Morrell Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Największe ryzyko wiązało sięz poruszaniem po drogach strzeżonych przez strażników i prawdopodobnie strzelcówwyborowych.W miarę zbliżania się do północno-wschodniego kąta doliny, gdzie mie-ścił się pensjonat, Saul zaczął spodziewać się posterunków.Mimo niecierpliwości scho-dził ostrożnie, świetnie zdając sobie sprawę z tego, jak łatwo jest w tej sytuacji skręcićkostkę.Około południa słońce rozproszyło mgłę, podniosła się temperatura.Saul już i takbył spocony z wysiłku.Urwisko ciągnęło się tak daleko w obu kierunkach, że zdjął ple-cak, opuścił go na dół na linie, pociągnął za jej wolny koniec i wreszcie sam spuścił sięz grani.Wczesnym popołudniem osiągnął wreszcie dno doliny.Teraz musiał się zasta-nowić.Jeżeli snajperzy obserwują drogę, muszą mieć czyste pole ostrzału.Wynika z tego,że raczej nie chowają się między drzewami, gdzie dostrzegliby jedynie mignięcie sa-mochodu.Prawdopodobnie ukryli się w bardziej wyeksponowanym miejscu, na przy-kład za skałą wznoszącą się ponad drzewami, która oferowała dogodne pole obserwacjiw promieniu kilku kilometrów.Przykucnął za głazem narzutowym i spoglądał na niżej położone grzbiety, powoliprzenosząc spojrzenie z lewej strony na prawą.Nie omijał żadnego szczegółu.Zajęło mu to godzinę.Wreszcie dostrzegł, że było ich dwóch.Ukryli się w odległościokoło ośmiuset metrów od siebie.Obserwowali oba krańce drogi.Leżeli w wysokiej tra-wie na zboczu, w kombinezonach maskujących w brązowo-zielone plamy, odpowied-251nie do tego terenu.Trzymali w pogotowiu karabiny z celownikami optycznymi.Nie zlo-kalizowałby ich, gdyby nie to, że poruszyli się nieznacznie: jeden sięgnął po radiotele-fon, a drugi w minutę potem napił się z manierki.Dokładnie pomiędzy nimi, po dru-giej stronie drogi, w ogrodzeniu widniała brama bez wątpienia wejście do pensjona-tu.Przestrzeganie reguł było bardzo istotne.Snajper nie poniesie żadnej odpowiedzial-ności, jeżeli zabije kogoś poza terenem ośrodka.Czy odnosi się to jednak do terenu tuż przed bramą? Co się stanie, jeżeli ktoś zwra-cając się o azyl zostanie zabity w chwili, kiedy znajdzie się u bramy? Nie ma sensu bu-dować pensjonatu, jeżeli nie można się do niego dostać.Logika sugerowała koniecznośćistnienia strefy buforowej, wąskiego pasa ziemi, gdzie nie można jednoznacznie okre-ślić, do czyich kompetencji należy nie więcej niż sto metrów, które nie są oficjalniechronione, ale też nie zostają pozostawione same sobie.Wymagająca rozwagi szara stre-fa.W razie likwidacji celu w pobliżu pensjonatu zabójca nie musi być rozstrzelany, alestanie przed komisją śledczą.Nie obyłoby się bez dochodzenia.Ten niepewny status granicznego pasa może pracować na korzyść Saula.%7łeby do-trzeć do ogrodzenia, muszę się pokazać, pomyślał.W odległości dwóch kilometrów za-biją mnie od razu.Ale co z terenem tuż przy ogrodzeniu? Czy będą się zastanawiać nadregułami?Ja na ich miejscu strzelałbym.Ale nie jestem na ich miejscu.Odczołgał się od głazu i wsunął między krzaki.Musi skorzystać z mapy.W gąszczudrzew nie dostrzeże zboczy, na których leżą snajperzy.Bez mapy i kompasu z pewnościąznalazłby się w ich polu widzenia i ostrzału.Zaznaczył jednak ich kryjówki na mapiei po uważnym przestudiowaniu poziomic starannie wytyczył trasę biegnącą przez za-słonięty obszar do bramy wejściowej.Posuwał się powoli.Z tej odległości musiał uważ-nie obserwować teren przed sobą, na wypadek, gdyby w okolicy ukryty był jeszcze je-den strzelec wyborowy.Zatrzymał się.Nie musiał już unosić głowy, by dostrzec bramę.Mapa pokazywała, żejest jakieś pięćdziesiąt metrów od drogi, za zasłoną gęstych krzaków i drzew.Musiał je-dynie&Nie musiał niczego.Jeszcze nie.Słońce wciąż stało za wysoko.Na razie stanowi zbyt dobry cel.Najlep-sza pora to zmierzch będzie wtedy widział teren wokół siebie, a snajperom zabraknieświatła, by strzelać z dystansu.Zdjął plecak, położył go na ziemi i wymasował ramiona.Czuł ucisk w żołądku.Dotej pory udawało mu się panować nad wzbierającą niecierpliwością.Cel był tak odle-gły.Tak wiele miał do pokonania.Ale teraz leżał w odległości pięćdziesięciu metrów odpensjonatu, Eliot był niemal w zasięgu ręki.Czuł, że z napięcia boli go brzuch.252Czekanie stało się udręką.%7łeby utrzymać umysł w gotowości, rozglądał się czujniepo otoczeniu.Po gałęzi przebiegła wiewiórka.Dzięcioł zastukał w korę drzewa.Nagle zamilkł.Wiewiórka podniosła ogon, zaszczekała i zastygła w bezruchu.�� VI.Po plecach Saula przebiegły ciarki.Wyciągnął pistolet, pochylił się i rozejrzał dookoła.Pośpiesznie założył tłumik nalufę.To, że dzięcioł nagle ucichł, niczego jeszcze nie dowodziło.Jednak w połączeniuz zachowaniem wiewiórki było zastanawiające.Coś lub ktoś był w pobliżu.Nie miał najlepszej pozycji.Musiał bronić pola o promieniu 360 stopni.Nie wiedział,skąd może nadejść zagrożenie, O ile w ogóle istniało.Musiał jednak tak myśleć.Jeżeli jest tu snajper, to nie z tyłu.Gdyby tak było, musiał-bym go minąć.Do tej pory byłoby już po mnie.W takim razie jest z przodu lub z boku [ Pobierz całość w formacie PDF ]