[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Będę pod tym numerem dwadzieścia cztery godziny na dobę.| Nie będziemy się spotykać, chyba że byłby jakiś nowy kryzys.Przerwał i spojrzał badawczo na kierowcę.Z twarzy Pitta trudne było coś wyczytać.- Ma pan jeszcze jakieś pytania? ,- Nie - rzekł Pitt w zamyśleniu.- Nie mam już żadnych pytań, W rzeczywistości przychodziły mu do głowy setki.Na żadne z nich jednak nie oczekiwał odpowiedzi od Moona.Próbował odgadnąć, co kryją w sobie tajemnicze wody Hudsonu i St.Lawrence, i nagle poczuł, że jakieś niezrozumiałe szaleństwo pcha go w krainę nieprzeniknionej tajemnicy.Rozdział 38- Czas podjąć decyzję.j Sandecker nie zwracał się do nikogo w szczególności.Oglądał!fotograficzne powiększenia map hydrograficznych, zajmujące całąścianę pokoju operacyjnego NUMA.Stuknął palcem w jedną z map z okolicami Hudsonu.- Czy zaczniemy od „Manhattan Ltd”? - przeniósł dłoń na sąsiednią mapę - czy od „Empress of Ireland”?Zwrócił się w stronę czterech osób siedzących wokół podłużnego stołu.- Co ma być pierwsze?Heidi Milligan, na której twarzy widać było zmęczenie długim lotem z Honolulu, chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała.- Panie mają pierwszeństwo - rzekł uśmiechając się Al Giordino.- Nie znam się na ratownictwie podwodnym - rzekła Heidi / wahaniem - ale myślę, że dokument w czytelnym stanie mamy szansę znaleźć tylko na statku.- Dlaczego tak pani sądzi? - spytał Sandecker.- Zanim zaczęto używać samolotów - wyjaśniła Heidi - istniał specjalny sposób przewożenia przez ocean przesyłek dyplomatycznych.Pieczętowano je w wielowarstwowej, ceratowej kopercie, w obawie przed zamoczeniem.Przypominam sobie taki przypadek; odnaleziono nietknięte dokumenty przy kurierze brytyjskiego Foreign Office, którego ciało zostało wyrzucone na brzeg w sześć dni po zatonięciu „Lusitanii”.Sandecker uśmiechnął się i spojrzał z zadowoleniem na Heidi.Dobrze mieć obok siebie kogoś takiego.- Dziękuję, komandorze.Dała mi pani pierwszą iskierkę nadziei.Giordino ziewnął.Przez całą noc Pitt zapoznawał go z projektem.Jedyne, na co mógł się teraz zdobyć, to nie zasnąć.- Może Richard Essex również owinął traktat ceratą.Heidi potrząsnęła głową.·»- Po co? Najprawdopodobniej trzymał go w opancerzonej torbie podróżnej.- No to mamy małe szansę, że dokument ocalał - postawił kropkę nad „i” Sandecker.- A ja proponuję, żebyśmy zaczęli od pociągu - rzekł Giordino.- „Empress” leży sto sześćdziesiąt stóp pod wodą, czyli znacznie poniżej granicy bezpiecznego nurkowania.Pociąg natomiast nie może być głębiej niż czterdzieści stóp.' Po siedmiu dekadach statek musi być zżarty przez słoną wodę, wpływającą do St.Lawrence od zatoki.A pociąg leży w słodkiej wodzie, może więc być w lepszym stanie.Sandecker spojrzał na małego człowieczka, którego niebieskie, sowie oczy wyglądały zza okularów w rogowej oprawie.- Rudi, a co ty o tym sądzisz?Rudi Gunn, dyrektor techniczny NUMA, wyjrzał zza góry papierów i odruchowo podrapał się w nos.Gunn nie lubił zagadek i domysłów.Cenił solidne fakty, a nie obliczanie szans.- Ja głosuję za statkiem - rzekł spokojnie.- Jedyna przewaga ratowania „Manhattan Ltd” to to, że działamy na amerykańskiej ziemi.Ale prąd Hudsonu jest bardzo silny, trzy i pół węzła; to o v za dużo, żeby nurkowie mogli skutecznie pracować.A lokomotj i wagony pogrążone są w mule.To wymagałoby pogłębiania d Najgorsza rzecz pod słońcem.- Ratowanie statku na otwartej wodzie jest>znacznie trudniejs: i czasochłonne niż wyciąganie wagonu nawet z najgorszego mułu spierał się Al Giordino.- To prawda - zgodził się Gunn.- Ale wiemy przynajmniej gdzie leży „Empress of Ireland”.A wraku „Manhattan Ltd” nigdy ni odnaleziono.- Pociąg nie mógł się rozpuścić.Musimy zbadać powierzchni nie większą niż mila kwadratowa.Magnetometr protonowy znajdzi go w ciągu kilku godzin.- Chyba nie sądzisz, że lokomotywa jest nadal połączona z wa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]