[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zabolało ją to niewątpliwie bardziej niż zwykle, mnie zaś więcej niż zwykle kosztowałotrzymanie się od niej z dala.Nawet podczas kolacji nie śmiałem rozchmurzyć się zbytnio lubczęsto ku niej oczy podnosić, i zaledwie skończyliśmy jeść, powróciłem do mego cywilisty zwiększym pozornie zapałem i jeszcze mniejszym niż przedtem zrozumieniem.Podczas gdytak czytałem, zdawało mi się, że słyszę uderzenia mego serca jak bicie zegara.Jakkolwiekstarałem się udawać skupienie, oczy moje coraz to wędrowały od Heinecjusza do Katriony.Siedziała na podłodze, obok mego wielkiego kufra, a blask ognia na kominku grał po jej po-staci kaskadą figlarnych półcieni.Spoglądała to na ogień, to na mnie, a wtedy strach mnieogarniał przed sobą samym i wertowałem stronice Heinecjusza jak szukający odpowiedniegopsalmu w kościele. O Boże! Dlaczego mój ojciec nie przybywa?  zawołała nagle i wybuchnęła gwałtow-nym płaczem.Zerwałem się, cisnąłem Heinecjusza prosto w ogień, podbiegłem do niej i objąłem ramio-nami jej wstrząsaną szlochem kibić.Odepchnęła mnie brutalnie. Nie kochasz mnie! A gdybyś tylko zechciał, jakże mogła-bym być szczęśliwa! Cóż uczyniłam, że mnie tak nienawidzisz? Nienawidzę cię?  i przygarnąłem ją bliżej do siebie. Z
lepa dziewczyno, czyż nie wi-dzisz, co się dzieje w moim udręczonym sercu? Czy sądzisz, że gdy tak siedzę czytając tęwstrętną książkę, którą właśnie spaliłem na jej, a może i moje, potępienie, myślę o czymkol-wiek, jak nie tylko o tobie? Co wieczór na płacz mi się zbiera, gdy widzę ciebie siedzącą sa-motnie.Ale cóż mam począć? Jesteś tutaj pod strażą mego honoru, czy za to chcesz mniepokarać? Czy dlatego chcesz wzgardzić oddanym ci z duszy, serca sługą?Natenczas nagłym ruchem przytuliła się do mnie.Pochyliłem się ku niej, całowałem jejtwarz i wargi, ona zaś złożyła mi głowę na piersiach obejmując mnie oburącz.Zakręciło misię w głowie i siedziałem przy niej jak człowiek odurzony winem.Po chwili usłyszałem, jakmówi cichutko, głosem stłumionym w fałdach mojej odzieży. Czy pocałowałeś ją naprawdę?Wzdrygnąłem się cały, tak zaskoczyło mnie to pytanie. Panna Grant!  wykrzyknąłem żałośnie. I znowu panna Grant! Tak, prosiłem ją, by po-całowała mnie na pożegnanie, na co się zgodziła. Nie szkodzi, pocałowałeś i mnie.Słodycz i dziwność tych słów uświadomiły mnie, jak daleko zabrnęliśmy.Powstałem i po-derwałem ją na nogi.135 Tego mi nie wolno  rzekłem  na Boga, tego mi nie wolno; ach, Katty! Katty!  i głoszałamał mi się w gardle. Idz
spać  wyszeptałem wreszcie  idz
spać do siebie i pozostawmnie tutaj.Odeszła posłusznie, lecz zatrzymała się u progu. Dobranoc, Davie! Dobranoc, kochanie moje najmilsze!  zawołałem z uniesieniem.Skoczyłem ku niej, po-rwałem ją znowu w ramiona, całowałem jej usta.i w następnej chwili wypchnąłem ją zadrzwi, zastrzasnąłem je za nią gwałtownie i pozostałem sam.A więc wyszło szydło z worka, padły znamienne, prawdę ujawniające słowa.Wkradłemsię podstępnie, jak złoczyńca, w afekt tej nieszczęsnej dziewczyny.Niewinna, słaba istotaznalazła się w mojej mocy, zdana na moją łaskę lub niełaskę, szlachetność lub nikczemność.Nie rozporządzałem już żadnym obronnym orężem.Spalenie księgi Heinecjusza, za puklerzmi dotąd służącej, nabierało cech symbolicznego gestu.%7łałowałem szczerze tego, co zaszło, ajednak, jakkolwiek niezaprzeczalny był mój upadek, nie umiałem siebie bezwzględnie potę-pić.Któż zdołałby pozostać obojętny na zew jej niewinności, oprzeć się pokusie jej łez? Leczwszystko, co miałem na swoje usprawiedliwienie, ukazywało mi mój grzech w tym czarniej-szych barwach, wykorzystałem bowiem nadaną mi przez okoliczności przewagę, by uwodzićnajzupełniej bezbronną dziewczynę.I cóż się teraz z nami stanie? Zdawało mi się, że nie możemy już dłużej mieszkać razem.Awięc dokąd się udać? Komu powierzyć Katrionę? Bez żadnej winy z naszej strony, bez moż-liwości wyboru, bieg wypadków sprzysiągł się, by nas zamknąć w tych ścianach.Nagle na-wiedziła mnie myśl szalona: ożenić się z nią niezwłocznie.Lecz po chwili odrzuciłem ją zoburzeniem.Katriona była jeszcze dzieckiem niezdolnym oszacować własnych uczuć.Wyko-rzystałem jej słabość, lecz na takich zasadzkach nie wolno budować przyszłości.Muszę jąutrzymać nie tylko czystą od wszelkich zarzutów, ale i również wolną jak wtedy, gdy się po-znaliśmy.Siedziałem przy ogniu zamyślony, przejęty skruchą i na próżno łamałem sobie głowę nadwyjściem z sytuacji.Około godziny drugiej w nocy na kominku pozostały już tylko trzy do-gasające głownie, a dom nasz i całe miasto były pogrążone we śnie, gdy dosłyszałem cichełkanie w sąsiednim pokoju.Biedactwo myślało, że śpię; wstydziła się swej słabości, a możetego, co uważała (mój Boże!) za zalotność, i w ciszy nocnej szukała we łzach pociechy.Czułei gorzkie uczucia, miłość, litość i żal kłębiły się w mojej duszy i kazały mi ukoić jej płacz. Przebacz mi!  zawołałem. Przebacz mi, błagam cię na wszystko! Zapomnijmy o tym,co zaszło, spróbujmy zapomnieć!Odpowiedzi nie było, lecz szlochanie umilkło; stałem przez długą chwilę z załamanymirękoma, zastygły w tym samym błagalnym geście, z jakim przemówiłem do niej, aż chłódnocy przeniknął mnie na wskroś i odzyskałem przytomność.Nic na to teraz nie poradzisz, Davie  pomyślałem sobie. Idz
spać, jak na rozsÄ…dnegochÅ‚opca przystaÅ‚o, a dzieÅ„ jutrzejszy przyniesie może jakieÅ› rozwiÄ…zanie.136XXV.POWRÓT TATYZ niespokojnego i dÅ‚ugiego snu zbudziÅ‚o mnie nazajutrz stukanie do drzwi.PobiegÅ‚em jeotworzyć i aż zachwiaÅ‚em siÄ™ rażony falÄ… sprzecznych, przeważnie przykrych uczuć.Na pro-gu bowiem, w opoÅ„czy z szorstkiej weÅ‚ny i w ozdobionym galonkami ogromnym kapeluszu,staÅ‚ James More.WÅ‚aÅ›ciwie powinienem byÅ‚ ucieszyć siÄ™ bez reszty, gdyż w pewnym sensie pojawiÅ‚ siÄ™jakby w odpowiedzi na modlitwÄ™.PowtarzaÅ‚em byÅ‚ sobie w kółko, że Katriona i ja musimysiÄ™ rozstać i suszyÅ‚em sobie gÅ‚owÄ™, jak by do tego doprowadzić.A oto wyjÅ›cie z sytuacjiprzyszÅ‚o samo, w postaci czÅ‚owieka, a jednak radość byÅ‚a ostatnim z uczuć, jakie mnie ogar-nęły.Co prawda, nawet jeÅ›li przybycie tego czÅ‚owieka zdejmowaÅ‚o z moich barków ciężartroski o przyszÅ‚ość, teraz
niejszość rysowała się tym mniej zachęcająco.Toteż gdy w koszulitylko i w spodniach znalazłem się naprzeciwko niego, odskoczyłem do tyłu, jak postrzelony. Ha  rzekł  znalazłem pana wreszcie, panie Balfour  i wyciągnął do mnie wielką,piękną dłoń, którą (powracając na moje stanowisko w progu jakby z myślą o oporze) uści-snąłem niezbyt serdecznie. Zadziwiające doprawdy  mówił dalej  jak nasze drogi krzyżują się i splatają nieustan-nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]