[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zmęczony się czuł, w głowie mu szumiało i kurz zapierał gardziel, przysiadł pod krzyżem w cieniubrzózek, ułożył na kapocie śpiącego Pietrusia i obcierając rzęsisty pot zapatrzył się we świat izamedytował.Słońce skłoniło się nad bory i pierwsze lękliwe cienie wyłoniły spod drzew, czołgając się ku zbożom.Bórcosik gwarzył z cicha czubkami płonącymi w słońcu, a gęste podszycia leszczyn i osik trzęsły się jakbyw zimnicy.Dzięcioły kuły zawzięcie i kajś daleko skrzeczały sroki.Czasem między omszałymi dębamizamigotała żołna, jakby kto cisnął kłębkiem zwiniętej tęczy.Chłód zawiewał z omroczonych, cichych głębin, tylko kajś niekaj podartych słonecznymi pazurami.Zalatywało grzybami, żywicą i rozprażonym bajorem.Naraz jastrząb wyprysnął nad las, zatoczył krzyżem nad polami, ważył się chwilę i spadł kiej piorun wezboża.Antek porwał się bronić, ale już było za póz
no, posypała się kurzawa piór, zbój uciekł, jękliwiezakrzyczały kuropatki, a jakiś zajączek zestrachany gnał na oślep, jeno mu bielało podogonie.- Jak se to wypatrzył! Rabuś jucha! - szepnął siadając z powrotem - cóż, kiej i jastrząb musi siępożywić i choćby ta glista najmarniejsza.Takie już urządzenie na świecie! - medytował okrywającPietrusiową gębusię, gdyż pszczoły brzęczały nad nią zawzięcie, a jakiś kosmaty trzmiel buczałnieustannie.Spomniał sobie, jak to jeszczek niedawno wydzierał się na wolę, do tych pól, jak mu to dusza dziw nieuschła z tęsknicy!- Wymęczyły me, ścierwy! - zaklął nie ruchając się już z miejsca, bo tuż przed nim z żyta wyściubiałylękliwe głowy przepiórki nawołując się po swojemu, ale w mig się pokryły, gdyż cała banda wróblegonarodu spadła na brzozy, stoczyła się w piach jazgocząc zapamiętale, tłukąc się a bijąc i swarząc, ażścichły nagle przywierając do miejsc, jastrząb znowu zakołował i tak nisko, jaże cień leciał pozagonach.- Dał wam radę, pyskacze! Akuratnie bywa takusieńko z ludz
mi! Więcej zrobi z niejednym pogrozą niz
liskamłaniem - rozważał.Pliszki się pokazały pobok na drodze, trzęsły ogonami szwendając się tak z bliska, iż skoro poruszyłręką, odleciały za rów.- Głupie! Mało co, a byłbym którą chycił la Pietrusia!Wrony wylazły z lasu, maszerowały koleinami wydziobując, co się dało, ale poczuwszy człowieka, jęłyostrożnie, z przekrzywionymi łbami zazierać w niego i obchodzić, podskakując coraz bliżej, a stoperczącobmierzłe, zbójeckie dzioby.- Nie pożywita się mną - rzucił grudkę, uciekły cicho jak złodzieje.Zaś potem, że siedział jakby w odrętwieniu, zapatrzony we świat i całą duszą zasłuchany w jego głosy,to wszelaki stwór jął zuchwale ciągnąć na niego; mrówki łaziły mu po plecach, motyle raz po razprzysiadały we włosach, boże krówki szukały czegoś po twarzy, a zielone, spasłe liszki pięły sięskwapnie na buty, to leśne ptaszki cosik mu zaświergoliły nad głową i wiewiórka przewijając się odboru zadarła rudy ogon, ważąc się przez mgnienie, czyby nie chycnąć na niego, ale on ani już o czymwiedział, grążył się bowiem w czymściś, co buchało z tych ziem nieobjętych, sycąc mu duszę upojną izgoła niewypowiedzianą słodkością.Zdało mu się, jakoby z tym wiatrem przewalał się po zbożach; jakby polśniewał mięciuśką, wilgotnąrunią traw; jakby toczył się strumieniem po wygrzanych piachach skroś łąk przejętych zapachemsianokosów; to jakby z ptakami leciał kajś wysoko, górnie nad światem i krzykał z mocą niepojętą dosłońca; to znowu jakby się stawał szumem pól, kolebaniem się borów, siłą i pędem wszelakiego rostu iwszystką potęgą tej ziemi świętej, rodzącej w śpiewaniach i weselu [ Pobierz całość w formacie PDF ]