Sassatelli skinieniem głowy daje znak, że przyjął komplement.Kiedy człowiek ma doprzełknięcia gorzką pigułkę, dobrze mieć trochę godności do osłodzenia jej drogi przez gardło. Walka nie będzie konieczna, książę Valentino.Przyszliśmy tu, żeby zaoferować wampoddanie miasta.Cesare baczy, by nie zmienić wyrazu twarzy. A cóż przywiodło zacnych mieszkańców Imoli do tak roztropnej decyzji? Doszły nas słuchy o waszej wielkoduszności, mądrości, sprawiedliwości.I chcemy sięoddać w wasze ręce. A wasza władczyni? Co sądzi o tym hojnym darze składanym w jej imieniu? Caterina Sforza dziesięć dni temu udała się do Forl�, zostawiając miasto pod zarządemmoim i gubernatora, Dionigiego da Naldo. A tak, również znakomitego żołnierza& Cesare na chwilę milknie. Nie przyszedł tuz wami? Nie.Jako gubernator jest także kasztelanem i odpowiada za obronę twierdzy.Sassatelli się waha. Księżna wzięła jego dzieci jako zakładników. Ach tak. Cesare spogląda na swojego francuskiego towarzysza. W takim raziemusimy dopilnować, by wskutek kapitulacji nie stała im się żadna krzywda.Nasze działa będą tupojutrze.Będziemy potrzebować wiedzy miejscowych, na jakim odcinku mury są najsłabsze. Jest pewien mistrz ciesielski, który pracował kilka lat temu przy renowacji& Już z nimrozmawiałem. Wyśmienicie. Musicie wiedzieć, panie, że mieszkańców Imoli wielce zasmucił zamach na życie OjcaZwiętego.Nie mieliśmy z nim nic wspólnego.Nie można powiedzieć, abyśmy kwitli podrządami Sforzy. Wiem o tym, Sassatelli. Cesare wstaje i kładzie dłoń na barku mężczyzny,wyprowadzając go na zewnątrz. Bądzcie spokojni, że nie przybyłem tu, by zastąpić jednątyranię drugą.Dostajecie się w ręce Kościoła i od teraz czekają was sprawiedliwe rządy.A tacyrycerze jak wy będą mieć szansę na wsławienie się przy innej okazji. I obdarza gonajczarowniejszym ze swych uśmiechów.Wracając do stołu, zauważa krzywy uśmiech na obliczu Francuza. Co? Wolałbyś rzez? Oczywiście, że nie. D Alegre macha ręką. Za dobrze się bawię [ Pobierz całość w formacie PDF ]