[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz jesteście w przyszłości, w której nie wróciliście.Jestem w niej od 1941 roku.Nad tą dwutorowością nie radzę się za bardzo zastana­wiać, bo szkodzi.Wiem, bo próbowałem.Wracając do tematu.z początku mieszkałem u Seeleyów, tych, któ­rych spotkałem pierwszego dnia.Ich syn służył w Royal Navy, więc wszyscy sądzili, że jestem nieco tępawym ewakuowanym.I tak po trochu.podczas wojny ludzie nie zadają zbyt wielu pytań, zwłaszcza gdy chodzi o jed­nego grubego chłopaka.Seeleyowie byli naprawdę mili.W pewnym sensie.zaadoptowali mnie po tym, jak ich syn został storpedowany.Po paru latach musiałem się jednak wyprowadzić.- Dlaczego? - spytała Kirsty.- Bo wolałem nie spotkać własnych rodziców albo czegoś podobnego.- Wobbler wciąż miał problemy z oddechem.- Historia i tak pełna jest plam, łat, szwów i innych fastryg, po co je zwiększać? Zmiana nazwi­ska nie była problemem.W czasie wojny giną archi­wa, podobnie jak ludzie; można zniknąć i pojawić się gdzieś indziej jako ktoś zupełnie inny.Zwłaszcza w wojsku zaraz po wojnie.- Byłeś w wojsku? - Bigmac omal nie spadł z krze­sełka.- Wszyscy byli.To się nazywało National Service.Ja trafiłem do Berlina.A potem wróciłem i trzeba było zacząć zarabiać na życie.Chcesz następnego milkshake’a, Bigmac? Prywatnie odradzam, wiem, z czego są robione.- Mogłeś wynaleźć komputer- zarzucił mu Big­mac.- Tak? A jak ci się wydaje, kto by słuchał w takich sprawach młokosa, który nawet nie był na uniwersy­tecie? A poza tym.popatrz no na to.- Wobbler ujął plastykowy widelec jednorazowego użytku i popukał nim w blat.- Wyrzucamy ich codziennie miliony.Po pięciu minutach użytkowania lądują w śmieciach, tak?- Tak - odparła Kirsty, obserwująca nieco nerwo­wo personel, który z kolei w nabożnym skupieniu ob­serwował Wobblera.Wyglądało to mniej więcej tak, jak w uczciwym klasztorze, do którego wpadł na herbatkę Święty Piotr.- Sto lat temu uznano by je za cudowny owoc ludz­kiego geniuszu, a teraz wyrzuca się je, nawet o tym nie myśląc.Dobra, kto wie, jak się je robi?- No.potrzebna jest ropa i.chyba coś o tym pi­sze w książce do fizyki albo chemii.- Nikt nie wie - stwierdził z satysfakcją Wobbler.- Ja zresztą też.- Nie martwiłabym się tym - odezwała się niespo­dziewanie Kirsty.- Wzięłabym się za pisanie s.f.: lą­dowanie na Księżycu, obcy i takie tam.- Ty byś się wzięła i może by cię nawet zaczęli wy­dawać.- Wobbler ze zmęczoną miną zaczął się ma­cać po kieszeniach płaszcza.- Ja nigdy nie miałem smykałki do słów.No, więc otworzyłem bar hamburgerowy.Johnny rozejrzał się i zaczai się uśmiechać ze zro­zumieniem.- Właśnie - przytaknął Wobbler.- W 1952 roku.O barach hamburgerowych wiedziałem wszystko, od tekturowych czapek dla obsługi po skład potraw.Po pierwszym roku miałem trzy, po drugim dziesięć.Te­raz parę tysięcy.Konkurencja po prostu nie miała szans, boja wiedziałem, co się sprawdzi, a nawet kiedy.Keczup w odpowiednich naczyniach, urodzinowe przyjęcia dla dzieci, klown Willie Wobbler.- Willie Wobbler? - spytała najwyraźniej będąca pod silnym wrażeniem Kirsty.- To były bardziej niewinne czasy.- Wobbler uśmiechnął się.- A potem zacząłem wprowadzać inne rzeczy: miękki papier toaletowy na początek.To, cze­go oni tu używali, mogło zastąpić w razie potrzeby papier ścierny, i to nie drobnoziarnisty.A potem mia­łem już tyle pieniędzy i czasu, że mogłem zacząć słu­chać ludzi.Ludzi z pomysłami, ale bez gotówki.Na przykład ktoś ma pomysł, jak zrobić naprawdę mały magnetofon, który można nosić przy sobie, albo urzą­dzenie do nagrywania na taśmę sygnału telewizyjne­go, żeby go można było później obejrzeć.Daję takie­mu pieniądze i zakładam z nim firmę, żeby to produ­kować.Przy okazji podsunę jakiś pomysł, na przykład nagrywanie na taką taśmę filmów.- To nieuczciwe! - obruszyła się Kirsty.- To jak.oszustwo.- Dlaczego? - zdziwił się szczerze Wobbler.- Każ­dy z tych facetów był szczęśliwy jak nie wiem co i jesz­cze bardziej zaskoczony, że chciałem ich wysłuchać, bo dotąd wszyscy traktowali ich jak wariatów.Przy­znaję, że na tym zarobiłem, ale oni też.- To jesteś milionerem? - olśniło Bigmaca.- Nie, milionerem to byłem w pięćdziesiątym pią­tym, teraz jestem miliarderem.- Wobbler pstryknął ponownie i do stolika podszedł kierowca w czarnym uniformie, który tymczasem zjawił się w lokalu.- Hickson, czy ja jestem miliarderem?- Wielokrotnym, Sir.- Tak sądziłem.I chyba mam jakąś wyspę.za­raz, jak ona się nazywa.Tasmania.tak, na pewno Tasmania.Wobbler ponownie obmacał kieszenie i z jednej wyjął cienkie srebrne etui, z którego wysypał dwie białe pigułki.Połknął je, popił wodą i skrzywił się, jakby go zęby rozbolały.- Nie ruszyłeś swojego hamburgera ze wszystkim -zauważył bacznie go obserwujący Johnny.- A nie, zamówiłem go, żeby szybciej wytłumaczyć, kim jestem.Nie wolno mi jeść takich rzeczy, bo je­stem na ścisłej diecie: żadnego sodu, cholesterolu, cukru czy skrobi.Ta woda nie jest destylowana, więc pewnie też szkodliwa.Kierownik lokalu wreszcie zebrał się na odwagę i nieśmiało podszedł do stolika.- Sir John! To prawdziwy zaszczyt.- Tak, wiem.Dziękuję.Wystarczy, proszę dać mi spokój, rozmawiam z przyjaciółmi.- Wobbler urwał i uśmiechnął się złośliwie.- Frytki są w porządku, Bigmac? A milkshake, Yo-less? Ma właściwą konsy­stencję?Zapytani spojrzeli odruchowo na kierownika z pla­kietką „Nazywam się KEITH”.Minę miał niezwykle nabożną.- Eee.dobre - ocenił Bigmac.- Świetne - zawtórował mu Yo-less.Keith omal nie zemdlał.- Zawsze są dobre - dobił go Yo-less.- I mam nadzieję, że zostaną dobre - pomógł mu z entuzjazmem Bigmac.Keith pospiesznie przytaknął.- Generalnie jesteśmy w soboty - poinformował go Bigmac.- Jakby trzeba było jeszcze coś sprawdzić.- Dziękuję, Keith, możesz odejść - pożegnał kie­rownika Wobbler i mrugnął do Bigmaca, gdy tamten się upłynnił.- Wiem, że nie powinienem, ale to prak­tycznie jedyna rozrywka, jaka mi została.- Dlaczego przyjechałeś tu akurat dziś? - spytał cicho Johnny [ Pobierz całość w formacie PDF ]