Jablonski Witold Dzieci Nocy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�wniespodziewany hałas dotarł do uszu detektywa jak przezosłonę z waty.Coś huknęło, to fakt, ale czy przy tymbłysnęło? Nie wiedzieć czemu, Kola był przekonany, żetak.Wyglądało na to, że ktoś rozkodował skomplikowaneosłony wejściowe do agencji i buszował w jego gabinecie.W normalnej sytuacji Azimow poderwałby się z posłania ijednym susem dopadłby miejsca, gdzie ukrywał swojeniezawodne żądło i kolekcję paraliżujących cierni.Ateraz.A teraz niech mnie wreszcie zabiją - pomyślał fatali-stycznie i desperacko.Po chwili jednak przyszłoopamiętanie.Z niesamowitym wysiłkiem rozchylił lewe oko iobracając ociężałą głowę w kierunku drzwi, prawą rękąszukał na piersi ochronnego amuletu, który szczęśliwie byłna swoim miejscu i dawał przynajmniej paruminutowąobronę przed magicznymi fluidami.Detektywoprzytomniał dzięki niemu na tyle, że mógł teraz otworzyćtakże drugie oko i skumulować w jedną wiązkęrozproszone dotychczas resztki energii.Rozejrzał sięuważniej.Pomieszczenie tonęło w przesączającym sięprzez mlecznobiałe zasłony blasku słońca, tak więc niepomylił się co do pory dnia.Zwiatło umieściło osobędetektywa na powrót w realnym świecie i dawałoprzynajmniej chwilowe poczucie bezpieczeństwa.Sypialniawyglądała tak, jak ją zapamiętał mgliście z porannegopowrotu.Nie zgadzał się tylko jeden szczegół.Detektywbył absolutnie pewien, że padł dziś na łóżko w tak zwanympełnym opakowaniu.Tymczasem nawet pobieżnaobserwacja wskazywała, iż odziany był w swojską, niezbytczystą piżamę i rozchełstany, lecz elegancki szlafrok.Cogorsza, szlafrok detektywowi całkowicie nie znany.Jedno było pewne.%7ładen, nawet najbardziejobłąkany i morderczy tiomnik nie zadałby sobie trudu, byprzebierać swoją ofiarę w nocną odzież przed dokonaniemaktu agresji.Chyba że jest gwałcicielem fetyszystą,pomyślał Kola i sam siebie skarcił za tak absurdalnypomysł.Domniemany agresor zabrałby przede wszystkimamulet.Poza tym na dworze panował słoneczny dzień ichociaż nie stanowiło to dla tiomników zasadniczejprzeszkody (od czegóż przeciwtermiczne szuby iantysolary?), to jednak ich siły były o tej porze poważnieosłabione.Tak czy inaczej, należało jak najprędzejwyjaśnić tę dziwną sytuację.Z wysiłkiem uniósł się nieco na łokciu, a potemwyćwiczonym ruchem zsunął się na podłogę, starając sięprzy tym robić jak najmniej hałasu.Podpełzł powolutkudo skrytki, w której spoczywała broń.Czujnik odczytałjego linie papilarne i drzwiczki uchyliły się natychmiast.Kola wybrał malutki cierń, którego najlżejsze nawetdraśnięcie wywoływało co najmniej godzinny paraliżprzeciwnika.Uzbrojony poczuł się silniejszy.Niecosprawniej doczołgał się do drzwi.W tej chwili nie słychaćbyło żadnych podejrzanych odgłosów.Może do mieszkaniadostał się przez niedomknięte okno lub inną szczelinęzabłąkany kot albo szczur? Szczury ani koty zazwyczaj nieubierają jednak w drogie szlafroki nieprzytomnych pociężkiej nocy detektywów.Coś wszakże było słychać.Jakby wyrazny, monotonny szum morza.Należało touznać za rodzaj poalkoholowej halucynacji.JakkolwiekSankt Petersburg był portem, nigdy jeszcze nie dotarł naten zaułek szum lodowatych fal od stosunkowo odległejZatoki Fińskiej.Prędzej spodziewałby się dzwoneczków usań, rżenia koni i pokrzykiwania jamszczików, szmerulepidopterów i gwaru tłumów, przewalających się nadbrzegami Newy.Tymczasem za drzwiami odgłos jeszczesię nasilił, jakby miasto nagle wymarło albo zalała jegigantyczna powódz.Co się dzieje? - myślał gorączkowo detektyw.Nie miałjuż cienia wątpliwości, że dzieje się coś bardzo dziwnego.Z niespodziewaną dla samego siebie energiągwałtownie uniósł tułów, wyciągnął przed siebie lewą ręką,w prawej bowiem ściskał kurczowo zatruty kolec, gotówdo obrony przekręcił klamkę, pchnął lekko drzwi, po czymrzucił się całym ciałem naprzód jak atakująca kobra [ Pobierz całość w formacie PDF ]