Perez Reverte Arturo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeżywali tę scenę sto razy już wcześniej, bo kiedy ludzie jużwiedzą, że pewne sukcesy rozwiewają się, przegrana ma w sobie coś uspokajającego.Przy barze, naprzeciwko szynkarza, którego Coy pamiętał w tym miejscu od zawsze,w tym samym fartuchu i z petem w ustach, pijaczkowie z czerwonymi nosami, staliklienci o chudych i wytatuowanych ramionach, opróżniali szklanki wina i kieliszki ko-niaku, odwracając się czasem do ich stolika, i uśmiechali się, z poczuciem solidarności.Byli to starzy znajomi Pilota i od czasu do czasu szynkarz nalewał wszystkim kolejkę na654rachunek trójki siedzącej przy stoliku.Twoje zdrowie, Pilocie, i twoich kumpli.Twoje,Gin�s.Twoje, Gramola.Twoje, Jaqueta.Wszystko było fantastyczne, Coy doświadczałpoczucia spokoju, świetnie czuł się w swojej własnej roli, może tylko brakowało piani-na, żeby Lauren Bacall śpiewała tym swoim ochrypłym, trochę niewyraznym głosem,który w wersji oryginalnej z napisami czasem przypominał głos T�nger.Albo na od-wrót.Potem, po osiągnięciu pewnego poziomu, alkohol zrobi tak, że obraz stanie sięczarno-biały.Bo po tylu powieściach, filmach i piosenkach nawet pijacy stracili swojąniewinność.I Coy zastanowił się z wielką zazdrością co mógł czuć człowiek, któ-ry pierwszy wyruszył na poszukiwanie wieloryba, skarbu albo kobiety, nigdy wcześniejnie czytując o tym w żadnej książce.* * *Pożegnali się przy murach.Jacht zostawili czysty i uprzątnięty; tę noc Pilot miał spę-dzić w swoim domu, w rybackiej dzielnicy Santa Luc�a.Patrzyli, jak odchodzi chwiej-nym krokiem pomiędzy palmami i wielkimi krzewami magnolii, potem spojrzeli w dół,na port, gdzie w dali, poza klubem żeglarskim i restauracją Mare Nostrum, zrzucał cu-655my Felix von Luckner , z jasno iluminowanym pokładem i światłami odbijającymi sięw czarnej wodzie przy nabrzeżu.Właśnie zrzucił cumę rufową i Coy w myśli wypo-wiedział wszystkie rozkazy, które pilot wydawał w tym momencie na skrzydle mostku.Ster cała na prawą burtę.Mała naprzód.Stop.Ster prosto.Pół wstecz.Cumę dziobowąoddaj.T�nger stała przy nim, również obserwując manewry statku, i nagle powiedziała:chcę wziąć prysznic, Coy.Chcę się rozebrać i wziąć gorący prysznic, i żeby było takdużo pary, jakby to była mgła na pełnym morzu.I chcę, żebyś był w tej mgle, i żebyś niemówił o statkach, katastrofach morskich, ani o niczym.Tej nocy wypiłam tyle, że chcętylko obejmować bezwzględnego i milczącego bohatera kogoś, kto właśnie wracaz Troi, ze skórą pachnącą i ustami smakującymi solą i dymem spalonych miast.Powie-działa to i popatrzyła na niego tak, jak czasem na niego patrzyła, milcząca, poważnai skupiona, jakby czegoś w nim szukała.Patrzyła tak na niego oczami z granatowegożelaza, które dżin rozjaśnił na kolor morski, bardzo błyszczącymi, niemal płynnymi;i rozchylała wargi tak, jakby lód ze wszystkich wypitych szklanek tak bardzo schłodziłjej wargi, że będzie potrzebowała ust Coya przez wiele godzin, żeby je rozgrzać.Wtedyon dotknął czubka nosa i uśmiechnął się, jak zazwyczaj to robił, z miną zawstydzoną,656która zmieniała jego twarz w buzię chłopca i łagodziła ostre rysy, zbyt duży nos i grubociosany kształt twarzy, niemal zawsze nieogolonej.Bezwzględny i milczący bohater,powiedziała.Na tej dziwnej wyspie rycerzy i giermków nikt nie wypowiadał magicz-nych słów.Tylko: okłamię cię i zdradzę.Ale nawet w tym kontekście kłamstwai zdrady nikt jeszcze nie powiedział: kocham cię.Choć dokładnie w tym momencie,na świecie kołyszącym się dookoła i z alkoholem przepływającym przez jego żyły przykażdym uderzeniu serca, był o krok od popadnięcia w banał i powiedzenia tego.Już na-wet otworzył usta, żeby wymówić słowa, których się nie wymawia.Ona jednak, jakbyto wyczuła, położyła palce na ustach Coya.Zrobiła to, zbliżając się do niego bardzo,z płynnym granatem oczu równocześnie lśniących i ciemnych, a on znów się uśmiech-nął, z rezygnacją, i pocałował jej palce [ Pobierz całość w formacie PDF ]