[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.By zaś zachować to nienaruszenie, nie patrz na przyjemnośćczy nieprzyjemność w czynnościach, by je według tego spełnić lub zaniedbać, leczwszystko wykonuj z czystej miłości dla Boga.Wszystko więc, miłe czy przykre, należyczynić tylko z tą myślą, by przez nie służyć Bogu.6.Byś zaś mógł mocno i nieugięcie postępować i wejść rychło w światło cnót, staraj sięzawsze skłaniać się do tego, co trudniejsze niż łatwiejsze, co bardziej przykre niż miłe, coboleśniejsze jest i cięższe niż przyjemne i wygodne i nie wybierać tego, co mniejszymkrzyżem jest naznaczone.Jest to bowiem ciężar słodki i im więcej ciąży, tym lżejszym sięstaje znoszony dla Boga (por.Mt 11, 30).Staraj się również, by przenoszono twoich braciponad ciebie we wszystkich przywilejach i stań zawsze na najniższym miejscu z całąszczerością serca.Przez to bowiem będziesz mógł być większy w rzeczach duchowych,jak nam mówi sam Pan w Ewangelii:  Kto się uniża, wywyższony będzie" (A
k 14, 11).7.By spełnić czwartą wskazówkę, to jest zachować samotność, trzeba byś wszystkierzeczy ziemskie uważał za przemijające i nie mogąc nic ponadto uczynić, byś patrzył nanie jakby ich nie było.8.O rzeczy światowe nie miej żadnego starania, bo Bóg cię wyrwał i uwolnił od nich.Comożesz załatwić przez trzecią osobę, nie czyń tego sam, potrzeba bowiem, byś ani ty niepragnął kogoś widzieć, ani by ciebie widziano.Pamiętaj często, że jeśli Pan Bóg odwszystkich ludzi będzie żądał ścisłego obrachunku z każdego słowa próżnego, o ileżwięcej zażąda z każdego dnia od zakonnika, który Mu swe życie i swe czyny poświęcił!9.Nie chcę przez to powiedzieć, byś zaniechał wypełniać z całą możliwą pilnością swójobowiązek lub cokolwiek ci posłuszeństwo zleci, lecz byś tak to spełniał, abyś nie popełniłw tym żadnej winy, tego bowiem nie chce ani Bóg, ani posłuszeństwo.W tym więc celustaraj się trwać zawsze w modlitwie i pośród zajęć fizycznych nie zaniedbuj jej.Czy jesz,czy pijesz, czy rozmawiasz, czy obcujesz ze świeckimi, czy cokolwiek innego czynisz,staraj się tak postępować, by pragnąć Boga i kierować do Niego uczucia swego serca.Jestto bowiem rzeczą nieodzowną do nabycia wewnętrznej samotności, która wymaga, abykażda myśl duszy była skierowana do Boga lub do zapomnienia o stworzeniach, bowszystkie one przemijają w tym krótkim i nędznym życiu.Nie staraj się wiedzieć o czyminnym, jeno o tym, jak powinieneś służyć Panu Bogu i zachować obserwę zakonną.10.Jeżeli tych czterech rzeczy Wasza Miłość będzie przestrzegał, wkrótce będziedoskonałym.One bowiem tak ściśle się łączą ze sobą, że jeżeli w jednym uchybisz,wszelką korzyść, jaką masz z zachowania innych, utracisz z powodu dla niezachowania tejjednej.10.STOPNIE DOSKONAA
OZ
CI(Grados de perfección)1.Nie popełnić grzechu za nic w świecie ani nie popełnić świadomie żadnego grzechupowszedniego lub niedoskonałości.2.Starać się zawsze chodzić w obecności Boga, rzeczywistej lub wyobrażeniowej albojednoczącej, stosownie do czynności, które się spełnia.3.Nie czynić ani nie mówić nic ważnego, czego by nie uczynił lub nie powiedziałChrystus, gdyby się znalazł w mojej sytuacji i gdyby posiadał wiek i zdrowie, które japosiadam.4.Szukaj w każdej rzeczy większej chwaty i czci Boga.5.Dla żadnego zajęcia nie opuszczać modlitwy myślnej, ona bowiem jest podporą duszy.6.Nie opuszczać z powodu zajęć rachunku sumienia, a za każde uchybienie zadać sobiejakąś pokutę.7.%7łałować bardzo za każde zmarnowanie czasu, i dlatego że spędza się go nie kochającBoga.8.We wszystkich rzeczach, wzniosłych czy niskich, miej Boga za cel, inaczej bowiem niebędziesz wzrastał w doskonałości i zasłudze.9.Nie zaniedbuj się w modlitwie, a kiedy poczujesz trudności i oschłość, dla tego samegotrwaj na niej, ponieważ Bóg niekiedy chce zobaczyć to, co jest w twej duszy, a czego sięnie widzi w czasie pomyślności i słodyczy.10.W niebie i na ziemi wybierać zawsze to, co niższe, a miejsce i zajęcie ostatnie.11.Nigdy nie mieszaj się do tego, co nie zostało ci polecone, i nie upieraj się przy twoimzdaniu, chociażby było słuszne.A i w tym, co zostało polecone - jeśli to powiedziano (jakto mówią) mimochodem - nie przykładaj do tego ręki.Niektórzy oszukują się w tym,myśląc, że są obowiązani do czynienia tego, co wcale ich nie obowiązuje, gdyby się tylkotemu lepiej przyjrzeli.12.Na sprawy obce, dobre czy złe, zupełnie nie zwracaj uwagi, bo oprócz tego, że stanowito okazję do grzechu, jest także przyczyną roztargnienia i osłabienia ducha.13.Spowiadaj się zawsze z uznaniem własnej nędzy, jasno i szczerze.14.Chociażby sprawy twojego stanu i obowiązki sprawiały ci trudności i przykrości, niezaniedbuj się w nich z tego powodu, ponieważ nie będzie tak stale, a Bóg, którydoświadcza duszę, dołączając trud do nakazu (por.Ps 93, 20 wg Wulgaty), tą właśniedrogą daje jej powoli odczuć dobro i pożytek.15.Bądz
zawsze o tym przekonany, że wszystko, co ci się przydarza, korzystne czyprzeciwne, pochodzi od Boga, abyś się w pierwszym nie pysznił, a w drugim niezniechęcał.16.Pamiętaj o tym, żeś wstąpił po to, abyś był świętym; dlatego nie pozwalaj królować wtwej duszy żadnej rzeczy, która by nie prowadziła do świętości.17.Staraj się sprawić przyjemność raczej innym niż samemu sobie, w ten sposób niebędziesz czuł zazdrości ani przywiązania do bliz
niego.To oczywiście rozumie się tylko otym, co jest zgodne z doskonałością, ponieważ Bóg gniewa się bardzo na tych, którzy nadNiego przekładają podobanie się ludziom.11.OCENA DUCHA I MODLITWY PEWNEJ KARMELITANKI BOSEJSegowia, 1588-1591W afektywnym sposobie postępowania tej duszy zdaje mi się, że jest pięć braków, którenie pozwalają uznać jej ducha modlitwy za prawdziwego.Pierwszy: okazuje ona wieleprzywiązania do własności, a ducha prawdziwego cechuje wielkie wyzbycie się pożądań.Drugi, że ma zbytnią pewność siebie i małą bojaz
ń, że może błądzić wewnętrznie, bezktórej to bojaz
ni nigdy nie działa Duch Boży, by zachować duszę od złego, jak mówiMędrzec.Trzeci, że odczuwa się u niej chęć przekonania wszystkich, by wierzyli, że to, cootrzymuje, jest wielkim dobrem.Prawdziwy zaś duch nie ma w sobie tego, owszem,przeciwnie, pragnie, by go uważano za coś małego, gardzono nim i sam to czyni.Czwarty i główny brak jest ten, że w sposobie jej postępowania nie widać owocówpokory.Jeśli zaś łaski, o których ona mówi, są prawdziwe, nie udzielają się nigdy duszybez poprzedniego uniżenia i wyniszczenia jej w wewnętrznym poczuciu pokory.Gdybytych skutków doznała przez owe rzekome łaski, nie omieszkałaby o nich napisać coś,owszem wiele, bo pierwsze co się nasuwa duszy wówczas, aby powiedziała i uznała, jestuczucie pokory.I jest ono tak silne, że nie można go udawać.I chociaż nie w każdymzbliżeniu do Boga jest tak znamienne, to jednak to zbliżenie, które ona tu nazywazjednoczeniem, nigdy nie może obyć się bez niego. Albowiem przed sławą bywa uniżoneserce człowieka" (Prz 18,72) i  dobrze dla mnie, żeś mię uniżył" (Ps 118,71) [ Pobierz całość w formacie PDF ]