Czasomierze Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I znowu się sprawdziło.I tak dalej, i takdalej, aż do samego pubu.A tam, kiedy przechodziłam przez bar, jeden z klientów, FrankSharkey, grał w rzutki i. Holly milknie i patrzy na gęsią skórkę na swoich rękach .wiedziałam, że już go nigdy nie zobaczę.Wiedziałam, Crispin.Oczywiście krzywi się zignorowałam to przeczucie, bo takie było okropne i makabryczne.Stary pan Sharkey był nietylko stałym gościem pubu, ale i przyjacielem rodziny.Był świadkiem tego, jak wszyscydorastaliśmy.Powiedziałam tacie, że wróciłam z zajęć wcześniej, bo mam migrenę, którązresztą już wtedy naprawdę miałam.Poszłam spać, obudziłam się i czułam się o niebo lepiej.Przeczucia zniknęły.To wszystko oczywiście było już bardzo trudno zakwalifikować tylkojako fantazję nie mogłam.Ale cieszyłam się, że już mnie nie trzymało, i starałam się niemyśleć o panu Sharkeyu.Ale kiedy on na drugi dzień się nie pojawił, już wiedziałam.Zmusiłam ojca, żeby zadzwonił do sąsiada pana Sharkeya, który miał do klucz do jego domu.Ciało Franka Sharkeya znaleziono w szopie w ogrodzie.Miał bardzo rozległy zawał.Lekarzpowiedział, że nie żył już, kiedy upadał na ziemię.Holly ma siłę przekonywania i widzę, że przekonała nawet samą siebie.Ale z drugiej stronywszystko co paranormalne ma siłę przekonywania niby z jakiego powodu istnieje religia?Holly wpatruje się zamyślonym wzrokiem w swój kieliszek. Wielu ludzi ma potrzebę wiary w moc jasnowidzenia.Duża część z nich chwyta się tego,co napisałam w książce, a ja jestem oskarżana o żerowanie na ich naiwności.Oskarżają mnieo to nawet ludzie, których szanuję.Ale gdyby to była prawda, Crispin, gdybyś to ty miał teprzeczucia, których nie można zmienić ani przewidzieć, powiedzmy, o Juno albo Ana�s? Czymyślałbyś wtedy, drogi tato, że jesteś newage owym wymysłem? No.to zależy. Zastanawiam się nad tym. Nie.Pewnie zabrzmię teraz jak internista,ale jak długo to trwało?Holly zagryza wargę i kręci głową. Cóż.nigdy się nie skończyło.Kiedy miałam szesnaście, siedemnaście lat, opadały mniewydarzenia, które jeszcze nie zaistniały, co kilka tygodni.Pędziłam wtedy do domu izakopywałam się w łóżku, z głową w torbie.Nie powiedziałam nikomu oprócz mojej ciotkiEil�sh.Bo co miałabym mówić? Ludzie tylko myśleliby, że chcę zwrócić na siebie uwagę.Kiedy miałam osiemnaście lat, wyjechałam na wakacje na winobranie do Bordeaux, a potemzimą przez kilka sezonów pracowałam w Alpach.Przynajmniej kiedy uciekłam za granicę,przeczucia nie mogły już dotyczyć Brendana, który spada ze schodów, albo Sharon, którąprzejeżdża autobus. Czyli te przeczucia nie działają na dużą odległość? Nie, przeważnie nie. A czy masz też przeczucia co do swojej własnej przyszłości? Dzięki Bogu nie.Waham się, czy powtórzyć wcześniejsze pytanie, ale w końcu pytam: A Rottnest?Holly trze powiekę. To było silne.Od czasu do czasu te przeczucia dotyczą przeszłości.Ogarniają mnie.jakto ująć.Chryste Panie, no nie uniknę tej terminologii, chociaż brzmi beznadziejnie: naRottnest byłam medium dla jakiejś świadomości, która pozostawała spojona z materią wyspy.Barman potrząsa mikserem do drinków.Holly przygląda mu się badawczym spojrzeniem. Zna się na rzeczy. Znowu się waham. Słyszałaś coś o rozszczepieniu osobowości? Owszem.Na moich studiach zaocznych pisałam o tym pracę magisterską.W latachdziewięćdziesiątych zaczęto używać nowej nazwy: zaburzenie dysocjacyjne tożsamości, alenawet według standardów psychiatrii klinicznej jego manifestacja nie jest oczywista. Hollybawi się kolczykiem. Zresztą to może i mogłoby tłumaczyć takie epizody, jak na Rottnest, aleco z przeczuciami przyszłości? Jak wytłumaczyć pana Sharkeya? Albo to, kiedy Aoife byłamała i pojechaliśmy na ślub Sharon do Brighton, i Aoife postanowiła tam uciec, a jakaśświadomość przemówiła przeze mnie i podała dokładny numer pokoju, w którym Aoife sięzatrzasnęła? Jak? Jak miałabym to zmyślić?Grupa biznesmenów z Azji Wschodniej wybucha głośnym śmiechem [ Pobierz całość w formacie PDF ]