[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co za nonsens!  pomyślał i spojrzał na zegarek.Było już wpół do dziewiątej.Zadzwonił na służącego, spiesznie się ubrał i wyszedł na ganek,zupełnie zapominając o śnie i zatroskany tylko ó to, że się spóz
ni.Zajeżdżając przed ganekKareninów spojrzał na zegarek i stwierdził, że była za dziesięć minut dziewiąta.Wysoka, wąziutkakareta zaprzężona w parę siwków czekała na dojez
dzie.Poznał karetę Anny. Wybiera się do mnie pomyślał Wroński  i tak byłoby lepiej.Bardzo mi niemiło wchodzić do tego domu.Alewszystko jedno; nie mogę się przecież ukrywać  powiedział sobie i zachowując się w sposób oddzieciństwa przyswojony, jak człowiek, który nie ma się czego wstydzić  wyskoczył z sanekpodszedł do drzwi.Drzwi otworzyły się i szwajcar z pledem na ręku zawołał na stangreta.Wroński, który nie miał zwyczaju zauważać drobiazgów, tym  razem  jednak spostrzegłzdziwiony wyraz, z jakim szwajcar na niego popatrzył.W samych drzwiach Wroński zderzył sięprawie z Kareninem.Gazowy płomień świecił wprost na bezkrwistą, zapadniętą twarz podczarnym kapeluszem i biały krawat błyszczący spoza bobrowego kołnierza u paltota.Nieruchome,bez blasku oczy Karenina skierowały się na twarz Wrońskiego; ten ukłonił się.Karenin poruszyłparę razy, ustami, jakby coś żuł, podniósł rękę do kapelusza i minął go.Wroński widział, jakwsiadł nie oglądając się do karety, jak wziął przez okno pled i lornetkę i odjechał.Wroński wszedłdo przedpokoju, brwi miał ściągnięte,  a oczy błyszczały mu dumnie i groz
nie.,,A to sytuacja myślał. Gdyby chciał walczyć, bronić swej czci& Mógłbym wówczas działać, dać wyraz moimuczuciom.Ale ta słabość czy też podłość!& Każe mi grać rolę oszusta, którym być nie chciałem inie chcę.Od czasu rozmowy z Anną w parku Wrede wiele się w nastawieniu Wrońskiego zmieniło.Ulegając bezwiednie słabości Anny, która oddawała mu się cała i tylko od niego oczekiwałarozstrzygnięcia swego losu, z góry mu się poddając, Wroński od dawna już przestał sięspodziewać, by stosunek ten miał się skończyć tak, jak wówczas myślał.Jego ambitne projektyznów odeszły na dalszy plan i  zdając sobie sprawę, że znalazł się poza tym kręgiem czynności,w którym wszystko było określone  cały oddawał się swemu uczuciu, a uczucie coraz go silniejdo niej przywiązywało.Już w przedpokoju usłyszał jej oddalające się kroki.Zrozumiał, że oczekiwała go,nadsłuchiwała, a teraz powróciła do salonu. Nie!  zawołała ujrzawszy go i zaraz przy pierwszym słowie oczy jej napełniły się łzami.Nie, jeśli tak dalej będzie, to stanie się to znacznie, znacznie wcześniej! Co, moja miła? Co? Ja tu czekam, męczą się godzinę, dwie& Ach nie, już nie będę, nie mogę się z tobąkłócić.Zapewne nie mogłeś& Nie, już nie będę!Położyła mu obie dłonie na ramionach i długo patrzyła na niego, głębokim, ekstatycznym, azarazem badawczym spojrzeniem, wyszukując w jego twarzy.zmian, które mogły zajść od czasu,gdy go nie widziała.Jak przy każdym spotkaniu, tak i tym razem zestawiała swoje wyobrażenie onim (nieporównanie piękniejsze, niemożliwe w rzeczywistości) z nim samym, takim, jakinaprawdę był.IIICzy go spotkałeś?  zapytała, gdy już siedzieli za stołem pod lampą. Otóż i masz karę zaspóz
nienie. Tak& Ale jak to się stało? Miał przecież być na posiedzeniu. Był tam, wrócił i znów dokądś pojechał.Ale to nic.Nie mów o tym.Gdzie byłeś? Wciążjeszcze z księciem?Wiedziała o każdym szczególe jego życia.Chciał powiedzieć, że całą noc nie spał i że potemzasnął, ale wstyd mu się zrobiło patrząc na wzruszenie i radość malującą się na jej twarzy,powiedział tedy, że musiał pojechać z raportem o wyjez
dzie ksiÄ™cia. A wiÄ™c już skoÅ„czone? WyjechaÅ‚? Tak, dziÄ™ki Bogu, skoÅ„czone! Nie uwierzysz, jakie to byÅ‚o dla mnie nieznoÅ›ne. Czemu? Przecież to zwykÅ‚e życie mÅ‚odych mężczyzn, wasze życie  powiedziaÅ‚amarszczÄ…c brwi i biorÄ…c szydeÅ‚kowÄ… robótkÄ™, która leżaÅ‚a na stole, poczęła nie patrzÄ…c naWroÅ„skiego wyplÄ…tywać z niej szydeÅ‚ko. Dawno już porzuciÅ‚em tego rodzaju życie  rzekÅ‚, zdziwiony zmianÄ…, jaka zaszÅ‚a w jejtwarzy, i starajÄ…c siÄ™ dociec jej znaczenia. Przyznam siÄ™  rzekÅ‚ pokazujÄ…c w uÅ›miechu zwartyrzÄ…d biaÅ‚ych zÄ™bów  że w ciÄ…gu ostatniego tygodnia przeglÄ…daÅ‚em siÄ™ jak w zwierciadle, patrzÄ…cna to życie, i byÅ‚o mi przykro.TrzymaÅ‚a robótkÄ™ w rÄ™kach nie robiÄ…c jej i patrzyÅ‚a na niego dziwnym, bÅ‚yszczÄ…cym inieprzyjemnym spojrzeniem. DziÅ› rano wpadÅ‚a do mnie Liza  jeszcze nie lÄ™kajÄ… siÄ™ mnie odwiedzać, mimo hrabinyLidii!  wtrÄ…ciÅ‚a  i opowiadaÅ‚a o waszym wieczorze ateÅ„skim*.Co za obrzydliwość. WÅ‚aÅ›nie chciaÅ‚em powiedzieć, że&Ale mu przerwaÅ‚a. To byÅ‚a ta Thérèse, którÄ… uprzednio znaÅ‚eÅ›? ChciaÅ‚em powiedzieć& JacyÅ›cie wy, mężczyz
ni, obrzydliwi! Nie możecie zrozumieć, że kobieta o czymś podobnymnie zapomina  unosiła się coraz bardziej i w ten sposób ujawniała powód swego rozdrażnienia. Zwłaszcza kobieta, która nie może znać twego życia.Cóż ja o tobie wiem? Co wiedziałam? mówiła. To, coś mi sam o sobie opowiadał.A skąd mogę wiedzieć, że mówiłeś prawdę?& Anno! Obrażasz mnie.Czyżbyś mi nie wierzyła? Czy nie mówiłem ci, że nie mam ani jednej,myśli, którą bym przed tobą zataił? Tak, tak  odrzekła, Widocznie starając się odpędzić zazdrosne myśli. Ale gdybyświedział, jak mi ciężko! Wierzę ci, wierzę& Więc co mówiłeś?On jednak nie mógł sobie zrazu przypomnieć, co jej chciał powiedzieć.Te paroksyzmyzazdrości zdarzały się u niej w ostatnich czasach coraz częściej i przerażały go.Jakkolwiek starałsię to ukrywać, oziębiały one jego uczucie, chociaż wiedział, że powodem jej zazdrości byłamiłość dla niego.Ileż to razy powtarzał sobie, że ta miłość jest jego szczęściem; i oto kochała gotak, jak może kochać kobieta, u której miłość przeważyła wszystkie dobra na świecie  a przecieżteraz był znacznie dalszy od szczęścia niż wówczas, kiedy jechał za nią z Moskwy do Petersburga.Wówczas uważał się za  nieszczęśliwego, choć szczęście było przed nim; teraz żaś czuł, żenajlepsza cząstka szczęścia leżała już poza nim.Anna była zupełnie inna od tej, którą pamiętał zpierwszych dni.I fizycznie., i moralnie zmieniła się na niekorzyść.Rozrosła się cała wszerz, a gdymówiła o aktorce, twarz jej miała wyraz złości, który ją szpecił.Patrzył na nią jak człowiek, któryzerwał kwiat i w zwiędłym kwiecie z trudem rozpoznaje to piękno, dla którego zerwał go izniszczył.A mimo to czuł, że wówczas, gdy miłość jego była silniejsza, mógł był, gdyby tegomocno zapragnął, wyrwać ją ze swego serca; tymczasem obecnie, gdy  jak mu się w tej chwilizdawało  nie odczuwał dla niej żadnej miłości, wiedział, że jego związek z nią nie może byćzerwany. No więc, co mi chciałeś powiedzieć o księciu? Już wypędziłam, wypędziłam biesa dodała.Biesem nazywali między sobą zazdrość. Więc co mi zacząłeś opowiadać o księciu?Dlaczego było ci z nim tak ciężko? Ach, było nie do wytrzymania!  starał się pochwycić nitkę przerwanej myśli [ Pobierz całość w formacie PDF ]