[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wierzę, że twe obecne przybycie nie jest bez znaczenia, właśnie teraz, kiedy czuję się osaczo­na i kiedy nie mam się do kogo zwrócić, gdy moi naj­lepsi doradcy, a nawet przyjaciele, przypominają bar­dziej wrogów niż przyjaciół.Irielle!- Tak, o Pani - odezwała się Irielle pełna lęku.Zawsze dotąd Kerridis zwracała się do niej głosem matki folgującej rozbrykanemu dziecku.Teraz zaś jej głos był kamiennym głosem surowej władczyni.- Masz zrobić wszystko, by nie przeszkodzono mi ponownie aż do zebrania się Wielkiej Rady, inaczej niech nas wszystkich chaos pochłonie! I tylko nie złam tego zakazu! - Słowa Kerridis zabrzmiały jak trzask bicza.Z opuszczoną głową Irielle wyszeptała: - Będę posłuszna, Pani.- Cieniu, podejdź.- Kerridis wyciągnęła dłoń w jego stronę.Fenton ujrzał blask wielkiego, migoczącego diademu.Wysoka korona ocieniała część twarzy Kerridis.Nagle tajemniczy blask zamigotał silniej, ziemia zawirowała pod stopami Fentona, a mgliste, słoneczne światło znik­nęło.Cam stał teraz spowity zielonkawą poświatą, przenikającą przez welony z mchu i zasłonę wodospa­du.Poczuł na czole kojący chłód drobinek wody.Kerridis siedziała na posłaniu utkanym z aksamit­nych mchów.Promienie światła odbite od zasłony wodospadu rozjaśniały jej twarz.Wyglądała tak, jakby by­ła spowita w połyskującą światłość, a jej oczy rzucały błyskawice.Fenton drgnął przestraszony.Uśmiechnęła się smutno, gdy to spostrzegła.- Zbieram siły przed Radą.Będę potrzebowała wielkiej mocy, by stawić czoło mym przyjaciołom i wrogom - odezwała się.- Na szczęście nie potrze­buję jej w rozmowie z tobą.Nie powinnam ukazywać się Irielle w takiej postaci, wszak ona nie ma złych za­miarów.- Powoli uniosła połyskujące od klejnotów dłonie na wysokość czoła.Zdjęła koronę, odłożyła ją na bok i oczom Fentona ukazała się blada, smutna twarz kobiety, która była ubrana w seledynową szatę, luźno spływającą po jej smukłym ciele.Włosy Kerridis, deli­katnie okalające jej twarz, również jakby straciły swój dawny blask.Westchnęła i powiedziała:- Jesteś zmęczony, podejdź tu.Oto vrill, powinien ci ulżyć.Palce Fentona zacisnęły się na małym, podłużnym, seledynowym kamieniu.Poczuł ulgę.Skurcze, które do­tychczas chwytały jego mięśnie, zelżały.Kerridis zapro­siła go skinieniem ręki, by usiadł.Zatonął w czymś, co wydawało się łożem z mchu.- Findhal twierdzi, że stanowisz dla nas zagrożenie.Wydaje mu się tak dlatego, że żelazory podążają wszę­dzie tam, gdzie ty się znajdujesz.Ale żelazory były w tym świecie długo przed twoim przybyciem i jeśli ktoś je sprowadził to Pentarn.Nie wierzę, byś był z nim sprzymierzony przeciwko nam.- Nie - rzekł Fenton.- Jestem przerażony, bo że­lazory przedostały się również do mojego świata, a gdy o tym mówię, nikt nie chce mi wierzyć.Kerridis uśmiechnęła się nieznacznie.- Wydaje mi się, że wszyscy wolelibyśmy nie wie­rzyć w żelazory, gdyby tylko nasza niewiara mogła zmusić je do odejścia.Być może istnieją światy, w któ­rych są one mile widziane i życzyłabym sobie, żeby tam pozostały.Findhal ma oczywiście rację, kiedy mówi, że powinniśmy wzmocnić nasze środki bezpieczeństwa i sprzymierzyć się z każdym światem, który będzie nam skłonny pomóc.Sądzę, że Pentarn przekonał żelazory, by uczyniły nas głównym celem ataków.Im to odpo­wiada, bo my i nasze zwierzęta jesteśmy dla nich wyma­rzonym żerem - mówiąc to Kerridis wzdrygnęła się.- To prawda, że one boją się naszych vrillowych mie­czy, tak samo jak my boimy się dotyku ich ciał, ale mi­mo to są silniejsze i liczniejsze od nas.Nie wiem, czy uda nam się je powstrzymać, ponieśliśmy już bardzo ciężkie straty.- Jak Pentarn zdołał to uczynić? - spytał Fenton.- Nie jestem pewna - odpowiedziała - ale sądzę, że znalazł sposób na otwieranie Bram naszego świata bez pośrednictwa Domu na Rozstajach.Strażnicy Do­mu są zaprzysiężeni, aby utrzymywać równowagę mię­dzy światami.Drapieżniki nie mogą więc przechodzić z jednego wymiaru do drugiego poza okresami, gdy Bramy same się otwierają.Jeśli Pentarn był w stanie je otworzyć, można by go przekonać, żeby je zamknął.Wiem, co mogłoby go przekonać, ale nie mam zamiaru tego uczynić.- Co mogłoby go przekonać? - zapytał Fenton, choć właściwie znał już odpowiedź.- Chce odzyskać swego syna.Chce, by Joel Tarns­son wrócił do niego.Ja jednak przyrzekłam Joelowi, że na zawsze może znaleźć u nas schronienie i nie złamię raz danego słowa.W Domu na Rozstajach powiedzenie „Nie ufaj Alfarom" jest przysłowiowe i czasami oba­wiam się, że to prawda.Nigdy nie wyglądamy dwa razy tak samo, ale jest tak dlatego, że nasz świat podlega ciągłym zmianom, a my musimy się zmieniać wraz z przypływami i odpływami czasu naszego świata [ Pobierz całość w formacie PDF ]