[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dodaje więc:460 Całe moje jestestwo Twa służba pochłania.4.Przez całe swe jestestwo (32) rozumie się tu to wszystko, co należy do zmysłowej częściduszy.Do tej części zmysłowej należy ciało ze wszystkimi swymi zmysłami i władzami takwewnętrznymi i zewnętrznymi, jak również wszystkie uzdolnienia naturalne i reszta zasobówduszy.Mówi, że wszystko to jest już zajęte służbą dla Umiłowanego wraz z częściąrozumową, czyli duchową duszy, jak to mówiliśmy w poprzednim wierszu, dato bowiemużywa ich już według Boga, ku Niemu kierując działalność zmysłów wewnętrznych izewnętrznych, a i cztery namiętności duszy również ma zajęte Bogiem.Albowiem raduje siętylko Bogiem, nie ma nadziei w czym innym, tylko w Bogu, boi się tylko Boga, boleje tylkozgodnie z myślą Bożą, a także wszystkie jej pożądania i troski dążą jedynie do Boga.5.Cale to mienie duszy jest do tego stopnia skierowane i zajęte Bogiem, że nawet bezuświadomienia sobie tego w samej duszy, w pierwszych swych poruszeniach zwraca się dodziałania w Bogu i dla Boga.Rozum, wola, pamięć, afekty, zmysły, pragnienia i pożądania,nadzieja, radość i wszystka majętność duszy skłaniają się pierwszymi poruszeniami ku Bogu,nawet gdy dusza nie spostrzega, że działa dla Boga.Tym samym więc dusza często czyni wszystko dla Boga, pamięta o Nim i o Jego sprawachbez myślenia i przypominania sobie, że to czyni dla Niego.Nabyła już bowiem tegoprzyzwyczajenia i sprawności do tego stopnia, że nie musi już pamiętać ani troszczyć się, czyteż wzbudzać aktów żarliwych, jakie pierwej przy rozpoczęciu czynów zwykła byławzbudzać.Całe jej mienie jest we wspomniany sposób zajęte całkowicie Bogiem, tak że z koniecznościudziałem duszy jest także to, co wyraża w następnym wierszu:Nie strzegę już stada.6.Innymi słowy: Nie idę już za mymi upodobaniami i pożądaniami, gdyż złożyłam jewszystkie i oddałam Bogu, już ich nie karmię i nie strzegę dla siebie.Mówiąc, że nie strzeżetej trzody, dodaje:I nie mam innego starania.1.Wiele niepożytecznych zajęć winna dusza spełniać, zanim dojdzie do tego poświęcenia ioddania Umiłowanemu siebie oraz swego mienia.Dawniej usiłowała służyć swemuwłasnemu i innych pożądaniu; możemy powiedzieć, że ile miała nawyków niedoskonałości,tyle miała starań.Te nawyki to przede wszystkim jakby własne zajęcia duszy, polegające namówieniu, myśleniu i spełnianiu rzeczy niepotrzebnych i niezgodnych z doskonałością.Nadtozwykła mieć pożądania, którymi służyła pożądaniom innych, a więc przesady, grzeczności,pochlebstwa, względy i starania o przedstawienie się w dobrym świetle i o zadowolenie461 swymi sprawami ludzi; ponadto wiele innych niepożytecznych zajęć, jakimi usiłowała ująćsobie ludzi, zajmując tym i troskę, i pożądanie, i działanie, i wreszcie całe zasoby duszy.Teraz mówi, że jest już wolna od tych zajęć, bo wszystkie jej słowa, myśli i czyny są jedyniez Boga i dla Boga.Nie ma już w nich poprzedniej niedoskonałości.Może więc powiedzieć:już nie szukam zaspokojenia swojego lub cudzego pożądania, nie oddaję się i nie zajmujężadnymi rozrywkami ani sprawami tego świata.Zajęciem moim jest słodycz kochania.8.Wszystkie zatem swoje starania włożyłam już w praktykę miłości Bożej.Każde bowiemuzdolnienie mojej duszy i ciała, pamięć, rozum i wola, zmysły wewnętrzne i zewnętrzne,pożądania części zmysłowej i duchowej, wszystko porusza się dla miłości i w miłości.Wszystko, co czynię, czynię z miłości i wszystko, co cierpię, cierpię z odczuciem miłości.Towłaśnie wyrażał Dawid, gdy mówił: Moc moją przy Tobie zachowam" (Ps 58, 10).9.Należy zaznaczyć, że gdy dusza dojdzie do tego stanu, wszystkie jej sprawy duchowe izmysłowe, wszystkie jej czyny, cierpienia jakiekolwiek by byty, zawsze powiększają jejmiłość i upodobanie w Bogu.Także i samo ćwiczenie się w modlitwie oraz obcowanie zBogiem, które przedtem zwykła zatrzymywać na różnych formach i rozważaniach, jest jużcałe praktyką miłości.I to do tego stopnia, że zarówno w sprawach doczesnych jak iduchowych taka dusza zawsze może powiedzieć, że zajęciem moim jest słodycz kochania.10.Błogosławione to życie i błogosławiony stan i szczęśliwa dusza, która go osiągnie!Wszystko tu bowiem staje się już istotą miłości, szczęściem i rozkoszą zaręczyn.Słuszniewięc może Oblubienica mówić do swego Boskiego Oblubieńca słowa najczystszej miłościPieśni nad pieśniami: Wszelkie jabłka, nowe i stare, Miły mój, zachowałam dla Ciebie"(7,13).Czyli innymi słowy: Umiłowany mój, dla Ciebie pragnę znieść wszystko, co przykrei trudne, a co smakowite i słodkie zostawiam dla Ciebie".Główną więc myślą tego wierszajest, że dusza będąca w tym stanie zaręczyn duchowych zwyczajnie chodzi w zjednoczeniu iw miłości Bożej, czyli że rozmiłowana jej wola jest wciąż przy Bogu.29.ODTD JU%7ł NIGDY BAOC ZIELONAWPROWADZENIE DO NASTPNEJ STROFYl.Dusza w tym stanie jest rzeczywiście stracona dla wszystkich rzeczy a pozyskana dlamiłości, i nie zajmuje już niczym innym ducha swego.Słabnie więc już w swej działalnościzewnętrznej i w życiu czynnym, aby tym pełniej posiąść to jedno, o którym mówiOblubieniec, iż jest potrzebne (Ak 10, 42), to jest ustawiczne trwanie i ćwiczenie się wmiłości Bożej.To jedno bowiem jest w takiej cenie u Boskiego Oblubieńca, iż zganił Martęza to, że chciała oderwać Marię od Jego stóp i zatrudnić ją innymi czynnościami ku posłudze462 Panu.Marta sądziła, że ona czyni wszystko, a Maria, siedząca u stóp Pana, nic.Wrzeczywistości jest przeciwnie.Nie ma bowiem działania pożyteczniejszego ikonieczniejszego nad miłowanie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]