Deutermann P.T Pocišg mierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musimy usunąć stąd tewszystkie wagony, a już przede wszystkim - zawalone przęsło.61- Cóż, to zadanie Korpusu Inżynieryjnego - wtrącił się znowu Hanson.- Kie-dy zakończymy przeczesywać brzegi - w czym uprzejmie pomaga nam armia, gdyżpolicja stanowa najwyrazniej ma inne zadania - skupimy swoje wysiłki na samymmoście.Powers usiłował się bronić:- Policja stanowa wykonuje tylko zadania, które leżą w jej obowiązkach;zwłaszcza, że pana ludzie przejęli kontrolę nad całością.- Wszystko jedno - uciął Hush.- Czy potrzebuje pan, pułkowniku Keelerczegoś, co ułatwiłoby naszą współpracę?Pułkownik popatrzył na Husha i Powersa z wyraznym zniecierpliwieniem.- Nie dzisiaj - odparł.- Dajcie tylko mnie i inżynierom z Union Pacific jaknajszybciej dostęp do mostu, zanim prąd rozprzestrzeni szczątki po jeszcze więk-szym obszarze.Im bliżej mostu leżą, tym łatwiej będzie nam je podnieść.Dobrze?- Najpierw będziesz chciał zobaczyć przęsło od tej strony kanału, Morgan -wtrącił naczelny inżynier z Union Pacific.- Jesteśmy zdania, że ułożyli na głów-nym dzwigarze lont detonacyjny.- Lont detonacyjny? - zdziwił się Keeler.Westchnął.- No dobrze.Macie ze-spół, który tam pójdzie?- Tak, zaraz o świcie.Będą mierzyć teodolitem z poziomu brzegu przemiesz-czenia konstrukcji kratownicy, no i, oczywiście, badać stan sworzni i nitów.Aleprzewiduję, że nie uda się użyć zestawu dzwigu kolejowego.- Cholera! No dobra, muszę tam iść i popatrzeć na to - mruknął pułkownik.-Chyba ustaliliśmy, co kto robi.Belon, usiądzmy we trzech z panem oficerem zeStraży Przybrzeżnej i sporządzmy plan oczyszczenia kanału.Zdaje się, że gliniarzemają pełne ręce roboty.- Każę moim detektywom obejrzeć szybko cały most, a potem skoncentrowaćsię na samym miejscu eksplozji - powiedział Hush.- W ten sposób będziecie mogliszybciej zacząć robotę.- Dziękuję, panu.Niech szef waszej drużyny detektywów powiadomi majoraWilliamsa, kiedy będzie można wejść na przyczółek mostu.Hush skinął głową i spotkanie zakończyło się.Odwrócił się teraz do Carolyn idwóch agentów z St Louis.- Russo - od tej pory będzie pan zarządzał przeczesywaniem brzegów - rzucił.- Niech rozpocznie się jeszcze tej nocy, kiedy mamy tu tylu ludzi.Markham -chciałbym, żeby pracował pan razem z szefem detektywów policji stanowej; zdajemi się, że to ten niski facet koło kapitana Powersa.Niech się pan za wszelką cenęstara, żeby była to naprawdę współpraca, jedna drużyna.Nie możemy pozwolić,żeby wszyscy tutaj przejęli nastawienie Powersa.I zorganizujcie jakiś samochód,żeby zabrał mnie rano z motelu, powiedzmy, o ósmej trzydzieści.Są pytania?Dwaj agenci nie mieli pytań i szybko poszli.Hush zwrócił się teraz do Carolyn:62- Załóżmy, że jest jeszcze wieczór.Jutro rano wyślę panią z powrotem doWaszyngtonu, żeby organizowała pani międzyagencyjną grupę.Ja zostanę tu jesz-cze dobę lub trochę dłużej; jednak nie mamy tu nic więcej do roboty.- Mam nadzieję, że ten policjant, który nas przywiózł, jeszcze czeka, razem zsamochodem.- Myśli pani, że Powers mógł go odwołać?- Humor ostatnio mu nie dopisuje.Hanson popatrzył przed siebie.Oświetlony jaskrawym blaskiem reflektorówPowers mówił coś do swoich ludzi.Widać było, jak gniewnie gestykuluje i jakwściekłe miny robi.- Cóż, zdaje mi się, że to mój problem - mruknął Hush.- � propos.Dobrzesię pani spisała, tam na moście.Lang uśmiechnęła się.- Tak naprawdę myślę, że jest niegrozny.Swędzą go tylko jądra na myśl otym, że jest tu FBI.Hanson wybuchnął śmiechem.- Mam nadzieję, że ten samochód jednak jest, gdzie był - zakończył.Ruszyli ku drodze.W pewnym momencie zbliżyła się do nich jakaś pokaznapostać.Hush rozpoznał mężczyznę.Był to Joseph Michael Edward Herlihy, agentspecjalny kierujący oddziałem FBI w St Louis.Herlihy pozdrowił Husha ciepło.Jednak, kiedy zobaczył Carolyn, wyraz jego twarzy zmienił się.- Och, na litość boską! A co ona tu robi?! - sapnął.Mówił w taki sposób, jakgdyby Lang nie stała tuż przed nim.Hanson zobaczył kątem oka, że Carolyn całasztywnieje.- Starsza agentka Lang została mianowana zastępcą szefa międzyagencyjnejgrupy śledczej - poinformował.Herlihy wbił w kobietę nienawistny wzrok.- Coś takiego! No, to się diabelnie pomylili.Lang w grupie śledczej!.Zewszystkich.- Z rozkazu naczelnego dyrektora - przerwał cicho Hanson.Herlihy nie próbował skończyć.Widać było, jak walczy ze sobą, żeby się opa-nować.W końcu złapał Husha za ramię i odszedł z nim parę kroków na bok.Od-wrócił się do Carolyn plecami i zaczął mówić:- Mogę zrozumieć, że do tak dużej sprawy sprowadzili tu zastępcę dyrektora.Nie przeszkadza mi to.Moi ludzie mówią, że tam, na rzece, jest naprawdę jednawielka ruina.Ale musi pan uważać z tą kobietą, Hush.Naprawdę.Może i nie-brzydka z niej sztuka, ale to kawał zgagi.- Hmm; słyszałem, że poprzednim razem były problemy.- zaczął Hanson.- Problemy?! - przerwał mu Herlihy.- To mało powiedziane! - Niespecjalniestarał się ściszać głos.- Ta cholerna kobieta wpadła tu z zębami i pazurami; nieminął tydzień, jak poszła w górę skarga.Chłopcy nienawidzili jej.Straciłem Hanka63McDougala, najlepszego i najbardziej doświadczonego agenta, jakiego miałem.Przez nią.Musiał odejść na wcześniejszą emeryturę.- Joe, niech pan da spokój - odparł Hush, sam starając się opanować.- Onabędzie siedzieć głównie w Waszyngtonie i organizować grupę od strony formalnej.Odsyłam ją już rano.- No, to dobrze - zakończył Herlihy, tak głośno, żeby Lang na pewno usły-szała.- Ten stan jest wystarczająco duży na nas dwóch, panie dyrektorze - czy niedyrektorze.Czy ma pan wszystko, czego pan potrzebuje? Moi chłopcy mówią, żewynajęli wam pokoje w motelu Best Western, w Cape Girardeau.Hush skłonił głowę w podziękowaniu.- Na razie nic mi nie trzeba.Wojsko pomaga nam przeczesywać brzegi - tozapewne strata czasu, ale kto wie? A, poza tym, miałem małe starcie z facetem zpolicji stanowej, niejakim Powersem [ Pobierz całość w formacie PDF ]