Hewson Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tata jedzie.Lśniący czerwony saab.Sportowe koła.Przyciemniane szyby.Męskazabawka.Mark spojrzał na wóz z uśmiechem. Nara powiedział i chwycił rzeczy, by wrzucić je na tylnesiedzenie.Sam siadł z przodu.Carsten opuścił szybę.Dobrze wyglądał.Ciemny elegancki płaszcz,inne okulary.Włosy za długie jak na policjanta, ale policję opuścił dawno temu.Iją.Carsten był ambitny na sposób, którego ona nigdy do końca nierozumiała.Chodziło mu o pieniądze i pozycję.Nie o osiągnięcia.Tak jakjej.Mężczyzna, którego kiedyś poślubiła, z którym kiedyś sypiała iktórego kochała, uśmiechnął się do niej zdawkowo, z nutą żalu, nawetwstydu na spokojnej, menedżerskiej twarzy.Raz mnie uderzyłeś, przypomniała sobie Lund.Tylko raz.I nie, nieprosiłam się o to.Lśniący czerwony saab potoczył się po jezdni.Lund machała i uśmiechała się do nich obu.Aż zniknęli za rogiem. Halo?Za nią stał Meyer.A jego samochód kilka metrów dalej.Niezauważyła. On się wyprowadza? Tylko na kilka dni powiedziała nieco za ostro. Najpierw Szwed.Teraz młody.Mam nadzieję, że matka zostaje.Wpatrywała się w niego.Okrucieństwo jakoś nie pasowało dodziwnego charakteru Meyera.Był jednocześnie prosty i skomplikowany.Wpewien sposób podobało się jej to. Jakieś wieści o samochodzie? Nie. Musimy znowu sprawdzić garaż w ratuszu. Może.Brix do czegoś doszedł.Nie wiem do czego.Milczała. To szef, Lund.Nie możesz się z nim kłócić.Jemu się nie rozkazuje. Brixowi nie trzeba rozkazywać.On wie, czego oni chcą.Znowu skórzana kurtka harleyowca.Trochę już niechlujna. Co to ma znaczyć? Tak to działa.Nie sądzisz chyba, że Poul Bremer dzwoni do Brixa imówi mu, co ma robić.Nie musi.Brix wie.Ona też wiedziała. Udupić Hartmanna.Wszelkimi sposobami.Przemyślała to wszystko, przeanalizowała, uwzględniając każdenajdrobniejsze wydarzenie w komendzie, które ją zaskoczyło. To się nazywa władza.A my wszyscy. i Theis, i Pernille BirkLarsen .my się nie liczymy. Brix znalazł informacje o jakiejś posiadłości Hartmanna.Madomek, o którym nam nie powiedział.Wyjął z kieszeni kartkę.Lund na niąspojrzała.U góry widniała pieczęć Wydziału Nieruchomości. Ciekawe, jak do tego doszliśmy. Musimy tam zajrzeć.Brix już tam jest.Chcesz jechać?Domek znajdował się w Drag�r, dziesięć kilometrów od centrum,niedaleko skromniejszej działki Kemala.Przy podjezdzie stało sześćradiowozów, w tym dwa nieoznakowane.Czerwona taśma wyznaczałagranicę ogrodu.Parterowy, drewniany domek, skromny i zaniedbany,niemal ginął w bezładnym lesie choinek.Svendsen dowodził zespołem.Lund weszła do środka z Meyerem iprzysłuchiwała mu się. Hartmann odziedziczył tę nieruchomość po żonie.Wygląda na to,że zaczęli coś tu inwestować, ale po jej śmierci on zrezygnował.W kuchni panował bałagan.Brudne talerze zaschły na nowoczesnejkuchence.Jedyne światło dawały otwarte drzwi i reflektory ustawioneprzez techników.Lund spojrzała na okna.Wszystkie był zasłonięte.Prześcieradłami.Narzutami.Obrusami. W weekend, gdy zniknęła Nanna, dwoje sąsiadów widziało napodjezdzie czarny samochód.W końcu wiemy, gdzie był.W salonie dwóch funkcjonariuszy w białych kombinezonachoznaczało interesujące ich przedmioty, robiło zdjęcia. Opis pasuje do samochodu, w którym znaleziono Nannę.Ktoś ustawił pionowo materace na oknach. Ktoś go widział? spytał Meyer. Nie.Ale mamy świeże odciski palców.Należą do niego.I to.Podniósł torebkę dowodową ze stołu.Popołudniowa gazeta z piątkutrzydziestego pierwszego pazdziernika. Była przyklejona do wybitego okna.Lund spojrzała na stłuczone szkło u góry jednej z wysokich ramokiennych po słonecznej stronie pawilonu.Na kilku odłamkach leżących nabłyszczących drewnianych deskach podłogowych widać było krew.Pewnym krokiem wszedł Brix. Hartmann potrzebował jakiegoś odosobnionego miejsca oznajmił. I tu je znalazł.Nie miał przy sobie klucza, więc wybił szybę, bydostać się do środka.Lund wzięła poduszkę z kanapy i powąchała ją.W powietrzu unosiłysię resztki jakiegoś szczególnego zapachu.Silniejsze na miękkiejpowłoczce poduszki. Potem pozasłaniał okna, żeby nikt nie widział, co tu wyrabia dodał Brix.Svendsen wskazał kuchnię. W pomieszczeniu gospodarczym jest cementowa podłoga.Tam jątrzymał.Znalezliśmy tam krew.Przeszła do następnego pomieszczenia.Podwójne łóżko.Zmiętolonapościel.Tutaj też krew, ale niewiele. Co tam znalezliście? spytała.Svendsen zerknął na Brixa. Ciągle szukamy, Lund.Brix spojrzał na zegarek. Ja wracam.Jak znajdziecie jakieś twarde dowody, dajcie mi znać.Przedstawię je sędziemu.Podszedł do Lund, która właśnie lustrowała pokój. Mogę liczyć na ciebie? Zawsze odparła.Wyszli ze Svendsenem i rozmawiali przyciszonymi głosami.Meyer został i za przykładem Lund też lustrował baczniepomieszczenie.Pod drzwi łazienki wepchnięto zwinięty ciasno fioletowy ręcznik.Lund skinieniem głowy wskazała wylot wentylacji na ścianie.Wkratkę wciśnięto kulę z gazety. Technicy nie wspomnieli o gazie powiedział. A tu cuchniegazem.Jeśli Nanna tu była, znajdą ślady.Lund pokręciła głową. Zostawiłbyś samochód na podjezdzie, gdzie każdy mógłby gozobaczyć? To się nie zgadza przyznał Meyer. Gówno mnie obchodzi, cosobie myśli Brix [ Pobierz całość w formacie PDF ]