Koontz Dean R Moonlight Bay T 2 Korzystaj z nocy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie przypuszczam, żeby któryś z was, surferzy, potrafił przestrzelić ćwierćdola-rówkę z rewolweru, więc te karabinki będą dla was jak znalazł oświadczył Doogie. Wiem, że potraficie się tym posługiwać.Ale będziecie używać mocniejszych ładun-ków, więc musicie być przygotowani na porządnego kopa.Przy tych pociskach nie mu-sicie nawet celować w przeciwnika i tak rozwalicie wszystko, co wam stanie na drodze.Wręczył jeden karabin Bobby emu, a drugi mnie.Potem dorzucił jeszcze po pu-dełku amunicji. Załadujcie, a resztę powkładajcie do kieszeni powiedział. Nie zostawiajcienic w pudełku.Może to właśnie ostatni pocisk uratuje wam tyłki. Spojrzał na Saszę,uśmiechnął się i powiedział: Jak w Kolumbii. W Kolumbii? zdziwiłem się. Mieliśmy tam kiedyś interes do załatwienia odparła Sasza.Doogie mieszkał w Moonlight Bay od sześciu lat, Sasza od dwóch.Zastanawiałemsię, czy załatwiali ten interes niedawno, czy też nim jeszcze przyjechali do KlejnotuCentralnego Wybrzeża.Dotąd byłem przekonany, że poznali się w KBAY.278 Mówisz o tym państwie? spytał Bobby. Na pewno nie o wytwórni płytowej zapewnił go Doogie. Chyba nie chodziło wam o narkotyki? drążył dalej Bobby.Sassman potrząsnął głową. To była akcja ratownicza.Sasza uśmiechała się tajemniczo. Czyżby jednak interesowała cię przeszłość, Snowman? spytała. W tej chwili interesuje mnie wyłącznie przyszłość.Doogie odwrócił się do Roosevelta. Nie wiedziałem, że ty też przyjedziesz, dlatego nie mam broni dla ciebie. Mam kota odparł Roosevelt. Prawdziwy zabójca.Mungojerrie syknął ostrzegawczo.Ten dzwięk przypomniał mi o wężach, które widzieliśmy na drodze.Rozejrzałemsię nerwowo dokoła, ciekaw, czy któryś z gadów będzie na tyle uprzejmy, by przed ata-kiem zagrzechotać ostrzegawczo.Zamykając drzwi bagażnika, Doogie powiedział: Ruszajmy.Oprócz sporej przestrzeni bagażowej, w której Doogie przechowywał dwa kani-stry z paliwem, dwa papierowe pudełka i wielki, wypchany plecak, przerobiony hum-mer mieścił osiem osób.Za parą typowych przednich foteli znajdowały się jeszcze dwieławki, każda z nich przeznaczona dla trzech dorosłych osób choć nie o takich roz-miarach jak Doogie.Współczesny potomek �ora prowadził, a miejsce obok niego zajął Roosevelt,który trzymał na kolanach naszego kociego tropiciela.Pozostała trójka, to jest Sasza,Bobby i ja, usadowiła się tuż za nimi, na pierwszej ławce. Dlaczego nie jedziemy do Wyvern korytem rzeki? zastanawiał się głośnoBobby. Bo na dno Santa Rosity możemy zjechać tylko po jednej z pochylni w mieście,a dzisiaj kręci się tam podejrzany element wyjaśnił Doogie. Anchois przetłumaczył Bobby.Oświetlając sobie drogę tylko światłami parkingowymi, hummer przejechał przezwielką dziurę w płocie.Wystające fragmenty drutu były poskręcane jak włóczka, którąktoś zostawił do zabawy małemu kotu. Sam wycinałeś tę dziurę? spytałem. Raczej wyrwałem. Aadunki wybuchowe? Tylko odrobina plastiku.279 Nie ściągnąłeś tu nikogo? Wystarczy ułożyć ładunek w cienkiej linii, tam gdzie chcesz przerwać siatkę,a huk nie jest głośniejszy niż uderzenie w bęben. A nawet gdyby ktoś był w pobliżu, po jednym wybuchu nie potrafiłby określićkierunku, z którego dochodziła eksplozja dodała Sasza. Prowadzenie audycji radiowych wymaga znacznie większych umiejętności, niżprzypuszczałem doszedł do wniosku Bobby.Doogie spytał, dokąd jedziemy, a ja opisałem magazyny w południowo-zachodniejczęści bazy, gdzie po raz ostatni widziałem Orsona.Najwyrazniej Doogie dobrze znałtopografię fortu, bo nie potrzebował już dodatkowych wskazówek.Zaparkowaliśmy obok wielkich, zwijanych drzwi.Mniejsze drzwi, umiejscowionepo prawej stronie głównego wejścia, były otwarte, tak je zostawiłem poprzedniej nocy.Wysiadłem z hummera, zabierając ze sobą karabin.Po chwili dołączył do mnieRoosevelt i Mungojerrie, podczas gdy pozostali czekali w samochodzie, nie chcąc roz-praszać kota w trakcie tropienia.Te mroczne przejścia i ścieżki nigdy nie wyglądały zbyt gościnnie i z pewnością nienadawały się na niedzielne spacery, jednak tej nocy wydawały się szczególnie posępnei nieprzyjemne, ponieważ były otulone mrokiem, przesiąknięte zapachem oleju i sma-rów, porośnięte trawą, która przebijała się przez szpary w powierzchni asfaltu, zaśmie-cone pustymi puszkami, papierami i liśćmi naniesionymi przez wiatr i otoczone wiel-kimi bryłami rdzewiejących magazynów [ Pobierz całość w formacie PDF ]