corneille pierre, racine jan baptiste tragedie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niebo na monstrum dzikie ze wstrętem poziera;Ziemia zadrżała, aura buchnęła skażona,Fala, co je przyniosła, zbiegła przerażona.Wszystko pierzcha; w junactwo nie bawiąc się próżne,W świątyni wnet schronienie znajduje usłużne,Jeden Hipolit, godna odrośl bohatera,Wstrzymuje konie, groty skwapliwie wybieraI wnet pociski, celną prawicą miotane,Bestii plugawej w boku czynią wielką ranę.Z bólu i ze wściekłości rycząc potwór srogiPada, koniom strwożonym toczy się pod nogiI kłębiąc się po ziemi, zionie im przed oczyPyskiem strasznym, co pianę, krew i ogień toczy.Strach je ponosi: wichrów para rozhukanaNie zna już ani cugli, ani głosu pana.Darmo młody zwycięzca wszystkich sił dobywa:Krwią barwi się wędzidło, dęba staje grzywa,Ba, mówią, że widziano ludzie przysiąc mogą Boga, jak bok spieniony żgał koniom ostrogą!Poprzez skały, rozłogi blady strach je goni,Oś trzeszczy, pęka wreszcie, lejc wikła się w dłoni,Już w kawałki rozbryznął się wóz potrzaskany,On sam na ziemię pada w cugle zaplątany.Daruj, panie, mą boleść: to straszne wspomnienieWiecznie z mych oczu będzie toczyć łez strumienie.Widziałem twego syna, jak o straszna męko! Wlekły go konie własną wykarmione ręką!Woła; na nowo parę płoszy rozhukaną;Pędzą; niebawem ciało jego jedną raną;Naszym lamentem, krzykiem rozlega się niwa.Wreszcie się uspokaja ich furia straszliwa;Wstrzymują się opodal mogił starodawnych,Gdzie leżą zimne szczątki przodków jego sławnych.Biegniemy; straż, dworzanie za mną, ja na przedzie;Zlad jego krwi szlachetnej niechybnie nas wiedzie;Głaz się nią barwi; głogi przydrożne i trawyWłosów jego odartych strzęp dzwigają krwawy.Przybywam, wołam, syn twój otwiera powieki,Zanim mu śmierć niebawem zamknie je na wieki: Ginę niewinnie rzecze boleściwym głosem.Po mym zgonie Arycji chciej się zająć losem.A jeśli kiedyś ojciec mój, prawdę przejrzawszy,Na syna smutną pamięć wzrok zwróci łaskawszy,Aby ukoić krew mą i cień mój żałosny.Niechaj się losom branki okaże litosny,Niechaj jej wróci. To mówiąc bohater już kona;Aachman ciała skrwawiony tulą me ramiona:Biedne ciało, na którym gniew bogów się znaczy,Po stokroć godny przedmiot ojcowskiej rozpaczy.359TEZEUSZO mój synu! Nadziejo nad wszystko mi droga!O zbyt skore usługi okrutnego boga!Jakaż, na dni mych resztkę, niedola straszliwa!TERAMENESW tej samej chwili trwożna Arycja przybywa;Zbiegła właśnie, by gniew twój obchodząc i karę W obliczu bogów jemu ślubować swą wiarę.Zbliża się: krwi dymiącej widzi ślad czerwony;Widzi (Ha.cóż za widok dla ócz narzeczonej!)Kochanka, jak bez duszy leży na murawie.Przez chwilę oczom własnym nie chce wierzyć prawie;Nie poznaje go; parta przez czucie złowieszczePatrzy na Hipolita i pyta on jeszcze.Niedoli swej pojęła wreszcie ogrom cały,W niebo rzuca wzrok smętnym wyrzutem nabrzmiałyI na wpół żywa, straszny jęk wydając z łona,Z nóg pod stopy kochanka wali się zemdlona.Ismena klęczy przy niej i pełna rozpaczyDo życia ją przyzywa, do męczarni raczej.Ja zaś tu spieszę z bólem, co serce rozpiera,Oznajmić ci ostatnią wolę bohatera,Spełnić poselstwo, które w tej nieszczęsnej dobieGasnące serce syna przekazuje tobie.Lecz oto się przybliża wróg, co w duszy kryje.SCENA SI�DMAT e z e u s z, F e d r a, T e r a m e n e s, P a n o p e,s t r a ż n i c yTEZEUSZCiesz się, pani, tryumfuj, mój syn już nie żyje!Ha, ileż cierpię!.Jakichż podejrzeń męczarnia,Broniąc go w moim sercu, drżeniem je ogarnia.Lecz zginął; już się stało: nasyć się ofiarą;Ciesz się nieprawą zgubą lub też słuszną karą,Póki życia, dopuszczać myśli nie chcę innej;Skoro pani go winisz, wierzę, że był winny.Zgon jego dość mi daje treści do wyrzekań,Bym się zapuszczał w bagno haniebnych dociekań,Które, boleści ojca niezdolne go wrócić,Nową troską mój spokój mogłyby zakłócić.Pozwól, bym kraj rzuciwszy i ciebie zarazem,Uszedł przed syna mego skrwawionym obrazem;360%7łarty wstydem, nękany straszliwym wspomnieniem,Próżno chciałbym przed świata ukryć się spojrzeniem.Wszystko mnie tu potępia, wszystko mnie uraża;Blask własnego imienia mękę mą pomnaża.Mniej znaczny, łatwiej ukryć zdołałbym swe błędy.Mierżą mnie nawet bogów osobliwe względy;Chcę odtąd biadać na ich złowrogie fawory,Daremną ich nie nużąc prośbą od tej pory.Co bądz by uczynili, ich dobroć wytrwałaNie mogłaby mi spłacić tego, co zabrała.FEDRANie, królu, wprzód ja moją niech powinność spełnię;Trzeba Hipolitowi wrócić części pełnię:Syn twój nie był występny [ Pobierz całość w formacie PDF ]