[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan Charrington jak zwykle miał na sobie aksamitną marynarkę, lecz jego siwe włosy były teraz całkiem czarne.I nie nosił okularów.Rzucił Winstonowi krótkie, badawcze spojrzenie, jakby sprawdzał jego tożsamość, i nie poświęcał mu już więcej uwagi.W ciemnowłosym mężczyźnie wciąż dawało się rozpoznać pana Charringtona, lecz w sumie wyglądał na zupełnie innego człowieka.Przygarbione plecy wyprostowały się, przez co sprawiał wrażenie znacznie wyższego.Twarz zmieniła się tylko minimalnie, ale i tak różnica była piorunująca: wystarczyło, że czarne brwi stały się mniej krzaczaste i znikły zmarszczki, a kształt twarzy wydawał się inny, nos zaś znacznie krótszy.Winston miał przed sobą czujne, zimne oblicze trzydziestopięcioletniego mężczyzny.Uświadomił sobie, że po raz pierwszy w życiu patrzy na kogoś, co do kogo nie ma wątpliwości, iż jest agentem Policji Myśli.CZĘŚĆ TRZECIA1Nie wiedział, gdzie jest.Prawdopodobnie przebywał w Ministerstwie Miłości, ale nie miał jak się upewnić.Znajdował się w wysokiej, pozbawionej okien celi o ścianach wyłożonych lśniącymi białymi kaflami.Ukryte lampy zalewały pomieszczenie zimnym światłem.Skądś dobiegał cichy, miarowy szum, zapewne urządzeń wentylacyjnych.Wzdłuż ścian, z przerwą na drzwi oraz na usytuowany naprzeciwko nich klozet bez deski, biegła ława lub raczej półka, tak wąska, że ledwo dawało się na niej usiąść.W brzuchu czuł tępe kłucie.Ból towarzyszył mu od momentu, kiedy wepchnęli go do furgonetki i odjechali spod sklepu.Równocześnie doskwierał mu głód, od którego aż skręcały mu się kiszki.Minęła doba, może półtorej, odkąd jadł po raz ostatni.Wciąż nie wiedział i podejrzewał, że już nigdy się nie dowie, czy aresztowano go rano, czy wieczorem.Od chwili aresztowania nie miał nic w ustach.Siedział na wąskiej ławie z dłońmi złożonymi na kolanie, starając się zachować bezruch.Szybko nauczył się nie wykonywać żadnych ruchów.Każdy niespodziewany gest prowokował jeden z teleekranów do wrzasku.Ale głód nie dawał Winstonowi spokoju.Oddałby wszystko za kromkę chleba.Przyszło mu do głowy, że w kieszeni kombinezonu może znaleźć nieco okruchów.A nawet - pomyślał tak, gdyż od czasu do czasu coś łaskotało go w udo - spory kawałek skórki.W końcu głód pokonał strach; więzień wsunął dłoń do kieszeni.- Smith! - wrzasnął teleekran.- 6079 Smith W.! W celi nie wolno wkładać rąk do kieszeni.Znieruchomiał i ponownie oparł dłonie na kolanie.Zanim tu trafił, najpierw zawieziono go w inne miejsce, do zwykłego więzienia lub raczej aresztu.Nie wiedział, jak długo go tam trzymano, ale przynajmniej kilka godzin; ponieważ nie było ani zegara, ani okien, przez które wpadałoby światło, nie umiał ocenić upływu czasu.Panował tam hałas i potworny smród.Umieszczono go w celi podobnej do tej, w której znajdował się obecnie, tylko obrzydliwie brudnej i zatłoczonej - przebywało w niej równocześnie od dziesięciu do piętnastu osób.Byli to w większości przestępcy kryminalni, choć zauważył również kilku więźniów politycznych.Winston siedział w milczeniu oparty o ścianę, wtłoczony między cuchnące, rozpychające się ciała, zbyt zaprzątnięty swoim lękiem i kłuciem w żołądku, by zwracać uwagę na otoczenie, lecz i tak uderzyła go różnica w zachowaniu członków Partii i pozostałych więźniów.Wszyscy partyjni milczeli wystraszeni, podczas gdy pospolici przestępcy zachowywali się tak, jakby nie bali się nikogo i niczego.Wymyślali strażnikom, szamotali się z furią, gdy odbierano im posiadane przedmioty, wypisywali na podłodze różne świństwa, spożywali przeszmuglowane jedzenie, które wydobywali z różnych zakamarków odzienia, a nawet zakrzykiwali teleekran, kiedy płynący z niego głos usiłował zaprowadzić porządek.Niektórzy byli w jak najlepszej komitywie ze strażnikami, zwracali się do nich po imieniu i próbowali wyłudzić od nich papierosy przez judasza.Strażnicy również traktowali kryminalistów bardziej wyrozumiale, nawet wówczas, gdy musieli siłą zmuszać ich do posłuchu.Głównym tematem rozmów były obozy pracy, dokąd większość aresztantów spodziewała się trafić.Winston dowiedział się, że w obozach „nie jest źle”, o ile człowiek ma chody i umie sobie radzić.Cwaniacy prosperowali: liczyły się łapówki oraz znajomości, kwitł homoseksualizm i prostytucja; krążył nawet alkohol nielegalnie pędzony z kartofli.Porządkowych mianowano spośród przestępców kryminalnych; na ogół byli to gangsterzy i mordercy, tworzący obozową arystokrację.Politycznym przypadały najbrudniejsze prace.Przez areszt ustawicznie przewijali się najróżniejsi klienci: handlarze narkotyków, złodzieje, bandyci, spekulanci, pijacy, prostytutki.Niektórzy pijacy tak bardzo się awanturowali, że reszta więźniów musiała ich uspokajać wspólnymi siłami.Czterech strażników wniosło, trzymając ją pod ręce i za nogi, wielką, steraną życiem babę około sześćdziesiątki, o ogromnych, zwalistych piersiach i grubych splotach siwych włosów, które rozsypały się podczas szarpaniny.Ściągnęli jej buciory, bo próbowała ich kopać i cisnęli ją prosto na Winstona, o mało nie gruchocząc mu kości.Wyprostowała się, wrzasnęła za nimi „P
[ Pobierz całość w formacie PDF ]