D'Amato Brian Królestwo Słońca 01 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.[51]Kiedy chodziłem do szkoły mormonów - i wiem, że tak naprawdęnigdy nie jest dobra pora na przerwanie opowieści, a nawet gdybybyła to nie tutaj, ale jednak, jak to się mówi: zacny czytelniku,pozwól my sobie na chwilę przerwy - na zastępstwie miałem starąnauczycielkę, która uczyła młodsze klasy.Była to pani poważnejpostury, pamiętająca czasy, kiedy wnukowie pionierów przychodzilido szkoły boso, oraz wiedząca� o kim warto snuć długie, zabawnegawędy.Wiedziała też o szmacianych lalkach, wyszywankach oraz ograch salonowych -szaradach, dwudziestu pytaniach i straszliwymrytuale zjadania jabłek zawieszonych na sznurkach, szukaniupierścionka, ciuciubabce, krzesełkach - straconych dla światawypełniaczach wieczorów przed epoką elektryczności.Tak czy inaczej,pewnego piątku nauczycielka wycięła trzy pary małych dziurek wstarym prześcieradle i kazała nam powiesić tkaninę na framudze wotwartych drzwiach.Połowa dwudziesto-czteroosobowej klasyweszła za zasłonę z prześcieradła, a troje z nich mogło przyglądać siędrugiej połowie grupy przez dziurki.Ta obserwowana połowa mogłaza to podejść blisko, spojrzeć w oczy podglądacza i zgadywać, ktoobserwuje.Wskazanie obserwatora okazało się prawie niemożliwe -wyjątkiem okazał się przypadek Jessiki Gunner-son, niemal albinoskio jasnorudych włosach i oczach tak fiołkowych, jak metanolowybarwnik w ostatniej i najmniejszej wersji powielacza białkowego.Jednak, nie widząc twarzy, nie można było powiedzieć, czy patrzy sięna najlepszego przyjaciela, czy na najgorszego wroga, niewiadomo też było, czy osoba po drugiej stronie prześcieradła robi głu-pie miny i drwi ze zgadującego, nie dało się nawet określić płci.Byłoto na tyle niepokojące, że wiele lat pózniej, gdy patrzyłem w oczy mło-dych panien, próbując nawiązać kontakt przynajmniej na nadzwierzę-cym poziomie lub chociaż wytropić iskrę zainteresowania albo, w naj-gorszym razie, prawdy, czułem, że owszem, dziewczyna jest ze mnąszczera, ponieważ gdy patrzyłem prosto w przejrzyste głębie jej okienduszy czy czegoś tam, znikąd wypływało wspomnienie tej głupiej grytowarzyskiej i nagle zrenice towarzyszki zaczynały wyglądać jak dwawycięte otwory, za którymi rozciąga się międzygalaktyczna próżnia.To uczucie oderwania zawisało pomiędzy nami i pogłębiało się, po-zostawiając wrażenie rosnącego dystansu w kosmicznej pustce, gdzienie tylko nie ma kontaktu z inną istotą, ale gdzie taki kontakt jest poprostu niemożliwy ani teraz, ani nigdy i wszystko obróci się po prostuw mierditas refritos.A teraz - to znaczy w 664 roku naszej ery - prze-żywałem to znowu, gdy patrzyłem w oczy pani Koh.Miałem nadzie-ję, bardziej niż desperacką, że ujrzę w nich coś, iskrę magii lub duszy,czegoś nieokreślonego, znak, że Koh i ja jesteśmy oboje mniej lub bar-dziej rzeczywiści i świadomi oraz autonomicznie wolicjonalni i obecniw tym samym miejscu oraz czasie.Jak chyba nadmieniłem, twarzpani Koh była dla mnie równie pozbawiona ekspresji, jak wszystkieinne twarze - a widziałem kamienne oblicza nad ponad dziesięciomatysiącami szachownic, plansz go i karcianych stołów w kasynach - aleoczy tej kobiety miały w sobie coś jakby płynne zawirowania, niczymw oczach Cl�o de M�rode, piękności belle �poque.Tęczówki Koh byłytak ciemne, że nie dało się rozgraniczyć zrenic, ale dostrzegało się, żemiały inny odcień - jak na portrecie pędzla Ada Reinhardta, gdzielewe oko jest chłodniejsze, a prawe cieplejsze i ciemniejsze.Myśla-łem, że na dworze zaczęło padać, dopiero po chwili dotarło do mnie,że słyszę szum swojej krwi.Pokaż się, pomyślałem.Wiem, że tam jesteś.No, pokaż się.Minęło czterdzieści uderzeń serca.Wydawało mi się, że nierucho-ma twarz Koh drgnęła, jakby kobieta przygryzała język, by zadać sobieból, niezbyt duży, ale zaraz uznałem, że tylko to sobie wyobraziłem.Osiemdziesiąt uderzeń.To nie musi być przemoc.Wróćmy do krainy łagodności, dobrze?Przy stu dwudziestym uderzeniu serca trzasnęło mi w krzyżu imiałem nieodpartą ochotę odwrócić wzrok.Zwalczyłem to prag-nienie.Byle wytrzymać jeszcze trochę, powtarzałem sobie w duchu.Czułem, jakbyśmy byli parą półtonowych zapaśników sumo napie-rających na siebie w środku dojo.Zmiało, myślałem.Nie ma sensuwalczyć, dziewczyno.Pokaż się.Otwórz się.Proszę, NieistniejącyWszechmocny Panie, spraw, aby tym razem coś się pojawiło w tychoczach.Proszę, proszę.-Naprawdę troszczę się o wszystkich ludzi jak o własne dzieci.Dlatego nie chcę, by musieli się męczyć na poziomie zerowym -głos Koh zabrzmiał, jakby dochodził z oddali.Nie odwróciławzroku.-Poziom zerowy to jedyny poziom - wydusiłem.-Jeśli to prawda, tym lepiej.-Nie, nie.Nie, to wcale nie lepiej, ludzie chcą.chcą być ze sobąjak najdłużej.-Zatem są chciwi i bojazliwi.-Nie, nie, nie.Są jak rodzina idąca na święto.-I co jest do zobaczenia podczas święta? - zapytała Koh.Chciałazapewne powiedzieć, że zabawa z czasem się przecież znudzi.-Właśnie dlatego chcą mieć dzieci.Aby ujrzeć wszystko świeżymokiem.Ty i ja mówimy na to b'ach na tok.- Co znaczyło: towszystko jest po prostu śmieszne.-Owszem - cmoknęła Koh.-A jeśli słońca naprawdę dobiegną końca i jeśli narodzą się nowesłońca.kto wie co się po tym stanie? Ty i ja moglibyśmy graćczterysta razy po czterysta partii, a i tak nie poznalibyśmyprawdy.Może w ciągu dziesiątków b'ak'tun, w ciągu setekb'ak'tun, wydarzy się coś, co będzie tego warte.Umilkłem.Jezu, pomyślałem.To zaczyna mnie trochę przerastać.Miliardy lat ewolucji i pięć milionów lat ludzkiego rozwoju, a wszyst-ko sprowadza się do nas dwojga - mnie i Koh.-W ciemnościach góry stoi naczynie - odezwała się Koh.- Yaj-czyli ból lub dym bólu, a w tym przypadku łzy wszelkiegostworzenia na świecie - spływa do tego naczynia.-Ja poniżej ciebie słyszałem o tym - odparłem.Koh ciągnęła:Laican h'tulnaac,Lail x nuc homoaaCu tz'o, cu tza.A kiedy wielkie naczynieWypełni się po brzegi swe,Skończy się, roztrzaska się.- X'tan boc ch'ana k'awal nab - odpowiedziałem.Utwardzaniekukurydzianej papki moczem pekari.Po iksyjsku było to wyrażenienajbliższe stwierdzeniu: bzdury.Podejrzewam, że brzmi zabawniej,gdy się spędzi cały dzień, popychając dwustufuntowe bloki wapienia na dziewięćdziesięciostopową piramidę w czterdziestostopnio-wym upale.Skoro ty obok mnie tak mówisz, odpowiedziała Koh gestem.I z niewyjaśnionych przyczyn miałem pewność, że to nie sztucz-ka, że nagle poczułem, że na sekundę lub dwie straciłem świadomość.To było tak, jakbym myślał o czymś szalenie ważnym i nagle o tymzapomniał, a kiedy sobie przypomniałem, o co chodzi, już na siebienie patrzyliśmy.Patrzyłem w dół.A Koh ukryła się za swoją mantą.Nie dzieliliśmy tej samej czasoprzestrzeni.- Stary Sternik nie pochodzi stąd - oznajmiła nagle Koh.Miałana myśli, że nie ma pyłu Starego Sternika, topotropowego komponentu narkotyków do Gry [ Pobierz całość w formacie PDF ]