Conrad Joseph Tajfun i inne opowiadania (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdybyśmy byli angielskim stat-kiem albo choćby tylko dowozili kulisów do jakiegoś angielskiego portu, na przykład doHongkongu, nie byłoby końca dochodzeniom i kłopotom, skargom o odszkodowanie i takdalej.Ale ci Chińczycy znają swoich urzędników lepiej niż my.Pokrywy luków były już zdjęte i wszyscy wylegli na pokład po całej dobie spędzonej wzamknięciu.Było coś niesamowitego w widoku tylu wyniszczonych, dzikich twarzy naraz.Obszarpańcy rozglądali się po niebie, po morzu i statku, jakby oczekiwali, że wszystkorozsypało się w drobny mak.I nic dziwnego! Przeszli przez takie tarapaty, że biały człowiekdawno by już wyzionął ducha.Ale mówią, że Chińczyk nie ma duszy.Ma za to w sobie coścholernie twardego.Był tam jeden (spośród ciężej okaleczonych), któremu omalże wybilioko.Sterczało mu z głowy jak pół kurzego jaja.Biały człowiek gdyby tak oberwał, leżałbyplackiem przez miesiąc, a ten drab rozpychał się łokciami to tu, to tam, gadał z innymi, jakbynigdy nic.Robili okropny rwetes, ale jak tylko stary pokazywał swoją łysą głowę na pomo-ście, przestawali pyskować i śledzili go z dołu.Zdaje się, że kiedy obmyślił swój plan działania, kazał temu facetowi od Bun%Hina zejśćna dół i wyjaśnić jedyny sposób odzyskania przez nich pieniędzy.Powiedział mi pózniej, żeskoro wszyscy kulisi przepracowali tyle samo czasu w tym samym miejscu, uważał, że naj-sprawiedliwiej będzie podzielić równo między nich zebrane przez nas pieniądze.Nie możnaprzecież rozpoznać, do kogo który dolar należy, powiedział, a obawiał się, że gdyby pytaćkażdego kulisa z osobna, ile przyniósł na statek, okłamaliby go i w końcu zabrakłoby pienię-dzy.Myślę, że miał rację.Gdyby zaś % powiada % chciał całą forsę oddać jakiemuś chiń-skiemu urzędnikowi w Fuczou, to równie dobrze mógłby wszystko schować do własnej kie-szeni, bo kulisi nic by z tego i tak nie zobaczyli.Przypuszczam, że sami też to rozumieli.Skończyliśmy rozdzielanie przed zmrokiem.Widowisko co się zowie: spiętrzone fale, sta-tek wygląda jak wrak, Chińczycy jeden za drugim wchodzą niepewnie na mostek po swojączęść, nasz stary, wciąż w butach i koszuli, wypłaca przy drzwiach do kabiny nawigacyjnej,spocony jak mysz, od czasu do czasu ruga mnie albo Papę Routa, jak coś idzie nie po jego48myśli.Pokaleczonym osobiście zaniósł ich należność do luku nr.2.Zostały trzy dolary, którepodzielił między trzech najbardziej poturbowanych % po jednym dla każdego.Potem zabrali-śmy się do roboty i wywaliliśmy szuflami na pokład kupy mokrych łachmanów, jakieśszczątki rzeczy, których nie umiałbym nazwać, i zostawiliśmy kitajcom rozstrzygnięcie mię-dzy sobą, co do kogo należy.Z pewnością nie można było nic już więcej zrobić bez rozgłosu i dla dobra wszystkich za-interesowanych.Co o tym sądzisz, ty wypieszczony gogusiu ze statku pocztowego? Stary Saltwierdzi, że oczywiście nie można było inaczej postąpić.Kapitan powiedział mi niedawno:�Są takie rzeczy, o których nie ma słowa w książkach�.Myślę, że bardzo dobrze z tego wy-brnął % jak na takiego głuptaka.PrzełożyłaHalina Najder49Amy Foster50Kennedy jest wiejskim doktorem i mieszka w Colebrook, na wybrzeżu Eastbay.Pagórekwznoszący się stromo za czerwonymi dachami miasteczka przyciska uroczą ulicę High Streetdo obmurowania, które broni mieszkańców przed morzem.Za obmurowaniem wije się nacałe mile rozległym i foremnym zakolem jałowy brzeg pokryty grubym żwirem, ze wsią Bren-zett ciemniejącą po drugiej stronie wody, wieżą wśród grupy drzew; dalej prostopadła kolumnalatami morskiej, nie większa w dali od ołówka, wskazuje, gdzie się kończy ląd.Za Brenzettciągnie się płaska nizina, lecz zatoka jest doskonale zasłonięta od fal i zdarza się niekiedy, żejakiś duży statek, oczekujący na pomyślny wiatr lub też zagnany przez niepogodę, korzysta zkotwicowiska półtorej mili na północ, licząc odległość od tylnych drzwi gospody Pod Okrę-tem w Brenzett [ Pobierz całość w formacie PDF ]