George Sand Grzech pana Antoniego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dobrze, pójdziemyzaraz pokazać mu, jak się łapie coś lepszego niż tę jego drobnicę.Słuchaj no, mości Niezdaro,jeśli nie złowisz dzięki mnie łososia na kolację, zmieniam nazwisko na Niezdara! Ale nie masię co tak śpieszyć.Aódz powinna być w dobrym stanie, bom jej niedawno łatę w brzuchzaprawił.Znajdziemy tam może z kawałek starego harpuna, a Diabelska Skała, gdzie łososiezwykły ucinać drzemkę w słońcu, to stąd niedaleko; tylko że tam trochę niebezpiecznemiejsce, nie może pan jechać sam. Pojedziemy wszyscy oświadczyła Gilberta, jeśli Jan będzie wiosłował; to bardzozabawny połów i prześliczne miejsce. Ach, jeśli pani pojedzie, panno Gilberto, jestem na pani rozkazy odrzekł Galuchet. Dobryś! Myślałby kto, że ona dla ciebie pojedzie, gryzipiórku! Bezczelne chłopisko, ażstrach.Czy oni tam u was wszyscy tacy? Nie rób obrażonej miny i nie patrz na mnie przezramię, wcale się tego nie boję.Jeśli będziesz grzeczny, to i ja ci krzywdy nie zrobię, ale jeślisądzisz, że możesz wstać od stołu, póki ja jeszcze siedzę, dlatego żeś czarno ubrany jak jakirejent, to się grubo mylisz! Siadać, siadać! Mości Niezdaro, ja się jeszcze napiję, a ty się zemną trącisz szklanką. Kiedy już dość piłem bronił się Galuchet powiadam panu, że dosyć!Cieśla jednakże byłby go raczej złamał jak deskę, niż wypuścił z rąk; potem pchnął go naławę i zmusił do wypicia jeszcze kilku szklanek nalanych po brzegi.Galuchet nadrabiał miną,pan Antoni zaś słabo bronił go przed docinkami swego kuma, choć nie podzielał niechęci,jaką postać i maniery sekretarza budziły wśród reszty rodziny.Emil wysunął się powoli na dziedziniec, gdzie przechadzały się Gilberta z Janillą, i choćstaruszka pilnie ich śledziła, udało mu się powiedzieć ukochanej, że wypełnił gorliwie jejrozkazy, czym tak dobrze usposobił do siebie ojca, iż będzie mógł chyba w przyszłymtygodniu wszcząć z nim rozmowę.Gilberta wszakże uznała to za zbyt wielkie ryzyko izachęcała go, by wytrwał w tym życiu osiadłym i pracowitym.Oboje gotowi byli czekać.Teraz, kiedy Emil był pewien jej miłości, czuł się tak szczęśliwy, że jak mu się zdawało przez dłuższy czas nie wolno mu było nic żądać od losu.W duszy miał błogi spokój.Jasne iufne spojrzenie Gilberty mówiło mu teraz tak wiele!W zaraniu szczęścia kochanków bywają chwile cichej ekstazy, kiedy najbardziejprzenikliwy obserwator z wielkim trudem tylko mógłby przejrzeć ich nieuchwytną nazewnątrz tajemnicę.Wraz z niepokojem, czy serca ich biją zgodnie, znika także pragnienie139nieustannej wymiany słów i spojrzeń.Z chwilą gdy dwie dusze zwiążą się wzajemnymwyznaniem, ani świadkowie, ani rozłąka nie zdołają im przeszkodzić ani ich rozdzielić.Toteżwszystkowiedząca Janilla dała się zwieść ich powściągliwemu rozbawieniu oraz roztropności,której tak często brak tym, co wątpią lub cierpią.Zmieszanie młodego Cardonnet, które nieuchodziło nieraz oka Janilli, nagłe rumieńce Gilberty, gdy usłyszała jakieś słowo dla niejjednej zrozumiałe, jej zle ukrywany smutek i niepokój, jeśli Emil się spózniał wszystko toznikło od wycieczki do Crozant, i Janilla nadziwić się nie mogła, że owa eskapada, którejwyników się obawiała, przyniosła tak pożądaną zmianę. Omyliłam się widać mówiła sobie moja córeczka wcale tak bardzo o nim nie myśli,on zaś, jeśli nawet jest nią zajęty, potrafi milczeć i raczej stopniowo się wycofa, niżby miałzakłócić nasz spokój.Trzeba przyznać, że się zachowuje jak należy, po co robić muprzykrość, skoro zrozumiał mnie w pół słowa i sam uznał swój błąd.Gdyby Jan Jappeloup był sprzymierzeńcem Emila i chciał zemścić się na sekretarzu zajego zbyt wysokie ambicje, nie mógłby lepiej postąpić: przez dwie godziny bowiem, podczasgdy kochankowie krążyli z Janillą dokoła wieży, używał bądz drwiącego pochlebstwa, bądzprzemocy, by go zatrzymać przy stole, i czy tamten chciał, czy nie chciał zmuszał go dopicia.Była to próba ponad siły Galucheta, który stracił ową znikomą dawkę zdrowegorozsądku, jakim go natura obdarzyła.Zrazu gorszył się obyczajami pana de Ch�teaubrun ipogardzał głęboko tym, kto w jego mniemaniu był towarzyszem hulanek hrabiego.SłowemGaluchet, człowiek niezdolny do żadnej wznioślejszej myśli lub uczucia i niewart nawetmałego palca tych dobrodusznych ludzi, żyjących za pan brat z wieśniakami, uważał, że sięponiża zadając się z nimi, i obiecywał sobie, że da do zrozumienia swemu chlebodawcy, jakciężką obarczył go misją.W miarę jednak jak trącał się z nimi szklanką, umysł jego mącił sięcoraz bardziej, zaś grubiańska natura brała górę nad pozorną ogładą: śmiał się na całe gardło,walił pięścią w stół, głośno rozprawiał, chełpił się swymi sukcesami, w końcu zacząłzachowywać się tak nieprzystojnie, że Janowi, który był równie delikatny w sercu, jakrubaszny w obejściu, żal się go zrobiło i palnął mu surowy morał z miną nagle spoważniałą ioziębłą. Mój chłopcze powiedział nie umiesz pić: jesteś brzydki, kiedy się śmiejesz, a głupi,kiedy udajesz mądrego.Poradzę memu przyjacielowi, żeby panu na przyszłość podawał dośniadania szklankę wody, w przeciwnym razie mógłbyś wobec jego córki powiedzieć cośtakiego, za co musiałbym pana wyrzucić za drzwi [ Pobierz całość w formacie PDF ]