[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był głęboko zaniepokojony.Bar­dziej wyczuł, niż zobaczył iskrę porozumienia, która połączyła tych dwóch.- Dobrze - odparł Sean, ledwie dostrzegając jego obecność.Jeszcze jedno spojrzenie w lustro, czy makijaż jest w porządku, i po chwili Sean czekał już za kulisami na znak, żeby wejść na scenę.Jak zwykle radosne uniesienie mieszało się z przerażeniem.A potem wszedł na scenę i przeistoczył się.To na jej cześć wiwatowano, to ona była przedmiotem zachwytu i pożądania, to ją śledziły oczy, kiedy siadała zakładając nogę na nogę, kiedy chodziła i mówiła, to ku niej wędrowały spojrzenia, dotykając jej, sycąc się nią.Ona i spojrzenia stały się jednością.- Majorze, dlaczego nazywacie go Betty? Co to znowu za historia? - spytał Marlowe, który z Królem i Rodrickiem oglądał przedstawienie zza kulis.- Ach, to ciąg dalszy tej beznadziejnej maskarady - odparł przygnębiony Rodrick.- Betty to imię postaci, którą Sean gra w tym tygodniu.Nazywamy go, to znaczy, Frank i ja, nazywamy go zawsze imieniem bohaterki sztuki, w której aktualnie występuje.- Dlaczego? - spytał Król.- Żeby mu pomóc.Pomóc mu wcielić się w rolę.- Rodrick obejrzał się, oczekując na sygnał do wejścia na scenę.- Zaczęło się od zabawy, ale teraz to już tylko niesmaczny żart - dodał z goryczą.- To my stworzyliśmy tę.kobietę.To my jesteśmy za to odpowiedzialni.- Jak to? - spytał wolno Marlowe.- Pamiętacie, jak ciężko było na Jawie - rzekł Rodrick i zerknął na Króla.- Ponieważ przed wojną byłem akto­rem, polecono mi zorganizować w obozie teatr amator­ski.- Mimo woli spojrzał na scenę, na Franka i Seana.Pomyślał, że są dziś jacyś niezwykli.Uważnie przyjrzał się ich grze i zrozumiał, że grają jak natchnieni.- Jedyną osobą w obozie zawodowo związaną z teatrem był Frank, zabraliśmy się więc razem do przygotowań.Ale kiedy przyszło nam obsadzić role, okazało się oczywiście, że musimy mieć kogoś do ról kobiecych.Ponieważ ochotni­ków nie było, dowództwo wyznaczyło paru ludzi.Jednym z nich był Sean.Nie chciał się zgodzić i ostro protestował, ale wiecie, jacy uparci są wyżsi oficerowie.Ktoś przecież musi zagrać dziewczynę, perswadowali mu.A wy jesteście młodzi i akurat się do tego nadajecie.Golicie się najwyżej raz na tydzień.W końcu chodzi tylko o to, żeby na parę godzin zmienić ubranie.Pomyślcie, jak to wpłynie na ogólne morale.I choć Sean się wściekał, błagał, przekli­nał, nic mu to nie pomogło.Prosił mnie, żebym go nie przyjmował.A ponieważ nie należy wiele oczekiwać po kimś, kto nie chce współpracować, próbowałem pozbyć się go z naszej trupy.“Zrozumcie, przekonywałem dowództwo, gra na scenie, to olbrzymie obciążenie psy­chiczne.” Bzdura, odpowiedziano mi.Co to komu może zaszkodzić? “Odgrywanie ról kobiecych może go wypa­czyć.Gdyby miał najmniejszą skłonność.” Głupie gada­nie, usłyszałem w odpowiedzi.Wy, aktorzy, macie prze­wrócone w głowach.Sierżant Jennison? Niemożliwe! Przecież temu chłopakowi nic nie brakuje! Pilot jak się patrzy! Niech pan posłucha, majorze.Skończmy z tym.Ma pan go przyjąć do teatru, a on ma grać.To rozkaz!Tak więc próbowaliśmy z Frankiem obłaskawić Seana, ale on zaklinał się, że będzie najgorszą aktorką na świecie i że już się postara o to, żeby go wyrzucono po pierwszym fatalnie nieudanym występie.Powiedzieliśmy mu, że może robić, co chce, i że nas to wcale nie obchodzi.Za pierwszym razem zagrał okropnie.Ale potem jego nie­chęć do gry jakby zmalała, a nawet, ku swojemu zdziwie­niu, polubił ją.Wtedy dopiero zabraliśmy się na serio do roboty.Dobrze było mieć jakieś zajęcie, człowiek prze­stawał myśleć o parszywym żarciu i obozie.Uczyliśmy go, jak kobieta mówi, chodzi, siedzi, pali papierosa, popija z kieliszka, jak się ubiera, a nawet, jak myśli.Potem, żeby utrzymać go w odpowiednim nastroju, zaczęliśmy bawić się w udawanie.Ile razy byliśmy w teatrze, wstawaliśmy, kiedy wchodził, podsuwaliśmy mu krzesło, no i w ogóle traktowaliśmy go jak prawdziwą kobietę.Z początku była to fascynująca gra: podtrzymywaliśmy złudzenia, pilnowaliśmy, żeby nikt nie widział Seana, kiedy się prze­bierał, zwracaliśmy też uwagę, żeby jego stroje masko­wały go, a jednocześnie to i owo sugerowały.Wystara­liśmy się nawet o specjalne zezwolenie na osobny pokój.Z własnym prysznicem.A potem, niespodziewanie, nasze wskazówki przestały mu być potrzebne.Na scenie całkowicie przeistaczał się w kobietę.Stopniowo ta kobiecość zaczęła brać w nim górę rów­nież poza sceną, tyle że my tego nie zauważyliśmy.W tym czasie Sean zdążył już zapuścić długie włosy, zresztą trzeba przyznać, że peruki, którymi dysponowaliśmy, były do niczego.Potem przestał się przebierać i cały czas chodził ubrany jak kobieta.Aż pewnego razu ktoś napadł na niego i chciał go zgwałcić.Po tym wydarzeniu Sean o mały włos nie zwariował.Starał się zdusić w sobie tę kobiecość, ale mu się nie uda­wało.Potem próbował popełnić samobójstwo.Co oczy­wiście zatuszowano.Ale jemu nic to nie pomogło, było z nim jeszcze gorzej niż przedtem i przeklinał nas za to, że go odratowaliśmy.Kilka miesięcy później znów ktoś próbował go zgwał­cić.Od tej chwili Sean ostatecznie zrezygnował z mę­skości.- Nie mam zamiaru dłużej z tym walczyć - powiedział.- Chcieliście, żebym był kobietą, no to teraz wszyscy uwie­rzyli, że nią jestem.Dobrze.Będę nią.Czuję się nią w środku, więc niczego już nie muszę udawać.Jestem kobietą i macie mnie w związku z tym odpowiednio traktować.Próbowaliśmy z Frankiem przemówić mu do rozsądku, ale nie docierały do niego żadne nasze argumenty.Powie­dzieliśmy więc sobie, że to niedługo potrwa, że później Sean znów wróci do siebie.On naprawdę wspaniale pod­trzymywał wszystkich na duchu, a poza tym wiedzieliśmy, że nie uda nam się znaleźć nikogo do kobiecych ról, kto choć trochę by mu dorównywał.Machnęliśmy więc ręką i dalej prowadzliśmy naszą grę.Biedny Sean.Wspaniały z niego człowiek.Gdyby nie on, Frank i ja dawno pożeg­nalibyśmy się z tym światem.Ryk wiwatów powitał Seana, który właśnie wchodził na scenę po przeciwnej stronie.- Nie macie pojęcia, ile dla aktora znaczą brawa, brawa i uwielbienie - powiedział Rodrick na wpół do siebie.- Musielibyście sami to przeżyć.Tam, na scenie.Nie macie o tym pojęcia.To jest fantastycznie podnieca­jące, jak jakiś straszny, przerażający, wspaniały narkotyk.A skupiało się to zawsze na Seanie.Zawsze.I nie tylko to, ale także żądza - wasza, moja, nas wszystkich.Rodrick otarł z potu twarz i ręce.- Tak, my jesteśmy za to odpowiedzialni.Niech nam Bóg przebaczy - powiedział.Na dany znak wyszedł na scenę.- Chcesz wrócić na miejsce? - spytał Marlowe Króla.- Nie.Oglądajmy stąd.Nigdy w życiu nie byłem za kulisami teatru.A zawsze o tym marzyłem - odparł Król, martwiąc się, że może właśnie w tej chwili Czeng San śpiewa wszystko policji.Wiedział jednak, że martwienie się nic nie daje.Siedzieli w tym po uszy i był przygoto­wany na każdą ewentualność.Spojrzał na scenę.Patrzał na Rodricka, Franka i Seana.Potem jego wzrok spoczął na Seanie.Śledził każdy jego ruch, każdy gest.Wszyscy na niego patrzyli.Zauroczeni.Sean, Frank, wlepione w nich spojrzenia - wszystko to stało się jednością, a rodzące się na scenie pożądanie ogarnęło i aktorów, i widzów, obnażając ich myśli i uczu­cia.Gdy opadła kurtyna po ostatnim akcie, zaległa cisza jak makiem zasiał.Widzowie siedzieli jak urzeczeni.- Mój Boże, to największy komplement, jakim mogli nas obdarzyć - powiedział oszołomiony Rodrick [ Pobierz całość w formacie PDF ]