[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A sprowadzę! Już mu tej łyżki strawy żałujesz! Juści, teraz miarkuję, coś go do tego samaprzyniewoliła.- Przelewa się to u mnie czy co? Dzieciom to pewnie odejmę od gęby, a jemu dam?- Należy mu się wycug od ciebie, nie baczysz?- Jak nie mam, to z jelit sobie nie wypruję.- A wypruj i daj, ociec pierwszy.Nieraz mi się skarżył, że go głodem morzysz i o świnie więcej dbaszniz
li o niego.- Prawda była, juści, ojca morzę głodem, a sama to se używam kiej dziedziczka.Tak się ano wypasłam,co mi już kiecka z bieder zlatuje i ledwie kulasami powłóczę.Na borg jeno żyjemy.- Nie pleć, myślałby kto, że i prawda.- A prawda, żeby nie Jankiel, to by nawet tych ziemniaków ze solą zabrakło.Juści, syty głodnemu nigdynie zawierzy! - gadała na wpół z płaczem, a coraz żałośniej, gdy wtoczył się w opłotki dziad,prowadzony przez pieska.- Siadajcie se pod chałupą - zwróciła się doń Hanka krzątając się kole obiadu.Przysiadł na przyz
bie, kule odłożył, pieska puścił na wolę i pociągał nochalem, miarkując, zali już jedząi w której stronie.Właśnie byli zasiadali do obiadu pod drzewami, Hanka wyłożyła jadło na miski, że szeroko rozniesły sięposmaki.- Kasza ze słoniną, dobra rzecz.Niech wama pójdzie na zdrowie - mruczał dziad wietrząc zapachy ioblizując się łakomie.Pojadali z wolna, przedmuchując każdą łyżkę strawy.A
apa kręcił się z cichym skowytem, a dziadoskipiesek ziajał z wywieszonym ozorem pod ścianą, spiekota bowiem była straszna, nawet cienie nieochraniały, dziw się wszystko nie roztopiło; a w tej nagrzanej i sennej cichości jeno łyżki skrzybotały, aniekiedy kajś pod strzechą zaświegotała jaskółka.- By tak z miseczkę kwaszonego mleka la ochłody! - westchnął dziad.- Zarno wam przyniesę! - spokoiła go Józka.- Dużoście dzisiaj wykrzyczeli? - zapytał Pietrek ciągnąc ospale łyżkę.- Zmiłuj się, Panie; nad grzesznymi, a nie pamiętaj im dziadoskiej krzywdy! Bogać ta wiele! którendziada obaczy, to w niebo pilnie patrzy albo skręca o staje.Zaś inszy wysuple ten grosz jaki, a rad bywziął resztę z dziesiątki! Z głodu przyjdzie zdychać.La wszystkich latoś ciężki przednówek - szepnęła Weronka.- Prawda, ale na gorzałkę to nikomu nie zbraknie.Józka wetknęła mu w garść michę, jął skwapliwie pojadać.- Powiedali na smętarzu - ozwał się znowu - co Lipce mają się dzisiaj godzić z dziedzicem, prawda to?- Dostaną, co im się należy, to może się i ugodzą - rzekła Hanka.- A Miemce się już wyniesły, wiecie? - wyrwał się Witek.- %7łeby ich morówka zdusiła! - zaklął wytrząsając pięścią.- To i was pokrzywdzili?- Zaszedłem do nich wczoraj z wieczora, to me psami wyszczuli.Heretyki ścierwy, psie nasienia.PonoLipczaki tak im dopiekali, że musiały uciekać! Ze skóry bym takich obłupiał, do żywego mięsa -pogadywał, sielnie wygarniając z miski, a skończywszy napasł swojego pieska i jął się dz
wigać zprzyz
by.- %7łniwna pora, to pilno wam do roboty - zaśmiał się Pietrek.- A pilno; łoni było nas na odpuście sześciu wszystkiego, a dzisia ze trzy mendle sie wydziera, jaże uszypuchną.- A przyjdz
cie na noc - zapraszała Józka.- Niech ci Jezus da zdrowie, co pamiętasz o sierocie.- Sierota jucha, a kałdun to już ledwie udz
wignie - przekpiwał Pietrek patrząc, jak się toczył środkiemdrogi, grubachny kiej kłoda, i kijaszkiem macał przeszkody.Chałupa też wkrótce opustoszała, kto przyległ w cieniu, bych się przespać, to już chrapał, a resztaposzła na odpust.Przedzwonili na nieszpór.Słońce się już galancie kłoniło ku zachodowi, upał jakby z
dziebko sfolżał, tochociaż jeszcze sporo wypoczywało pod chałupami, ale już coraz więcej ludzi schodziło się na placprzed kościołem, pomiędzy kramy i budy.Józka poniesła się z dzieuchami kupować obrazki, a głównie, bych się napatrzyć do syta owymwstęgom, paciorkom i drugim cudom odpustowym.Katarynka znowu zagrała, dziady jęły posobnie wyciągać, brzękając w miseczki, a gwary podnosiły się zwolna, przepełniając całą wieś, że huczało jakoby w tym ulu przed wyrojem.Każden bowiem był syty i wypoczęty, to rad się stowarzyszał a cieszył spółecznie; kto poredzał zprzyjacioły, kto jeno ślepie na wszyćko roztwierał szeroko, kto się aby cisnął, kaj się drugie cisnęły, ktoi na ten kieliszek pociągał z kumami, któren zaś szedł do kościoła lebo i siedział gdziesik w cieniudeliberując o różnościach, a wszystkich zarówno rozpierała jednaka radosna lubość odpustowania [ Pobierz całość w formacie PDF ]