Dick Philip K. Kosmiczne Marionetki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Cholera! mruknął i zaczął szukać po omacku lutownicy. Odłączyłosię.Barton oparł się plecami o ścianę i czekał, przyglądając się sennie Christophe-rowi, który lutował rozłączone elementy.Ponownie rozległo się buczenie.Gło-śniejsze niż poprzednio. Panie Barton? zapytał skrzekliwie Christopher. Jest pan gotowy? Cały czas mruknął Barton.Otworzył jedno oko, aby ocenić sytuację.Zobaczył, jak Christopher zdjął zestołu starą butelkę po winie, postawił ją ostrożnie na podłodze i usiadł obok niej,mając wciąż stożek na głowie.Dolna krawędz sięgała mu aż do brwi; widać było,że jest ciężki.Christopher poprawił go trochę i skrzyżowawszy ręce na piersi,skoncentrował się na butelce. Co to? odezwał się Barton, lecz Christopher przerwał mu z miejsca. Niech pan nic nie mówi.Muszę się skupić.Oczy miał na wpół przymknięte, usta zamknięte, brwi zmarszczone.Nabrałgłęboko powietrza i zastygł w bezruchu.Cisza.43Bartona coraz bardziej ogarniała senność.Starał się obserwować butelkę powinie, lecz jej smukła zakurzona powierzchnia stawała się mglista i ledwie wi-doczna.Z trudem stłumił ziewnięcie i czknął.Christopher posłał mu gniewnespojrzenie i ponownie się skoncentrował.Barton wymruczał przeprosiny, a po-tem ziewnął.Głośno i przeciągle.Cały pokój, Christopher, a przede wszystkimbutelka po winie zaczęły niknąć.Buczenie działało usypiająco.Przypominało rójpszczół.Stałe i przenikliwe.Z trudnością dostrzegł zarys butelki.Był prawie zatarty.Spojrzał z większąuwagą, lecz mimo to nikła mu nadal z oczu.Teraz nie widział jej wcale.Przetarłoczy i spojrzał ponownie.Na niewiele się to jednak zdało.Butelka była tylkoplamą, zaledwie cieniem na tle podłogi. Przepraszam mruknął Barton. Już jej wcale nie widzę.Christopher nic nie odpowiedział.Jego twarz była ciemnoliliowa, zdawało się,że za chwilę eksploduje.Całą uwagę skoncentrował na miejscu, w którym znaj-dowała się butelka.Natężał się, patrzył groznie, marszczył brwi, sapał, z trudemwydmuchiwał powietrze, zaciskał pięści, wyprężał się.Nagle wszystko zaczęło wracać do normy i Barton poczuł się lepiej.W miej-scu gdzie znajdowała się butelka, pojawił się cień, który po chwili stał się plamą,a potem jakimś sześcianem.�w sześcian materializował się, nabierając kolorui wyrazistego kształtu.Stał się nieprzezroczysty, tak że Barton nie mógł już wi-dzieć przez niego podłogi.Westchnął z ulgą.Dobrze widzieć to znowu, pomyślał.Ponownie oparł się o ścianę, sadowiąc się wygodnie.Był tylko jeden problem.Przedmiot stojący na podłodze przed Christopheremniepokoił go i sprawiał, że Barton czuł się nieswojo, gdyż nie była to zakurzonabutelka po muszkatelu.To było coś zupełnie innego.Był to niewiarygodnie stary młynek do kawy.Christopher zdjął stożek z głowyi westchnął przeciągle w triumfie. Zadziałało, panie Barton powiedział. Oto jest.Barton pokiwał głową. Nie rozumiem powiedział i poczuł zimny chłód na plecach. Gdziejest butelka? Co się stało z tą butelką po winie? Tu nigdy nie było butelki po winie odparł Christopher. Ale ja. Oszustwo.Deformacja. Christopher splunął z niesmakiem. To jestmój stary młynek do kawy.Moja babka przywiozła go ze sobą ze Szwecji.Mówi-łem panu przecież, że nie piłem przed Zmianą.Barton zaczynał rozumieć. Ten młynek do kawy przekształcił się w butelkę po winie, kiedy dokonałasię Zmiana.Lecz. Lecz naprawdę był to nadal młynek do kawy. Christopher wstał wolno;wyglądał na zmęczonego. Rozumie pan teraz, panie Barton? To stare miasto jest wiec tu nadal powiedział Barton, uświadamiającsobie słowa Christophera. Oczywiście.Nie zostało zniszczone.Zostało ukryte.Pod powierzchnią.Jest spowite grubą warstwą ciemnej mgły.Iluzji.Przybyli tu i spowili wszystkomrocznym całunem.Ale prawdziwe miasto istnieje nadal.I m o ż e z o s t a ćp r z y w r ó c o n e. C.O.Czasowy Odwracacz.44 Zgadza się. Christopher poklepał z dumą metalowy stożek. To mójCzasowy Odwracacz.Sam go zbudowałem.Nikt poza mną i teraz panem o nimnie wie.Barton wyciągnął rękę i podniósł młynek do kawy.Był normalny w dotyku.Stary, z rysami na drewnianej powierzchni.Miał metalowe ramię i pachniał kawą.Był to ostry, tchnący nieco pleśnią zapach.Przekręcił lekko ramię i mechanizmzazgrzytał.Wypadło spod niego kilka ziarenek kawy. Więc to jest tu nadal powiedział łagodnie. Tak.Jest tu nadal. Jak pan do tego doszedł?Christopher wyjął fajkę trzęsącymi się rękoma i wolno ją nabił. Z początku byłem mocno zniechęcony [ Pobierz całość w formacie PDF ]