Trylogia Lando Calrissiana.01.Lando Calrissian i Mysloharfa Sharow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Minął gowehikuł, wiozący kilkoro gamoniowatych turystów, którym android-kierowca, chwilowopełniący również obowiązki przewodnika, opowiadał to wszystko, co wiedział o cywilizacjiSharów.Nie było tego bardzo wiele.- Mistrzu! - krzyknął android w ślad za oddalającym się hazardzistą, po czym puścił się wpogoń.- Nie mogłem nic zrobić! Moje specjalistyczne oprogramowanie, z którego jestemtaki dumny, zabrania mi.- Dość tych głupstw! - prychnął Lando, znajdując jakąś dziwną radość w wyładowywaniuzłości na bezbronnym towarzyszu.Tym razem jednak nie odwrócił się w stronę VuffiRaa ani nawet nie zwolnił kroku.Mały automat musiał jeszcze bardziej przyspieszyć, cowyglądało dziwacznie, jako że był objuczony walizkami.Minął Calrissiana i przystanął wtaki sposób, że zagrodził rozgniewanemu hazardziście dalszą drogę.- Proszę pana, nie zaprogramowano mnie, żebym brał udział w burdach czy bijatykach.Niewolno mi skrzywdzić żadnej inteligentnej istoty, czy to organicznej, czy też mechanicznej- podobnie jak pan nie może zacząć machać rękami i odlecieć z tej planety.- Sam potwierdziłeś to, co poprzednio powiedziałem - oznajmił Calrissian, zdumionyuporem i natarczywością dziwnego automatu.Obszedł go i ruszył w dalszą drogę.- Doniczego cię nie potrzebuję.- A zatem uważa pan - powiedział cicho robot, zwracając się w stronę coraz szybciej35@ Lando Calrissian i Myśloharfa Sharówoddalających się pleców kapitana - że przemoc stanowi jedyne rozwiązanie wszystkichproblemów, a szerzenie jej jedynie słuszną czy pożądaną cechę, jaką ceni pan uprzyjaciela albo towarzysza doli i niedoli?Lando zamarł tak nagle, że nawet nie zdążył postawić drugiej stopy na chodniku.Kiedyusłyszał bijące z głosu Vuffi Raa rozgoryczenie i obrzydzenie, znieruchomiał w pół kroku.Ostrożnie postawił stopę, po czym powoli się odwrócił i popatrzył na robota.Uświadomiłsobie, że nie tylko toczył dyskusję z przedmiotem -ale przegrywał w pojedynku z nim naargumenty!Oczywiście, że mały android miał rację.Z jakiegoż innego powodu on sam, LandoCalrissian, nigdy nie nosił żadnej innej broni oprócz wetkniętego za szeroką szarfęmikroskopijnego paralizatora? Zawsze uważał, że inteligentne istoty wszystkich raspowinny kierować się w tym, co robią, rozumem, sprytem i siłą woli.Tylko bezmyślnibrutale polegali na sile własnych pięści.własnych albo przyjaciela.Uświadomiwszy sobie to, Lando zamarł po raz drugi.Właściwie odkąd zaczął uważaćVuffi Raa za przyjaciela?- No cóż, mistrzu - odezwał się zamyślony android.- O ile dobrze zrozumiałem pańskąsytuację, musi pan odnalezć zamek, do którego pasuje ten Klucz.Mimo to nie ma pannajmniejszego pojęcia, czy ów zamek - który może być równie dobrze przedmiotemmaterialnym, jak metaforą - w ogóle znajduje się na tej planecie.Czy mam rację?Zrezygnowany Lando kiwnął głową.Pozwolił, żeby śmignęły obok niego trzy kierującesię w stronę kosmoportu wehikuły, a w tym czasie opowiedział androidowi wszystko znajdrobniejszymi szczegółami.- Masz rację.Zrozumiałeś wszystko prawidłowo.A zatem, stary smarożłopie, udowodniłeś,że jesteś dobrym tragarzem walizek i magnetofonem.Czy potrafisz jeszcze coś, o czymmi nie powiedziałeś?Przesunął się na ustawionej obok przystanku ławce w taki sposób, że siedział terazodwrócony plecami do małego androida.Irytowało go nie to, że Vuffi Raa nie był mu doniczego potrzebny, ale fakt, iż automat zmusił go, aby zdał sobie sprawę z kilku własnychbłędów.- Błagam o wybaczenie, mistrzu, ale wszystkie wymagające smarowania łożyska iprzekładnie, w które mnie wyposażono, zostały hermetycznie zamknięte i nie wymagajążadnego.Lando odwrócił się ku niemu tak szybko, jakby nagle coś go użądliło.- Już dobrze, daj sobie spokój z tą techniczną dosłownością.Obaj doskonale wiemy, żejesteś zbyt inteligentną maszyną, żeby przywiązywać do tego jakąś wagę.Chodzi mi oto, czy masz może jakiś pomysł? Jeżeli chodzi o mnie, właśnie mi się skończyły.Przez krótką chwilę w pojedynczym czerwonym oku Vuffi Raa migotało coś, co możnabyłoby uznać za figlarne błyski.- Tak, mistrzu, mam.Gdybym musiał odnalezć coś starożytnego i wartościowego,doskonale wiedziałbym, w jakim miejscu zacząć poszukiwania.Udałbym się do.Lando zmarszczył brwi, ale w tej samej chwili rozpromienił się i zeskoczył z ławki.- Na Wiekuistego, oczywiście! Dlaczego od razu mi tego nie powiedziałeś? Dlaczegoja sam na to nie wpadłem? Z pewnością warto tego spróbować.Może jednak, mimowszystko, na coś mi się przydasz!Stawiając długie kroki, Lando pospieszył do najbliższego baru, znajdującego sięw sąsiednim budynku, kilkanaście metrów od przystanku.Wszedł do środka, ale posekundzie wychylił głowę.- Zaczekaj tam na mnie! - krzyknął i pokazał na napis, wystawiony w oknie lokalu, wktórym podawano trunki.36@ Lando Calrissian i Myśloharfa Sharów%7łADNYCH BUT�W, KOSZUL I HEAM�W Z WYMYZLNYMI FILTRAMINIE MA AUTOMATYCZNEJ OBSAUGIANDROIDOM WSTP WZBRONIONY- Ależ, mistrzu! - zaprotestował mały robot, kierując te słowa w stroną poruszających sięwahadłowych drzwi lokalu.- Miałem na myśli publiczną biblioteką!Pozbywszy się w taki sposób niepożądanego pomocnika, Lando z ulgą wkroczył dochłodnego, chociaż niezbyt zacisznego wnętrza Polipiramidy , jednego z wielu lokali,jakich nie brakowało w Teguta Lusac.Nie widział w nim niczego szczególnego, cozachęciłoby go - albo wręcz przeciwnie - do odwiedzenia właśnie tego miejsca.Po prostuwykorzystał fakt, że było pierwszą z brzegu pijalnią alkoholu etylowego, jaką zauważył,spiesząc wąskim chodnikiem.Usiadł przy stoliku.Prawdą mówiąc, wiedział, czego szuka - i to od pierwszej chwili, kiedy opuścił murygabinetu gubernatora.Powinien dowiedzieć się, gdzie i kiedy zostanie zorganizowanenajbliższe zebranie Toków [ Pobierz całość w formacie PDF ]