[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy wylał odpady do jamy i zniknął, ptaki natychmiast rzuciły się w dół, walcząc zażarcie o najsmakowitsze kąski.Kiedy gotowanie zostało zakończone, mężczyzna zgasił ogień i wyjął lśniący szkielet.Przez następne kilka godzin suszył go nad papierowymi ser­wetkami, od czasu do czasu zmieniając je i obracając kości, by szybciej schły.Niezwykły okaz zaintrygował go.Przed gotowaniem najbardziej cha­rakterystyczną cechę głowy stanowiły wyłupiaste oczy, podobne do żabich.Teraz jednak została tylko połowa czaszki; małe wyrostki sutkowate, spłasz­czona potylica, pełna szczęka dolna oraz zniekształcona szczęka górna.Kiedy szkielet był już całkowicie suchy, przyszła pora na chrząszcze.Biorąc do ręki skrzynkę, w której były przechowywane, mężczyzna czuł, jak się ruszają.Wiedziały, co je czeka.Polakierowany pojemnik wibrował w szaleńczym rytmie.Kiedy mężczyzna wreszcie podniósł wieczko, chrząsz­cze wyrwały się ze swojego więzienia.Węch wskazał im drogę.Setki małych, stłoczonych stworzeń wyglądały jak wielki kleks o falujących krawędziach.Nagle cała ich masa runęła na­przód, przetaczając się przez stalowy blat.Kiedy tylko owady dotarły do szkieletu, ruszyły w górę, przemykając po nagich kościach w poszukiwaniu ścięgien i chrząstek.Podczas gdy chrząszcze jadły, mężczyzna poszedł do drugiego pokoju.Miał za sobą długi, pracowity dzień i był przekonany, że zasłużył na nagrodę.Zagłę­biając się w fotelu, wyjął swój zapas marihuany i zapalił skręta.Wciągnąwszy do płuc pierwszy haust dymu, zamknął oczy i poczuł się szczęśliwy.Obiecał doktorowi Brittenowi, że dostarczy okaz przed północą.Niecałą godzinę później, porządnie nabuzowany, wrócił do swojej pracowni.Chrząsz­cze zrobiły, co do nich należało, pozostawiając lśniący, nieskazitelnie czysty szkielet.Mężczyzna zwabił je z powrotem do skrzynki za pomocą kawałka świe­żego mięsa.Następnie schował szkielet do małej, wyłożonej filcem trumny.Chwiejąc się nieco, zaniósł ją do furgonetki i ułożył na podłodze przy tylnych drzwiach.Siadł za kierownicą, wcisnął gaz i ruszył nieuczęszczaną polną drogą w stronę autostrady.W nocy widział dość słabo, więc przez cały czas mrużył zaczerwienione oczy.Kiedy zjechał na Expressway, włączył radio i przy wtórze jazzu zaczął nucić dziecięce piosenki.Mimo że był naćpany, zachował dość przytomności umysłu, by nie przekraczać prędkości stu kilometrów na godzinę.Jechał prawym pasem.Długa, prosta jezdnia autostrady uśpiła jego i tak osłabioną czujność.Kiedy mijał zjazd numer pięćdziesiąt osiem, jego oczom ukazał się strumień samochodów, co zmusiło go do skrętu w lewo.Nie był na to przygotowany.Wcisnął pedał gazu, ale zrobił to za późno.Wpadł na samochód jadący przed nim.Choć zderzenie nie było silne, wy­starczyło, by furgonetka skręciła z piskiem opon.Na szczęście, nie uderzył w nią żaden z nadjeżdżających samochodów.Wóz obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni, po czym zjechał tyłem z prawego pobocza, zatrzymując się na słupku.Tylne drzwi otworzyły się na oścież i mała trumna wystrzeliła w powie­trze.Kierowca furgonetki, choć wciąż nieco otępiały, szybko zebrał myśli.Samochód, z którym się zderzył, zjeżdżał na pobocze sto metrów dalej; obok niego pojawiło się kilka innych.Mężczyzna nie mógł wpaść w ręce policji.Już raz miał kłopoty z powodu narkotyków.Bez wahania wcisnął gaz do dechy i pomknął autostradą przed siebie, pozostawiając za sobą wirujący kłąb kurzu i małą trumnę.To wszystko działo się w błyskawicznym tempie; świadkowie wypadku przede wszystkim byli zadowoleni, że nic im się nie stało.Nikt nie zapisał nume­ru rejestracyjnego furgonetki.Nikt też nie zauważył wyłożonej filcem trumny.Dopiero godzinę później policjant dosłownie wpadł na małą skrzynkę.W żółtym świetle latarki podrapane, zbite gwoździami deski wyglądały na nieuszkodzone, ale trumna była otwarta.Policjant powoli omiótł promie­niem światła mały biały szkielet, który wypadł na ziemię.Na pierwszy rzut oka wydawało mu się, że to szczątki małpy.Kiedy jednak pochylił się i obej­rzał znalezisko dokładniej, nabrał przekonania, że to szkielet ludzki.Gdy poli­cjant wreszcie się wyprostował, ręce dygotały mu jak w febrze.Skontaktował się z posterunkiem i opisał to, co zobaczył.Nakazano mu wszystko zapakować i przywieźć.Policjant wykonał polecenie, pamiętając o tym, by wcześniej włożyć rękawice z lateksu.Kiedy zostawił swoje znale­zisko na posterunku numer cztery, była północ.Niepewny, co z tym fantem zrobić, dyżurny sierżant zadzwonił do lekarza sądowego.Następnego dnia wczesnym rankiem przyjechał jeden z wyższych rangą śledczych z Biura Medycyny Sądowej hrabstwa Suffolk.Dokładnie obejrzał kości.Doszedł do wniosku, że to szkielet człowieka, prawdopodobnie do­tkniętego jakąś wadą wrodzoną [ Pobierz całość w formacie PDF ]