Peter Berling Dzieci Graala 02 Krew królów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie wolno zapominać, że nie są niskiego pochodzenia, ich rodzice byliksiążętami i wodzami, w ich żyłach płynie nieposkromiona, szlachetna krew, toteż pomnażająswą sławę i wpływy przez wielkie czyny.Gdy jednak zajdą tak wysoko, że sułtan zaczyna sięobawiać wpojonej im nienasyconej ambicji, wówczas każe ich z błahego powodu aresztowaći ściąć. To straszne! zawołała Madulajn. To jest przede wszystkim niemądre powiedział Czerwony Sokół. Od kiedy bowiemten mechanizm stał się dla halca przejrzysty, mają się na baczności, to znaczy są gotowiraczej popełnić samobójstwo, niż zostać ściętymi.Prawie wszyscy obecni mameluccyemirowie to dawni halca.Ja także muszę się do nich zaliczyć skłonił się dwornie przedTuranszahem tylko że ja wychowywałem się na dworze cesarza Fryderyka. Zniosę ten zły obyczaj oświadczył zirytowany Turanszah. Za pózno odparł Czerwony Sokół. Dlaczego mamelucy mieliby wam dać wiarę,pozwolić wam dojść do władzy, zgodzić się na to ryzyko przy następnym sułtanie z domuAjjubidów? Udowodnię im, że jestem inny.Po pierwsze, będę walczył u ich boku przeciwkofrankońskim najezdzcom.Po drugie, po zwycięstwie zrzeknę się władzy i wprowadzę na trondzieci Graala.Im żaden mameluk nie będzie mógł zarzucić, że usiłowały przez prewencyjneścinanie głów zapewnić sobie panowanie. Gdzie dzieci są teraz? Czerwony Sokół zmienił temat. Uważam za niebezpiecznewłączenie ich do waszego przedsięwzięcia. Dzieci, In sza Allah, pozostały na pokładzie pod opieką mojej własnej halca.Alezabiorę je ze sobą właśnie po to, by każdy zobaczył i zrozumiał, że świat musi się zmienić.One powinny przynieść pokój! Turanszah zerwał się z miejsca. W Kairze złożęuszanowanie swojej macosze i zadbam, żeby osobom najbliższym memu sercu zapewnić tambezpieczeństwo, gdy ja tymczasem pociągnę dalej do Mansury i przejmę dowództwo.Pozwycięstwie, którego Allah nam nie odmówi, mamelucy nie odważą się zbuntować przeciwkomnie! Przedstawiłem wam dokładnie dylemat, dostojny władco, wy podejmujecie decyzję powiedział Czerwony Sokół i rzucił Madulajn zatroskane spojrzenie.Ona jednak z dumą patrzyła na Turanszaha, który wstał, wyszedł przed namiot i dałrozkaz do wyruszenia. Podjąłem decyzję! zwrócił się do emira, który się również podniósł. I chcę wasprosić, byście mi towarzyszyli w tej drodze, chociaż z pewnością zamierzaliście pospieszyćbez zwłoki do Mansury na pogrzeb wielkiego wezyra.Zmarli mogą poczekać, teraz chodzi onasze życie.To rozkaz, Fassr ad-Din Oktaju!Z diariusza Jana ze JoinvillePod Mansurą, 10 lutego A.D.1250Tarczę oraz ubiór z insygniami korony francuskiej rozwieszono na żerdzi i wystawionona widok publiczny przed egipską armią.Krwawe trofea należały do Roberta z Artois, aleBajbars, który teraz, jak się wydawało, przejął dowództwo, kazał rozgłosić, że był to herb isuknia samego zabitego króla. Ciała bez głowy nikt nie powinien się obawiać rozgłoszono. Chrześcijańskie psy sąteraz bezpańską, zagubioną sforą, przepędzimy je, pogonimy do morza i utopimy! Hajja bi-nali-al-maraka al-achira!*Nie trzeba było żadnych szpiegów, aby się dowiedzieć o planie nowego ataku.Wieczorem pan Ludwik zawezwał do siebie dowódców oddziałów i rozkazał im już opółnocy chociaż przed świtem trudno było oczekiwać nieprzyjacielskiego ataku zająć zeswymi ludzmi pozycje bojowe za palisadami obozu po tej stronie rzeki.Postawił również wstan alarmu obóz za rzeką, dowodzony przez księcia Burgundii, i wzmocnił straże naprzyczółkach.William czekał na mnie przed czerwonym namiotem i towarzyszył mi w drodzepowrotnej.Był przygnębiony, a mnie także wciąż dręczyły myśli o straszliwym końcufrancuskiego księcia. Kim jest ten młody templariusz, tak bardzo różniący się od wszelkiej zakonnejhierarchii, który pojawił się między frontami z czarną lektyką i. O czym wy mówicie? przerwał mi mój sekretarz szorstko. Nie widziałem żadnejlektyki.I kto wam właściwie powiedział, że to był templariusz? Wydało mi się, że nie chcewięcej o tym słyszeć, nie dałem jednak za wygraną. Ale przypominacie sobie trumnę, którą jakby zła czarodziejska ręka.? Głupie żarty znudzonych żołnierzy odparował aby dowódcom napędzić strachu! To jednak dotyczyło Artois upierałem się przy swoich dociekaniach a ta przestrogasię przecież sprawdziła rzuciłem. Duchy! zawołał William gniewnie. Widzicie duchy! Nasz pretendent do korony nie żyje powiedziałem powinniśmy się spotkać zRobertem z Sorbony i joannitami, aby jak najszybciej rozważyć.*Hajja bi-na.(arab.) naprzód, na ostatni bój! Kto jest następny?! William roześmiał się drwiąco. Drogi panie Joinville,poczekajmy, aż minie jutrzejszy dzień, wieczorem zobaczymy, z kim możemy jeszczerozmawiać albo czy jeszcze ktoś o nas mówi!Zaledwie William wypowiedział te słowa, z cienia naszego namiotu wyszedł Leonard diPeixa-Rollo, marszałek joannitów.Miałem wrażenie, że nas niecierpliwie oczekuje. Mistrz prosi was, szlachetny panie, żebyście poszli ze mną powiedział cicho, zniezwykłą uprzejmością.Dałem do zrozumienia Williamowi, żeby czekał na mnie w namiocie, ale o dziwo,marszałek dodał szybko: Drogiego brata Williama nie może zabraknąć!Poprowadził nas na skraj obozu, gdzie joannici rozbili swój pawilon.Był otoczonypodwójnym pierścieniem straży, a wewnątrz rozjaśniony jedynie światłem świec.Zgromadzilisię tutaj wszyscy starsi rycerze kapituły zakonnej, którzy już na Cyprze brali udział wposiedzeniach.Ale był także obecny ma�tre Robert z Sorbony.Wskazano nam zaszczytnemiejsca tuż obok pana Roberta, a on podniósł się i skłonił szybko mnie, natomiast wyjątkowouprzejmie Williamowi z Roebruku.Jan z Ronay, urzędujący wielki mistrz, przystąpił od razudo rzeczy. Bracia! zaczął uroczyście. Nasi wrogowie każą swemu ludowi wierzyć, że król nieżyje.Wystawili obłupione zwłoki naszego nieszczęsnego księcia. Zrobił pauzę, abypozwolić ucichnąć szmerowi, ale także po to by wzmóc uwagę [ Pobierz całość w formacie PDF ]