[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie - odparł krótko panicz Franciszek.Nagle jed-nak uprzytomnił sobie, że zabrzmiało to dziwnie, i dodał:- Bagaż wyśle się póz
niej.Przewoz
nik nie był jednak ciekaw ani nas, ani na-szych problemów.Splunął pod nogi, odwrócił się na pię-cie i ruszył ku przystani.Nagle, po ciasnocie labiryntuulic, otworzyła się przede mną Tamiza - wielka, rozlana,383niezasłonięta już żadnymi budowlami.Trwał właśnieprzypływ: brunatne wody zalewały bagna, zmywającślady ptasich i ludzkich stóp.Na rzece tętniło życie.Wzdłuż całego brzegu przypływały i odpływały łodziepełne ludzi.Teraz dobrze było widać statki stojące nakotwicy - zdumiała mnie różnorodność ich rozmiarów ikonstrukcji.Wąskie dzioby i smukłe linie mniejszychjednostek obiecywały szybką podróż.Spłaszczone dzio-by i pękate kadłuby wielkich statków handlowych - tych,które przywoziły cenne skarby z Indii: złoto, jedwabie,korzenie - świadczyły o ich stateczności przy pokonywa-niu fal i odporności na sztormy, które wieją wokół Przy-lądka Dobrej Nadziei.Wpływał właśnie do portu takistatek z Indii, o burtach pomalowanych na czerwono izłoto: dobił do południowego brzegu portu, a jego białeżagle zwijały się pomału, trzepocząc jak skrzydła znużo-nego lotem motyla.Ciekawe, jakie przywiózł wspaniało-ści - może prawdziwe diamenty albo jedwab podobny dotego, z którego uszyta była moja nowa suknia?Coś chlusnęło na lewo od nas: przez okno jednego zwysuniętych nad rzekę budynków ktoś opróżnił nocnik.584Nabrzeże cuchnęło rynsztokiem, ale przypływ niósł zesobą świeższą woń - woń omiatanych wiatrem przestrze-ni ujścia rzeki i otwartego morza.Kamienny pas przysta-ni połyskiwał w słabym porannym słońcu mnóstwemrybich łusek.Płatek śniegu zawisł w powietrzu niczympuch dmuchawca, zanim opadł na ziemię.Przewoz
nik zeskoczył do swojej łódki i wyciągnął rę-kę, by pomóc wsiąść  hrabinie.- A więc to już.- Janek odwrócił się do nas.- Czassię pożegnać.Czy kiedykolwiek zdołam się wam od-wdzięczyć?- Nigdy, drogi przyjacielu - szeroko uśmiechnął sięPedro.- Pozostaniesz już na wieczność naszym dłużni-kiem.Janek ujął jego prawicę i mocno, serdecznie nią po-trząsnął.- Nie wyobrażam sobie, komu chętniej pozostałbymdłużny niż wam czworgu.Mam nadzieję, że jeszcze sięspotkamy, Pedro - może kiedy przyjedziesz do Amerykina gościnne występy.- Może - rzekł Pedro z zadowoleniem, wzruszającramionami.385- A ty, paniczu Franciszku, posłuchaj rady starej ko-biety i trzymaj się z dala od kłopotów! - powiedział Ja-nek, ściskając mocno dłoń przyjaciela.- Niech się stara kobieta zanadto nie przejmuje, bo toniezdrowo - odparł panicz Franciszek.Uniósł do ust dłoń Janka i ucałował ją, na co Janek ześmiechem wyrwał rękę.- Panno Elżbieto.- Janek niepewnie zwrócił się kuukochanej.- Lizi.Panienka Elżbieta nic nie mówiła, tylko wpatrywałasię w jego twarz.W kąciku jej oczu dostrzegłam łzy, aleuśmiechała się dzielnie.- Cóż tu mówić? - wymamrotał Janek.- Znasz mojeżyczenia, moje nadzieje.Skinęła głową.- Znam.Do widzenia.Napisz jak najprędzej.- Obiecuję.Zaopiekuj się, proszę, moim sercem, zo-stawiam je pod twoją kuratelą.- A ty opiekuj się moim, Janku.Bardzo niechętnie uwolnił jej rękę z uścisku.- A teraz moja Kicia.- Odwrócił się do mnie bez te-go skrępowania, które naznaczyło jego pożegnanie z pa-nienką Elżbietą, i zamknął mnie w braterskim uścisku.-386Martwię się o ciebie, Kiciu.Nie zaznam spokoju, jeślinie będziesz do mnie często pisać i meldować, jak sięmasz.Pamiętaj: gdybyś kiedyś potrzebowała przyjaciela,a nawet domu, czeka on na ciebie w Filadelfii.Odwzajemniłam jego uścisk.- Dzięki, zapamiętam to sobie.Pożegnawszy mnie, Janek zwinnie zeskoczył do łódki,ku zdumieniu przewoz
nika, który przez cały czas czekałcierpliwie, by pomóc  damie.- Na  Potomaka ! - zarządził panicz Franciszek, rzu-cając wioślarzowi monetę.Przewoz
nik zasalutował i chwycił wiosła.Staliśmy weczwórkę ramię w ramię, machając ustrojonej w kapelusikpostaci, aż do chwili gdy łódka zniknęła nam z oczu zakadłubem pierwszego z cumujących statków.Panicz Franciszek i panienka Elżbieta wysadzili nas zpowozu na A
uczniczej, aby nie budzić sensacji karetązajeżdżającą pod tylne wejście teatru.Ledwie dotknęłamstopami ziemi, ogarnęła mnie czarna wizja tego, czegosię mogę spodziewać po powrocie do Drury Lane.387- Co mówiono w teatrze o włamaniu? - spytałam Pe-dra.- I jak się ma Caleb?- Wraca do siebie, chociaż skarży się na straszny bólgłowy - odrzekł, rozglądając się czujnie po ulicy, czy niktnas nie widzi.- Wiadomość o napadzie bandy Billy'egonapędziła wszystkim strachu o ciebie, chyba się domy-ślasz - dodał, biorąc mnie za rękę, gdy skręciliśmy wulicę Russella.- Pani Reid odetchnęła z ulgą, jak jej po-wiedziałem, że schroniłaś się na noc w domu przyjaciół-ki.Nic się nie martw, Kiciu: mam dla ciebie dobrą nowi-nę.- Jaką?Zimny wiatr podwiewał mi spódnicę - doceniłam na-gle dobrodziejstwo wełnianych pończoch.- Złapali Billy'ego.Nocny patrol dorwał go zaraz powyjściu z teatru.Już nie musisz bać się Pryszcza.- Naprawdę?- Słowo daję.- To wspaniale!Kamień spadł mi z serca i poczułam się tak, jakbymnagle urosła o pięć centymetrów: nie tylko zdołaliśmybezpiecznie odprawić Janka, ale i mój wróg nie może już namnie dybać! Teraz grozi mu stryczek albo w najlepszym388razie zesłanie na drugi koniec świata.Skręciliśmy w podwórko przed wejściem dla aktorów.Na widok domu zaczęłam biec.- Szybciej! - ponagliłam Pedra.- Trzeba to natych-miast uczcić filiżanką czegoś gorącego w JaskółczymGniez
dzie!- Nie tak prędko, panienko.Czyjaś dłoń spoczęła ciężko na moim ramieniu, za-trzymując mnie w miejscu.- Puśćcie ją! - zaprotestował Pedro, podbiegając mina pomoc, ale został odepchnięty.- Chcesz, żebym ciebie też aresztował, czarnulku?Lepiej trzymaj się z dala.- Aresztował? - wyjąkałam zdumiona, podnoszącoczy na tego, kto mnie trzymał.Był to konstabl Lennox zA
uczniczej, który niedawno odwiedził rezydencję przyplacu Grosvenor, a wcześniej zrewidował pokój Janka.-A co ja niby takiego zrobiłam?- Sama panna wiesz najlepiej.Aresztuję cię pod za-rzutem złodziejstwa.- Złodziejstwa? Jakiego znów złodziejstwa?389- Nie udawaj przede mną niewiniątka, moja panno.Wiemy, że przewodniczysz bandzie kieszonkowcówokradających widzów w teatrze.Mój informator, a twójwspólnik, siedzi już u nas pod kluczem.Wszystko namwyśpiewał.Okazał się bardzo chętny do współpracy.- Kiedy ja.Ja wcale nie.- dukałam bezradnie, roz-paczliwie spoglądając na Pedra, jakby on mógł zakoń-czyć ten koszmar.- Wszystko wyjaśnisz na posterunku, moja panno -rzekł konstabl z ważną miną i nie puszczając mojegoramienia, ruszył marszowym krokiem w stronę magistra-tu.- Pedro! - krzyknęłam przez ramię.- Biegnij zarazpo Lizi!- Nic się nie martw, Kiciu, już lecę! - odkrzyknąłPedro i minął nas, pędząc na plac Grosvenor.- Niez
le się zabawiasz, moja panno! - burknął kon-stabl i potrząsnął mnie za ramię, patrząc z przyganą namój wytworny strój [ Pobierz całość w formacie PDF ]