[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uśmiechnęła się do niego i tym razem wyglądało to na­turalnie.Starała się oddychać przez zapchany nos.- Jako sąsiedzi powinniśmy sobie nawzajem pomagać, a nie oskarżać niewinnych ludzi o złe uczynki.Ruth skinęła głową, uświadamiając sobie w tym mo­mencie, że wciąż zaciska palce nóg.Rozluźniła się.Niedłu­go wszystko się skończy.Dostrzegła na twarzy Lan­ce'a ciemne cienie pod oczami i zmarszczki biegnące od nosa do szczęki.Zabawne.Wyglądał o wiele starzej, niż się jej ostatnio zdawało, już nie był taki przystojny.Zrozumia­ła, że to dlatego, że już go nie kocha.Dziwne.Myślała, że to była miłość, ale nie.Przecież prawdziwa miłość jest wieczna.- Teraz już wiesz, jak się naprawdę robi dzieci, tak? Ruth wstrzymała oddech.Odchyliła głowę.- Wiesz czy nie wiesz? ; Szybko skinęła głową.- Jak? Powiedz.Wierciła się, opanowując rozbiegane myśli.Przed oczy­ma stanęły jej okropne sceny.Z brązowego hot doga tryska żółta musztarda.Znała słowa: penis, sperma, pochwa.Jak mogła je jednak wypowiedzieć? Wówczas on także zoba­czyłby ten brzydki obraz.- Wiesz przecież - chlipnęła.Spojrzał na nią surowo.Jak gdyby umiał ją prześwie­tlić na wskroś wzrokiem.- Tak - powiedział w końcu.- Wiem.- Przez kilka sekund milczał, po czym dodał życzliwszym tonem: - Rany, ale byłaś niemądra.Dzieci i sedes, Jezu.Ruth miała spuszczoną głowę, ale zerkała na niego.Lance uśmiechał się.- Mam nadzieję, że pewnego dnia lepiej nauczysz swo­je dzieci życia.Sedes! Siusiu? A siusiaj sobie! Ruth zachichotała.- Ha! Wiedziałem, że umiesz się śmiać.- Połaskotał ją palcem pod pachą.Zapiszczała przez grzeczność.Znów ją połaskotał, tym razem między żebrami, a Ruth zareagowała paroksyzmem śmiechu.Nagle Lance wepchnął jej rękę pod drugą pachę i poczuła się bezbronna, za bardzo przestraszona, żeby mu powiedzieć, aby przestał, nie mogąc jednak opanować śmiechu.Jego palce przebiegały po jej plecach i brzuchu.Zwinęła się jak stonoga i zsunęła na dywan, wstrząsana atakami chichotu, który pozbawiał ją tchu.- Pewnie dużo rzeczy cię śmieszy, co? - Przebierał pal­cami po jej żebrach jak po strunach harfy.- Tak, teraz wi­dzę.Opowiedziałaś to wszystkim koleżankom? Ha, ha! Prawie wsadziłam faceta do więzienia.Próbowała krzyknąć, nie, przestań, ale niepohamowa­ny śmiech nie pozwalał jej zaczerpnąć tchu, nie panowała nad ruchami rąk i nóg.Spódniczka się jej zawinęła, ale Ruth nie umiała jej wygładzić.Jej ręce przypominały ręce marionetki drgające, posłuszne dotknięciom Lance'a.Sta­rała się osłaniać przed jego palcami brzuch, piersi, pupę.Na policzkach czuła spływające łzy.Szczypał jej sutki.- Jesteś tylko małą dziewczynką - dyszał.- Nie masz jeszcze nawet cycków.Dlaczego miałbym się z tobą zada­wać? Cholera, założę się, że nawet nie masz włosów na dupci.I kiedy jego dłonie powędrowały ku jej majteczkom w kwiatki, żeby je zdjąć, nagle odzyskała głos, wydając z siebie skrzekliwy wrzask.Przeraźliwy, przeciągły dźwięk dobywał się z nieznanego miejsca, jak gdyby odezwała się w niej jakaś inna osoba.- Ho! Ho! - Uniósł ręce jak ktoś, kogo właśnie okrada­ją.- Co ty wyprawiasz? Opanuj się.Uspokój się, na li­tość boską!Dalej wyła jak syrena, odsuwając się od niego na pu­pie, podciągając majteczki i opuszczając spódniczkę.- Nie robię ci krzywdy.Nie robię ci krzywdy! - powta­rzał, dopóki jej krzyk nie przeszedł w łkanie i rzężenie.Po chwili słychać już było tylko jej przyśpieszony oddech.Pokręcił z niedowierzaniem głową.- Czy mi się wydaje, czy jeszcze przed chwilą się śmia­łaś? Raz się bawimy, a zaraz potem zachowujesz się jak.nie wiem, może mi powiesz.- Spojrzał na nią z ukosa.- Wiesz co, chyba masz poważny problem.Najpierw sobie ubzdurasz, że ludzie robią ci coś złego, a potem, zanim zro­zumiesz, jak jest naprawdę, oskarżasz ich, wpadasz w szał i niszczysz wszystko dookoła.Mam rację?Ruth wstała.Trzęsły jej się nogi.- Pójdę już - szepnęła.Z trudem podeszła do drzwi.- Nigdzie nie pójdziesz, dopóki mi nie obiecasz, że nie będziesz więcej wygadywać tych cholernych kłamstw.Wbij to sobie dobrze do głowy! - Zbliżył się do niej.- Le­piej nie mów, że coś ci zrobiłem, jeżeli nie zrobiłem.Bo jak będziesz mówić, mogę się naprawdę zdenerwować i zrobić ci coś znacznie gorszego, a wtedy będzie ci bardzo przykro, słyszysz?Bez słowa kiwnęła głową.Wypuścił powietrze przez nos, patrząc na nią z niesma­kiem.- Wynoś się stąd.Spadaj.Tego dnia wieczorem Ruth próbowała powiedzieć mat­ce, co się stało.- Mamo, boję się.- Czemu boisz? - LuLing prasowała.W pokoju unosił się zapach rozgrzanej wody.- Ten Lance był dla mnie niedobry.Matka spochmurniała, a potem powiedziała po chińsku:- Dlatego, że ciągle mu zawracasz głowę.Wydaje ci się, że ma ochotę z tobą bawić się - ale wcale nie ma! Dlacze­go zawsze sprawiasz tyle kłopotów?.Ruth zrobiło się niedobrze.Jej matka widziała niebez­pieczeństwo tam, gdzie nie istniało.A gdy naprawdę zda­rzyło się coś okropnego, była ślepa.Gdyby Ruth powie­działa jej całą prawdę, LuLing prawdopodobnie by oszalała.Powiedziałaby, że nie chce dłużej żyć.Zresztą co za różnica? Ruth była sama.Nikt nie mógł jej uratować.Godzinę później, gdy LuLing robiła na drutach i oglą­dała telewizję, Ruth sama zdjęła z lodówki tacę z pias­kiem.- Droga Ciocia chce ci coś powiedzieć - rzekła.- Ach! - LuLing natychmiast wstała, wyłączyła telewi­zor i niecierpliwie zasiadła przy stole kuchennym.Ruth wygładziła piasek pałeczką.Zamknęła oczy, po chwili otworzyła i zaczęła.Musicie się wyprowadzić, napisała.Zaraz.- Wyprowadzić? - wykrzyknęła matka.- Aj-ja! Gdzie wyprowadzić?Ruth nie zastanawiała się nad tym.Daleko, zdecydowała w końcu.- Jak daleko?Ruth wyobraziła sobie odległość wielką jak ocean.Za­toka, most, długie podróże autobusem, podczas których zasypiała.San Francisco, napisała wreszcie.Matka wciąż wyglądała na zmartwioną.- Która część? Gdzie dobrze?Ruth zawahała się.Nie znała zbyt dobrze San Franci­sco, poza Chinatown i paroma innymi miejscami, parkiem Golden Gate, wesołym miasteczkiem w Land's End.I tak wpadła na pomysł, który szybko wprawił w ruch jej rękę.Land's End.Ruth przypomniała sobie pierwszy dzień, gdy spacero­wała po tej plaży.Było pusto, powierzchnia piasku przed nią - gładka, nietknięta ludzką stopą.Uciekła, żeby trafić do tego miejsca [ Pobierz całość w formacie PDF ]