Trocki Lew Moje życie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A tymczasem Denikin zalałUkrainę, uzupełnił swe szeregi, posunął się na północ, zajął Kursk, zajął Orzełi zagrażał Tule.Utrata Tuły byłaby dla nas katastrofą, gdyż znaczyłaby stratęnajważniejszej fabryki karabinów i amunicji.Plan, proponowany przeze mnie od samego początku, nosił wręczprzeciwny charakter.Proponowałem, abyśmy pierwszem uderzeniem odcięliochotników od kozaków i, pozostawiając kozaków ich własnemu losowi,główne siły skupili przeciwko armji ochotniczej.Kierunek głównego natarciaszedłby, w myśl tego planu, nie od strony Wołgi ku Kubani, lecz od stronyWoronicza ku Charkowowi i zagłębiu Donieckiemu.Cała włościańska irobotnicza ludność tej strefy, oddzielającej północny Kaukaz od Ukrainy, stałapo stronie armji czerwonej, która, posuwając się w tym kierunku, wchodziłabyjak nóż w masło.Kozacy zostaliby na miejscu dla obrony swych granic przedobcymi, my zaś zostawilibyśmy ich w spokoju.Sprawa kozacka stanowiłabysamodzielne zagadnienie o charakterze raczej politycznym, aniżeliwojskowym.Ale przedewszystkiem należało strategicznie oddzielić tę sprawęod sprawy rozbicia armji ochotniczej Denikina.Plan mój został wreszcieprzyjęty, ale dopiero wtedy, gdy Denikin począł zagrażać Tule, utrata którejbyłaby grozniejsza w skutkach od utraty Moskwy.Straciliśmy nadaremniekilka miesięcy, ponieśliśmy dużo zupełnie zbytecznych ofiar i przez kilkatygodni znajdowaliśmy się w wielkiem niebezpieczeństwie.Nadmienię tu mimochodem, że zatarg strategiczny, dotyczący frontupołudniowego, łączył się jak najściślej ze sprawą oceny, czyli ,,niedocenianiawłościaństwa.Cały mój plan opierałem na stosunkach wzajemnych,308zachodzących pomiędzy chłopami i robotnikami z jednej strony, a kozakami zdrugiej, i właśnie z tych założeń wychodząc, przeciwstawiałem się poakademicku abstrakcyjnemu pomysłowi naczelnego dowództwa, któreuzyskało poparcie większości C.K.Gdybym użył tysiącznej chociażby częścitych wysiłków, które zmarnowano, aby udowodnić niedoceniania przezemnie roli włościaństwa, mógłbym, na podstawie naszego zatargu w sprawiefrontu południowego, wysunąć taki sam, czyli jednako pozbawiony sensu,zarzut nie tylko przeciwko Zinowjewowi, Stalinowi i innym, lecz również iprzeciw Leninowi.Trzeci konflikt natury strategicznej powstał w związku z wyprawąJudenicza na Piotrogród.Opowiedziałem już o tem w jednym z poprzednichrozdziałów, nie będę się więc powtarzał.Przypomnę tylko, jak to podwpływem nadwyraz ciężkiej sytuacji na południu, skąd groziło największeniebezpieczeństwo, oraz nadchodzących z Piotrogrodu wiadomości o rzekomonadzwyczajnem uzbrojeniu i zaopatrzeniu armji Judenicza, Leninowi przyszłado głowy myśl, że trzeba dążyć do skrócenia frontu przez oddanie wrogowiPiotrogrodu.Był to bodaj jedyny wypadek, kiedy Zinowjew i Stalin poparlimnie przeciwko Leninowi, który, zresztą, po upływie kilku dni sam zarzuciłswój oczywiście błędny plan.Ostatni konflikt, niewątpliwie najważniejszy, dotyczył losów frontupolskiego w lecie 1920 roku.�wczesny premjer angielski, Bonar Law, przytaczał w izbie gmin mój listdo komunistów francuskich na dowód, że na jesieni 1920 roku mieliśmyrzekomo zamiar zniszczyć Polskę.To samo utrzymuje w swej książce byłypolski minister spraw wojskowych, Sikorski, ale powołuje się przytem na mojąmowę, wygłoszoną w styczniu 1920 roku, na kongresie międzynarodowym.Wszystko to od początku do końca jest absolutnym nonsensem.Rozumie się,że dotychczas nie nadarzyła mi się okazja do ujawnienią mych sympatji doPolski Piłsudskiego, czyli do Polski ucisku i gwałtu, przysłoniętegopłaszczykiem frazesu patriotycznego i bohaterskiego samochwalstwa.Bezzbytniego trudu można zebrać sporo moich oświadczeń, w którychuprzedzałem, że nie zatrzymamy się w połowie drogi, jeżeli Piłsudski narzucinam wojnę.Podobne oświadczenia wynikały z sytuacji ogólnej.Ale wyciągaćz nich wniosek, żeśmy pragnęli wojny z Polską, albo przygotowywali się dotakiej wojny, znaczy tyle, co zadawać kłam faktom i zdrowemu rozsądkowi.Pragnęliśmy uniknąć tej wojny za wszelką cenę.Nie zaniedbaliśmy żadnegośrodka, któryby mógł się do tego przyczynić.Sikorski przyznaje, żeśmynadzwyczaj ,,zręcznie prowadzili propagandę pokojową.Nie rozumie tylko,albo udaje, że nie rozumie, iż tajemnica owej zręczności była zresztą bardzoprzejrzysta i nieskomplikowana: pragnęliśmy gorąco pokoju, nawet za cenę jaknajwiększych ustępstw.Właśnie ja pragnęłem może bardziej, niż ktokolwiekinny, aby do tej wojny nie doszło, gdyż zbyt dobrze zdawałem sobie sprawę ztego, jak trudno będzie nam ją prowadzić po trzech latach nieprzerwanej wojnydomowej.Rząd polski, jak to znów niewątpliwie wynika z książki Sikorskiego,rozpoczął wojnę świadomie i z premedytacją, nie bacząc na naszeniezmordowane wysiłki zachowania pokoju, które czyniły z naszej politykizagranicznej jakąś mieszaninę cierpliwości z wychowawczą wytrwałością.Myśmy szczerze pragnęli pokoju.Piłsudski narzucił nam wojnę [ Pobierz całość w formacie PDF ]