Koontz Dean R Zimny ogien

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie jestem Bogiem powiedział żałośnie. Porozmawiaj z pilotem. O Jezu, jakaś ty uparta. Powiedz, co tu się szykuje szepnęła. Nie uwierzy mi. Więc ogłoś to pasażerom. W tej sekcji nie ma dość miejsca, żeby wszyscy mogli się przenieść.Była opanowana, ale w jej głosie czuł wściekłość tak intensywną, że nie był zdolnyoderwać od niej wzroku ani zlekceważyć jej słów.Położyła mu dłoń na ramieniu, ści-skając aż do bólu. Do cholery, może oni mogliby jakoś się uratować. Tylko wpadną w panikę. Jeżeli możesz uratować więcej ludzi, ale pozwolisz im umrzeć, to będzie morder-stwo szepnęła z naciskiem.Płomyki gniewu żarzyły jej się w oczach.To oskarżenie było jak mocne uderzenie, jak walnięcie młotem w pierś.Dech mu za-parło.Kiedy przemówił, głos mu się łamał:109 Nienawidzę śmierci, tego, że ludzie umierają, nienawidzę.Chcę ratować ludzi,oszczędzić im tego całego cierpienia, pomóc życiu trwać dalej, ale nie mogę przesko-czyć samego siebie. Morderstwo powtórzyła.To, co w tej chwili robiła, było wstrętne.Nie mógł unieść ciężaru odpowiedzialno-ści, jaki usiłowała wcisnąć mu na ramiona.Jeżeli wyratuje te Dubrovek, dokona dwóchcudów.Uratuje matkę i córkę przed przedwczesną śmiercią, jaką gotował im los.Ale Holly �orne, nieświadoma jego możliwości, nie mogła zadowolić się dwomacudami, chciała trzech, czterech, pięciu, dziesięciu, stu.Czuł przeogromny ciężar walącymu się na ramiona, ciężar tego całego cholernego samolotu wciskający go w ziemię.Niemiała prawa go obwiniać, to nieuczciwe.Jeżeli miała ochotę kogoś obwiniać, najpierwpowinna cisnąć oskarżeniami w Boga, gdyż to jego drogi były niezbadane, to on uznałza niezbędne zniszczyć ten samolot. Morderstwo. Jeszcze mocniej wbiła mu palce w ramię.Jej gniew był jak słoneczny żar odbijający się od metalowej powierzchni.Odbijający.Nagle uświadomił sobie, że ten obraz jest dokładnym freudowskim wyobrażeniem jegoemocji.Gniew, który u niej wywołał, nie chcąc uratować wszystkich pasażerów, był taksilny, jak jego gniew na własną bezsilność; jej wściekłość stanowiła odbicie jego wście-kłości. Morderstwo powtórzyła, wyraznie świadoma efektu tego oskarżenia.Spojrzał w piękne oczy Holly i zapragnął ją uderzyć, grzmotnąć w twarz, strzelićz całej siły, przyłożyć tak, żeby straciła przytomność.Niech przestanie wygłaszać jegomyśli.Była zbyt spostrzegawcza.Nienawidził jej za to, że miała rację.Zamiast uderzyć, wstał. Dokąd idziesz? spytała ostro. Porozmawiać z kimś z obsługi pasażerów. O czym? Wygrałaś, wystarczy? Wygrałaś.Podążając w kierunku ogona samolotu, Jim spoglądał na twarze mijanych pasażerówi myśl, że wielu z nich wkrótce umrze, ścinała mu krew w żyłach.W miarę jak rosła jegorozpacz, wyobraznia też pracowała na wysokich obrotach.Widział, jak pod skórą cza-szek świecą kości, przebłyskują poprzez ciało.%7ływe trupy.Strach wywołał w nim mdło-ści.Strach nie o siebie, ale o nich.Samolot podskoczył i zatańczył w jakimś prądzie powietrza.Jim złapał się oparciafotela.Ale to nie było nic poważnego.Pracownicy obsługi zgromadzeni głębiej, w tyle samolotu, w pomieszczeniu robo-czym, przygotowywali się do wydawania tacek z lunchem.Była to niejednorodna grupa:mężczyzni i kobiety, część koło dwudziestki, niektórzy prawie pięćdziesięcioletni.110Jim podszedł do najstarszej kobiety.Zgodnie z identyfikatorem przypiętym do piersimiała na imię Evelyn. Muszę pomówić z pilotem powiedział, starając się mówić cicho, mimo że naj-bliżsi pasażerowie siedzieli daleko.Jeżeli Evelyn została zaskoczona jego żądaniem, nie pokazała tego.Uśmiechnęła siętak, jak je nauczono. Przykro mi, proszę pana, ale to nie jest możliwe.Sądzę, że mogę panu pomócw każdym kłopocie. Proszę posłuchać, byłem w toalecie i słyszałem coś złego kłamał. Silnik niepowinien wydawać takiego hałasu.Jej uśmiech poszerzył się, choć stracił na szczerości.Wrzuciła program uspokój-ner-wowego-pasażera. Cóż, rozumie pan, jest rzeczą absolutnie normalną, że podczas lotu odgłos pracysilników zmienia się zależnie od szybkości i. Wiem. Usiłował zrobić na niej wrażenie rozsądnego faceta, którego onamusi wysłuchać. Mam zaliczone dużo godzin w powietrzu.Ale to było coś innego. i znów nakłamał: Znam silniki samolotowe, pracuję dla McDonnella Douglasa.Zaplanowaliśmy i zbudowaliśmy DC-10.Znam ten samolot, ten hałas był zły.Jej uśmiech zaczął przygasać, najprawdopodobniej nie dlatego, że zaczęła poważnietraktować jego ostrzeżenie, ale dlatego że uznała go za bardziej pomysłowego aerofobaod większości panikarzy.Pozostali członkowie obsługi przerwali przygotowanie lunchu i wpatrywali sięw niego, bez wątpienia dociekając, jakie kłopoty oczekują ich z jego strony. Naprawdę wszystko działa, jak powinno.Może jakaś turbulencja. To tylny silnik powiedział.Tym razem nie było to kłamstwo.Nadeszła ilumi-nacja i pozwalał niewiadomemu zródłu wiedzy przemawiać przez siebie. Aożyskoturbiny zaczyna się rozpadać.Jeżeli same łopatki zaczną się wykruszać, to inna sprawa,pojedyncze kawałki zostaną w środku, ale jeżeli rozleci się cały układ napędu sprężar-ki, jeden Bóg wie, co nas czeka.Jego obawy miały na tyle nietypowe podłoże, że nie robił wrażenia zwykłego aero-foba i wszyscy stewardzi i stewardesy wpatrywali się w niego jeśli nie z szacunkiem, toprzynajmniej z rosnącą uwagą. Wszystko jest w porządku powiedziała Evelyn. Ale nawet jeżeli stracimyjeden silnik, możemy lecieć na dwóch.Jim był podniecony.Wyższa moc, jaka nim kierowała, widocznie zdecydowała sięudostępnić mu informacje niezbędne do przekonania tych ludzi.Może da się jednak cośzrobić, żeby uratować wszystkich.Kontynuował spokojnie.111 Ten silnik waży dwadzieścia ton, to prawdziwy potwór i kiedy się rozwala, zamie-nia się w bombę.Sprężarki wystrzelą w tył setki łopatek z tytanu, łożysko, nawet ka-wałki wirnika wybuchną na zewnątrz jak szrapnel, wybijając dziury w silniku, rozpie-przając stery kierunkowe i wysokościowe.Cały ogon może się rozsypać. Może ktoś powinien poinformować o tym kapitana Delbaugha odezwała sięjedna ze stewardes.Evelyn nie zgłosiła zastrzeżeń. Znam te silniki powiedział Jim. Mogę mu wszystko wytłumaczyć.Nie musi-cie mnie prowadzić do kabiny pilotów, dajcie mi tylko z nim pogadać przez interkom. Jesteś z McDonnella Douglasa? upewniła się Evelyn. Tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]