[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Ale nie tyle, co moja protektorka Zazar – odparła Jesionna.– Potrzebujemy jej tutaj.przede wszystkim ja jej potrzebuję.Proszę, żebyś pozwolił mi posłać po nią Rohana jednym z jego najszybszych statków.– Co ty na to? – zapytał Royance młodego rycerza.Rohan popatrzył ponuro na swoje ramię.– Na razie zostałem wykluczony z walki – powiedział.– Założę się, ze nawet mikstury babci Zaz nie wyleczą tego złamania do końca wojny.Popłynę po nią, i to z radością.– To doskonale – uradował się Royance.Wstał ze składanego krzesła; Gaurin i pozostali zrobili to samo.– Dołączmy teraz do pozostałych oficerów, zanim zaczną się zastanawiać, co tu robimy w tajemnicy.Tak właśnie powstają plotki, a plotki to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebujemy.– Ja was opuszczę, bo obowiązki wzywają mnie do szpitala – oznajmiła Jesionna.– Idź i pamiętaj, że jesteśmy ci bardzo wdzięczni – zgodził się Royance i pocałował ją dwornie w rękę.– Mam nadzieję, Gaurinie, że nie masz nic przeciwko takiej poufałości.– Cóż, jestem bardzo dumny z mojej małżonki – odrzekł Nordornianin.Opuścili jego ciasną kwaterę i pospieszyli do własnych obowiązków.Mężczyźni udali się do namiotu dowództwa.Royance zajął dawne miejsce Harousa u szczytu stołu, a pozostali swoje własne.Stary wielmoża nie tracił czasu na błahostki.– Musimy podjąć decyzje w kilku sprawach nie cierpiących zwłoki – oznajmił bez wstępów.– Po pierwsze, wybrać straż honorową, która odwiezie ciało hrabiego Harousa do Rendelsham.Z trudem możemy sobie pozwolić na pozbycie się któregokolwiek z naszych oficerów czy żołnierzy, musimy jednak posłać cały oddział.Dowodzić nimi będzie Chevin, jako pomocnik Harousa.Młody wielmoża pochylił głowę na znak zgody.– Wybierz kogo chcesz, Chevinie, aby ci towarzyszył, ale nie więcej niż tuzin.Nie będzie wśród nich Rohana, bo powierzyłem mu inną misję.Należy Harousowi wyprawić wojskowy pogrzeb ze wszystkimi honorami.Niech Królowa Wdowa się tym zajmie, tylko musisz jej wyjaśnić, że twój szybki powrót do obozu jest niezbędny ze względów bezpieczeństwa.– Royance przeszył bystrym spojrzeniem twarze wszystkich obecnych.– Następna sprawa.Kto będzie naszym nowym Wielkim Marszałkiem?Steuart podniósł oczy znad sztyletu, którym się bawił.– Proponuję, żebyś ty objął to stanowisko, panie – rzekł.– Kto ma lepsze kwalifikacje niż Royance z Grattenboru?Royance pokręcił śnieżnobiałą głową.– Niestety, obawiam się, że opinie wielu z was są prawdziwe.Już nie powinienem brać udziału w wojnie.Lathrom zabrał głos.– Nie będziesz musiał dowodzić w polu, panie.Pozostaw to młodszym wojownikom.Przemawia za tobą doświadczenie całego życia.Proszę cię, panie, obejmij dowództwo.– To dobry pomysł – powiedział Gaurin, rad, że pozostali oficerowie podzielają jego zdanie.– Chcę przemówić w imieniu Wielkiego Admirała Snolliego i dodać mój własny głos do tych, którzy popierają tę propozycję – oświadczył Rohan.– Nie wątpię, że generał Tusser po powrocie też wyrazi zgodę.Siedzący przy stole młodsi oficerowie skinęli głowami.Cebastian, Steuart, Reges z Lerklandu, Jabez z Mimonu, Gidon z Bilth, Vinod z Vacasteru i Nikolos z Grattenboru, zastępca pana Royance, wszyscy uderzyli dłońmi o blat stołu na znak aprobaty.Chevin, pomocnik Harousa, zrobił to ostatni.Śmierć hrabiego Cragden wstrząsnęła nim bardziej niż pozostałymi oficerami.Wstał z krzesła.– Panie, po śmierci mojego suzerena straciłem chęć do sprawowania dowództwa.Proszę, abyś po powrocie z misji, którą mi powierzyłeś, zwolnił mnie z obowiązków oficera i pozwolił przyłączyć się do prostych żołnierzy.Chcę walczyć w pierwszych szeregach i może zginąć.– Nie pozwalam – odrzekł Royance.– Pozostaniesz oficerem i będziesz wykonywał swoje obowiązki tak, jak cię nauczono.Chevin usiadł i ponownie opuścił głowę.– Panie Royance, musisz włożyć medalion hrabiego Harousa, oznakę urzędu, który objąłeś – wtrącił Gaurin.– Zostawił go, kiedy.kiedy opuścił obóz.Przyniosę go.Wszedł do tylnego pomieszczenia namiotu dowódcy, zadowolony, że narada przebiegła tak, jak tego pragnął.To całkiem naturalne, że Royance został ich nowym marszałkiem.Przewidując to, znalazł wolną chwilę, żeby wydać odpowiednie rozkazy Jervinowi, ochmistrzowi Royance’a.Polecił zaszyć dziurę w ścianie namiotu i przygotować kwaterę naczelnego dowódcy do ponownego zamieszkania.Jervin czekał w środku.– Wszystko gotowe, panie – oświadczył.– Spodoba się tu panu Royance’owi – zdecydował Gaurin, rozglądając się wokoło [ Pobierz całość w formacie PDF ]