[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwóch strażników, w stalowych hełmach i kolczugach nałożonych na tanie czer­wone kaftany z białymi kołnierzami, ściskało halabardy i pa­trzyło niespokojnie w stronę miasta.Jeden z nich spojrzał prze­lotnie na Mata i Randa, ale nie byli oni jedynymi, którzy biegli w stronę bram.Razem z nimi napływał gęsty strumień spoco­nych ludzi, zadyszanych mężczyzn ciągnących swe żony, łka­jących kobiet, niosących niemowlęta i wlokących za sobą dzieci, rzemieślników z pobladłymi twarzami, wciąż ubranych w far­tuchy, bezcelowo ściskających narzędzia.Nikt nie będzie w stanie powiedzieć, w którą stronę uciekli, myślał podczas biegu oszołomiony Rand."Thom.Och, Światłości, ratuj mnie.Thom.Biegnący za nim Mat zatoczył się, odzyskał równowagę, pędzili potem dalej tak długo, aż w końcu wyprzedzili ostatnich ludzi, a potem stracili z oczu i miasteczko i Biały Most.W końcu Rand runął na kolana w pył, gwałtownie wciągając wielkie hausty powietrza do rozpalonego gardła.Na drodze za nimi, aż do miejsca, w którym droga ginęła z zasięgu wzroku wśród nagich drzew, było zupełnie pusto.Mat szarpnął go za ramię.- No dalej, dalej - wydyszał.Z jego twarzy spływał pot zmieszany z kurzem, przyjaciel wyglądał tak, jakby zaraz miał się przewrócić.- Nie możemy się zatrzymywać.- Thom.- powiedział Rand.Objął silniej tobołek zrobiony z płaszcza Thoma, czuł w środku twarde bryły futerałów z instrumentami.- Thom.- On nie żyje.Widziałeś.Słyszałeś.Na Światłość, Rand, on nie żyje!- Twoim zdaniem Egwene, Moiraine i pozostali też nie żyją.Jeżeli nie żyją, to czemu Myrddraal nadal ich ściga? Wy­jaśnisz mi to?Mat osunął się na kolana obok niego.- W porządku.Może oni żyją.Ale Thom,.Widziałeś! Krew i popioły, Rand, to samo może stać się z nami.Rand powoli skinął głową.Droga za nimi wciąż była pusta.Trochę się spodziewał - a przynajmniej miał taką nadzieję - że zobaczy Thoma, jak kroczy drogą i wydyma wąsy, chcąc im powiedzieć, jakim są utrapieniem."Błogosławieństwo Kró­lowej" w Caemlyn.Podniósł się z trudem z ziemi i zarzucił sobie na plecy tobołek Thoma razem z derką.Mat przypatrywał mu się zmrużonymi, czujnymi oczyma.- Chodźmy - powiedział Rand i ruszył drogą wiodącą do Caemlyn.Słyszał, jak Mat coś mruczy, po chwili jednak go dogonił.Wlekli się pylistą drogą, ze zwieszonymi głowami, nie mó­wiąc ani słowa.Wiatr wzniecał tumany kurzu, jednak droga za nimi pozostawała cały czas pusta [ Pobierz całość w formacie PDF ]