[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czyń, jak chcesz - odparł Musawasa - całą pustynię masz przed sobą.Ale mnie lud wysłał naodkupienie swoich grzechów, a nade wszystko mam syna Tehennę, nad którym książę rozleje swójgniew, jeżeli nie potrafię go przebłagać.Do gromady Libijczyków przycwałowali dwaj jezdni Azjaci donosząc, że pan czeka na ich pokorę.Musawasa gorzko westchnął i poszedł ku pagórkowi, na którym stał zwycięzca.Nigdy jeszcze nie odbyłon równie ciężkiej podróży!.Grube, pokutnicze płótno z
le okrywało jego grzbiet; nad głową obsypanąpopiołem znęcał się żar słoneczny, bose nogi gryzł mu żwir.a serce gniótł smutek i własny, izwyciężonego ludu.Przeszedł zaledwie kilkaset kroków, ale parę razy musiał zatrzymać się i odpocząć.Często też oglądałsię za siebie, aby sprawdzić, czy nadzy niewolnicy, którzy nieśli dary dla księcia, nie kradną złotychpierścieni, a co gorsze - klejnotów.Musawasa bowiem, jako mąż doświadczony, wiedział, że ludzienajchętniej korzystają z cudzego nieszczęścia."Dziękuję bogom - pocieszał się w swej nędzy chytry barbarzyńca - że na mnie padł los upokorzenia sięprzed księciem, który lada dzień włoży faraonowską czapkę.Władcy Egiptu są wspaniałomyślni,szczególniej w chwili zwycięstwa.Jeżeli więc potrafię wzruszyć pana mego, umocni on moje znaczeniew Libii i pozwoli mi pobierać duże podatki.Prawdziwy zaś cud, że sam następca tronu złapał Tehennę;nie tylko bowiem nie uczyni mu krzywdy, ale jeszcze obsypie go dostojeństwami."Tak myślał, a wciąż oglądał się.Niewolnik bowiem, choć nagi, może ukradziony klejnot schować wusta, a nawet połknąć.Na trzydzieści kroków przed wozem następcy tronu Musawasa i towarzyszący mu najprzedniejsiLibijczycy upadli na brzuchy swoje i leżeli w piasku, dopóki adiutant książęcy nie kazał im wstać.Zbliżywszy się o kilka kroków znowu padli i uczynili tak trzy razy, a zawsze Ramzes musiał rozkazywaćim, ażeby się podnieśli.Przez ten czas Pentuer stojący na książęcym wozie szeptał swojemu panu:- Niech oblicze twoje nie pokaże im ani srogości, ani uciechy.Raczej bądz
spokojny jak bóg Amon,który pogardza swymi wrogami i nie cieszy się z lada jakich triumfów.Nareszcie pokutujący Libijczycy stanęli przed obliczem księcia, który ze złocistego wozu patrzył na nichjak srogi hipopotam na kaczęta nie mające gdzie ukryć się przed jego mocą.- Tyżeś to - nagle odezwał się Ramzes? - Tyżeś to jest Musawasa, mądry wódz libijski?- Jam jest twój sługa - odparł zapytany i znowu rzucił się na ziemię.Gdy mu kazano wstać, książę mówił:- Jak mogłeś dopuścić się tak ciężkiego grzechu i podnieść rękę na ziemię bogów? Czyliż opuściła ciędawna roztropność?- Panie! - odparł chytry Libijczyk - żal pomięszał rozumy wygnanym żołnierzom jego świątobliwości,więc biegli na własną zgubę ciągnąc za sobą mnie i moich.I wiedzą bogowie, jak długo ciągnęłaby sięta brzydka wojna, gdyby na czele armii wiecznie żyjącego faraona nie stanął sam Amon w twojejpostaci.Jak pustynny wicher spadłeś, kiedy cię nie oczekiwano, tam gdzie cię nie oczekiwano, a jakbyk łamie trzcinę, tak ty skruszyłeś zaślepionego nieprzyjaciela.Po czym wszystkie ludy naszezrozumiały, że nawet straszne pułki libijskie dopóty są coś warte, dopóki rzuca nimi twoja ręka.- Mądrze mówisz, Musawaso - rzekł książę - a jeszcze lepiej uczyniłeś, żeś wyszedł naprzeciw armiiboskiego faraona nie czekając, aż ona przyjdzie do was.Radbym jednak dowiedzieć się: o ileprawdziwą jest wasza pokora?- "Rozjaśnij oblicze, wielki mocarzu egipski - odpowiedział na to Musawasa.- Przychodzimy do ciebiejako poddani, ażeby imię twoje było wielkim w Libii i ażebyś był naszym słońcem, jak jesteś słońcemdziewięciu ludów.Rozkaż tylko podwładnym twoim, aby byli sprawiedliwymi dla zawojowanego i do potęgi twejprzyłączonego ludu.Niech twoi naczelnicy rządzą nami sumiennie i sprawiedliwie, a nie według złychchęci swoich donosząc o nas fałszywie i pobudzając niełaskę twoją przeciw nam i dzieciom naszym.Rozkaż im, namiestniku dobrotliwego faraona, aby rządzili nami według woli twojej oszczędzającswobodę, mienie, język i obyczaje ojców i przodków naszych.Niech prawa twoje będą dla wszystkich poddanych ci ludów równe, niech urzędnicy twoi nie pobłażająjednym, a nie będą zbyt srogimi dla drugich.Niech wyroki ich będą dla wszystkich jednakie.Niechpobierają opłatę przeznaczoną na twe potrzeby i twój użytek, lecz nie podnoszą od nas innej wtajemnicy przed tobą, takiej, która nie wejdzie do skarbca twego, lecz wzbogaci tylko sługi twoje i sługisług twoich.Każ rządzić nami bez krzywdy dla nas i dla dzieci naszych, wszak jesteś bogiem naszym i władcą nawieki.Naśladuj słońce, które dla wszystkich rozsiewa swój blask dający siłę i życie.Błagamy cię o twełaski, my, libijscy poddani, i padamy czołem przed tobą, następco wielkiego i potężnego faraona." *Tak mówił przebiegły książę libijski Musawasa i skończywszy, znowu upadł brzuchem na ziemię.Anastępcy faraona, kiedy słuchał tych mądrych słów, błyszczały oczy i rozszerzały się nozdrza jakmłodemu ogierowi, który po sytnej paszy wybiega na łąkę między klacze.- Powstań, Musawaso - odezwał się książę - i posłuchaj, co ci odpowiem.Los twój i twoich narodów niezależy ode mnie lecz od miłościwego pana, który tak wznosi się ponad nami wszystkimi, jak niebo nadziemią.Radzę ci więc, ażebyś ty i starszyzna libijska udali się stąd do Memfisu i tam, upadłszy na twarzprzed władcą i bogiem tego świata, powtórzyli pokorną mowę, której tu wysłuchałem.Nie wiem, jaki będzie skutek waszych próśb; lecz ponieważ bogowie nigdy nie odwracają się odskruszonych i błagających, więc przeczuwam, że nie będziecie z
le przyjęci.A teraz pokażcie mi dary przeznaczone dla jego świątobliwości, abym osądził, czy poruszą sercewszechmocnego faraona.W tej chwili Mentezufis dał znak stojącemu na wozie księcia Pentuerowi.A gdy ten zeszedł i zbliżył sięze czcią do świętego męża, Mentezufis szepnął:- Boję się, ażeby młodemu panu naszemu triumf nie za mocno uderzył do głowy.Czy nie sądzisz, żebyłoby roztropnym przerwać w jakiś sposób uroczystość?.- Przeciwnie - odparł Pentuer - nie przerywajcie uroczystości, a ja wam ręczę, że podczas triumfu niebędzie miał wesołej twarzy.- Zrobisz cud?- Czyliżbym potrafił? Pokażę mu tylko, że na tym świecie wielkiej radości towarzyszą wielkie strapienia.- Czyń, jak chcesz - rzekł Mentezufis - gdyż bogowie dali ci mądrość godną członka najwyższej rady.Odezwały się trąby i bębny i rozpoczęto pochód triumfalny.Na czele szli nadzy niewolnicy z darami, pilnowani przez możnych Libijczyków [ Pobierz całość w formacie PDF ]