[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednąręką trzymała lampę – jak Psyche – a drugą prowadziła swą siostrę,piękniejszą od Amora.Moje łóżko posłane było w taki sposób, że obie mogły na nim usiąść.Emina odezwała się:– Kochany Alfonsie, mówiłam ci już, że należymy do ciebie.Wiel-ki szejk przebaczy nam, że uprzedzamy nieco jego pozwolenie.– Piękna Emino – odpowiedziałem – i wy zechciejcie mi przeba-czyć.Jeżeli ma to być jeszcze jedna próba, na jaką wystawiacie moją cnotę, to lękam się, że tym razem nie zdoła wyjść cało.– Nie obawiaj się – przerwała piękna Mauretanka i wziąwszy mojąrękę, położyła ją sobie na biodrze.Wyczułem pod palcami pas, który nie miał nic wspólnego z boginią Wenus, choć przywodził na myślrzemiosło jej małżonka.Kuzynki moje nie miały kluczyka od zatrza-sku, w każdym razie utrzymywały, że go nie mają.Osłaniając samo centrum, nie odmówiono mi na szczęście dostępudo innych rejonów.Zibelda przypomniała sobie rolę kochanki, którąniegdyś ćwiczyła ze swoją siostrą.Emina ujrzała we mnie przedmiot swych ówczesnych miłosnych uniesień i wszystkimi zmysłami oddałasię temu słodkiemu wyobrażeniu; jej młodsza siostra, zwinna, żywa,NASK IFPUG66Ze zbiorów „Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej” Instytutu Filologii Polskiej UGpełna ognia, chłonęła mnie swymi pieszczotami.Chwile nasze wypeł-niało ponadto coś bardziej nieokreślonego – zamiary, o których ledwie napomykaliśmy i cała ta słodka paplanina, która u młodych ludzi stanowi intermezzo pomiędzy świeżym wspomnieniem a nadzieją bliskie-go szczęścia.Nareszcie sen zaczął tłoczyć powieki pięknych Mauretanek i odda-liły się do siebie.Zostawszy sam, pomyślałem, że byłoby mi bardzo nieprzyjemnie, gdybym nazajutrz znowu obudził się pod szubienicą.Roześmiałem się z tej myśli, ale ciągle chodziła mi po głowie, dopókim nie zasnął.NASK IFPUGZe zbiorów „Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej” Instytutu Filologii Polskiej UG67DZIEŃ SZÓSTYZ oto obudził mnie i oznajmił, że porządnie zaspałem i że obiad jest już przygotowany.Ubrałem.się czym prędzej i poszedłem do moichkuzynek, które czekały w jadalnej komnacie.Oczy ich spoczęły namnie z pieszczotą, dziewczęta zdawały się bardziej zajęte wspomnie-niami ubiegłej nocy niż ucztą, jaką im zastawiono.Po skończonymobiedzie Zoto zasiadł obok nas i tak dalej zaczął opowiadać swojeprzygody:DALSZY CIĄG HISTORII ZOTAMiałem wówczas siódmy rok, gdy ojciec mój złączył się z bandąMonaldiego, i dobrze pamiętam, jak moją matkę, mnie i dwóch moichbraci zaprowadzono do więzienia.Wszelako było to tylko dla pozoru, ojciec mój bowiem nie zapomniał zarobkiem swoim podzielić się zesługami sprawiedliwości, którzy z łatwością dali się przekonać, że nie mamy z ojcem żadnych stosunków.Naczelnik zbirów podczas naszegouwięzienia gorliwie się nami zajmował i nawet skrócił nam czas niewo-li.Matka moja, wydostawszy się na wolność, została z wielką czciąpowitana przez sąsiadki i przez wszystkich mieszkańców całej dzielni-cy, w południowych bowiem Włoszech rozbójnicy są takimi bohatera-mi ludu, jak kontrabandziści w Hiszpanii.Część powszechnego sza-cunku spadła także i na nas; ja zwłaszcza uważany byłem za księciaurwiszów na naszej ulicy.Śród tego Monaldi poległ w jednej z wypraw i mój ojciec, objąw-szy dowództwo nad bandą, chciał zabłysnąć świetnym jakimś czynem.Uczynił wiec zasadzkę na drodze do Salerno na konwój pieniędzy wy-NASK IFPUG68Ze zbiorów „Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej” Instytutu Filologii Polskiej UGsłanych przez wicekróla Sycylii.Wyprawa się udała, ale ojciec mójzostał kulą muszkietową postrzelony w krzyż i nie mógł już dalej trudnić się rzemiosłem.Chwila, w której żegnał się z towarzyszami, była niewypowiedzianie rozrzewniająca.Zapewniają, że kilku rozbójnikówna cały głos się rozpłakało, czemu z trudnością bym wierzył, gdybym raz w życiu sam nie był gorzko płakał, zamordowawszy moją kochankę, jak to wam później opowiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]