[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Realizacja projektu coraz bardziej się opóźniała w stosunku do planu.Gdy Florence powiedział Gatesowi, że nie może jednocześnie kierować pracami nad programem i programować, Gates dostał furii, uderzając pięścią w stół, by podkreślić to, co mówił.Był potwornie wściekły.Oto jak opisał Gatesa jeden z menedżerów współpracujących z Florence’em: „Proszę sobie wyobrazić niezwykle bystrego, genialnego milionera, który ma 14 lat, jest zepsuty i ulega atakom złości”.Było oczywiste, że Florence nie nadaje się do pracy w otoczeniu takim jak Microsoft.Przy realizacji projektu, którym Gates sam bardzo się interesował, panowało duże napięcie emocjonalne i stała presja.W kilka miesięcy po przejściu do Microsoftu Florence, który pracował po 100 godzin na tydzień, dostał ataku serca.Skończyło się to operacją założenia by-passu.W tym czasie Steve Jobs usiłował przekonać Gatesa do uwzględnienia w Excelu funkcji typowych dla pakietów zintegrowanych, podobnych do tych, które wprowadzono w Jazzie.Gates jednak odmawiał.Był przekonany, że Lotus zmierza w błędnym kierunku.Tym razem, w przeciwieństwie do jego strategii w sprawie Multiplanu, okazało się, że miał rację.Ponieważ Microsoft nie miał żadnych programów zintegrowanych, musiał jakoś zareagować na korzyści związane z programem Jazz.Gates zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby Microsoft zdołał znaleźć szybki sposób przełączania się na Macintoshu z jednego mniejszego programu na drugi, to byłoby to o wiele efektywniejsze niż korzystanie z jednego wielkiego programu zintegrowanego w rodzaju Jazzu.Tak narodziła się koncepcja „przełącznika”.Andy Hertzfeld, który odszedł z Apple, by podjąć pracę na własny rachunek, zajmował się właśnie opracowaniem programu przełączającego, gdy zadzwonił do niego jeden z przyjaciół, pracujący w Microsofcie.Przyjaciel ten zaprosił go na rozmowę na temat nowego interesującego projektu, realizowanego przez Microsoft do Macintosha.To właśnie Hertzfeld przed kilkoma latami urządził Gatesowi pierwszą prezentację prototypu Macintosha w biurach Apple.Gdy zaczął rozmawiać z ludźmi Microsoftu, odkrył, że chcą, by napisał dla nich program przełączający, bardzo zbliżony do tego, nad którym od kilku tygodni pracował.Hertzfeld był przekonany, że jego projekt jest lepszy.Pod koniec spotkania z kilkoma menedżerami Microsoftu wprowadzono go do gabinetu Gatesa na rozmowę w cztery oczy.Hertzfeld miał właśnie otrzymać lekcję sztuki negocjowania od samego młodego mistrza.Jak później opowiadał, Gates potraktował go tak, jakby był naiwnym technikiem o niewielkim zmyśle handlowym.Chciał wmanewrować go w zawarcie niekorzystnej umowy.Oto jak zdaniem Hertzfelda przebiegały te negocjacje.Gates zapytał: „Wiec jesteś świetnym programistą, tak?” Nie wiedząc, do czego Gates zmierza, i zaskoczony jego pytaniem, Hertzfeld odpowiedział: „Może tak.Nie wiem, nie jestem pewny”.„Ile wiec czasu ci to zajmie?” - spytał Gates.„Naprawdę nie wiem” - brzmiała odpowiedź.„No, jeśli naprawdę jesteś dobry, a jesteś, to nie powinno ci to zająć zbyt wiele czasu” - skwitował Gates.Hertzfeld „szybko zrozumiał strategię Gatesa, który usiłował grać na jego ambicji i próżności, aby skłonić go do jak największego niedoszacowania czasu, potrzebnego na napisanie programu.Gates planował swoją strategie negocjacji dotyczących ceny - jak mistrz szachowy - na kilka ruchów do przodu.W końcu uzgodnili, że Hertzfeld mógłby napisać program w ciągu około ośmiu tygodni.Potem Gates zapytał Hertzfelda, ile zarabia tygodniowo.Kiedy ten mu odpowiedział, że około 5 tys.dolarów, Gates oświadczył: „No to chyba nie możesz oczekiwać, że zarobisz więcej, prawda? A więc osiem razy 5 tysięcy, czyli 40 tys.dolarów”.Hertzfeld zdał sobie sprawę, że jego program ma strategiczne znaczenie dla Apple i Microsoftu.Oparł się więc podchodom Gatesa i odrzucił ofertę 40 tys.dolarów.Rozstali się jednak w przyjaźni.„Bill powiedział, że nawet jeśli nie sprzedam programu Microsoftowi, to będzie go popierać”.W tej sytuacji Hertzfeld zwrócił się do firmy Apple i sprzedał jej program za 150 tys.dolarów.Program był bezpłatnie instalowany w Macintoshu, a także był sprzedawany oddzielnie.Umożliwiał użytkownikowi jednoczesne korzystanie nawet z czterech różnych programów użytkowych, z zachowaniem każdego z nich w pamięci i przenoszeniem się z jednego do drugiego za pomocą myszki.Gdy Gates otrzymał prototyp przełącznika, posłał Hertzfeldowi notatkę, w której wyraził swój podziw dla programu.„Demonstrowałem go każdemu, kto wchodził do mojego biura”.Dodał też, iż sprawne funkcjonowanie programu było dla Microsoftu tak ważne, że postanowił wprowadzać do instrukcji programów firmy rozdział z opisem sposobu posługiwania się przełącznikiem.Napisał: „Naprawdę jesteś jedynym człowiekiem, który na tyle zna wnętrze systemów, by sobie z tym poradzić.Tak trzymaj”.W listopadzie 1984 r.Lotus oficjalnie ogłosił wprowadzenie Jazzu na rynek.Kapor powiedział, że program będzie gotowy do wysyłki do klientów za parę miesięcy.Jobs oraz nowy prezes Apple, John Sculley, nie mogli się nachwalić programu.Jednakże w marcu 1985 r.Lotus przyznał, że Jazz opóźni się o kilka miesięcy.Tym razem jednak firma Apple przeżywała poważne kłopoty.Przemysł komputerów osobistych przechodził trudny okres.Obroty malały i z Apple musiały odejść setki pracowników.Sprzedaż Macintosha spadła do niewielu egzemplarzy.Jedynie sprzedaż wciąż jeszcze popularnego komputera Apple II zapobiegała poważniejszemu pogorszeniu się sytuacji Apple.Microsoft postanowił oficjalnie zaprezentować Excela 2 maja 1985 r.w Nowym Jorku, na kilka tygodni przed dostarczeniem przez Lotus pierwszych egzemplarzy Jazzu.Zaplanowano wyszukany lunch, połączony z konferencją prasową i pokazem możliwości programu.Gates namówił Steve’a Jobsa do przyjścia na tę imprezę, chociaż Apple nadal stawiał na Jazz.Agencja reklamowa Microsoftu zamówiła dla Gatesa i towarzyszących mu osób pokoje w eleganckim hotelu Pierre, w pobliżu Central Parku.Prezentacja Excela miała się odbyć w Tavern on the Green, w pobliżu Central Parku.Gdy jednak l maja Gates przyjechał do Nowego Jorku i zobaczył zamówione pokoje, był wściekły.Powiedział swoim ludziom, że hotel Pierre jest o wiele dla nich za drogi.Jeden z członków grupy Microsoftu, która przybyła wraz z Gatesem, opowiadał: „Uważałem, że Pierre jest cudowny.Ale Bill był zdania, że nie możemy sobie pozwolić na coś tak ekstrawaganckiego.”Nie było czasu na szukanie innego lokum.Gates, już poirytowany, natychmiast przystąpił do pracy z kilkoma swoimi programistami, by przygotować prezentację Excela w Tavern on the Green.Do końcówki komputera podłączono duży ekran telewizyjny, na którym miało być wyświetlane to, co się dzieje na monitorze.W Microsofcie wszystko funkcjonowało bezbłędnie.Tu, ku zaskoczeniu wszystkich, Gates i jego programiści nie mogli sobie poradzić z programem demonstracyjnym.Gdy tylko wprowadzano Excel do komputera, ten natychmiast przestawał działać.Gates popadał w histerię, wrzeszcząc na swoich programistów, którzy z kolei krzyczeli na niego.Groziło to zupełnym bałaganem [ Pobierz całość w formacie PDF ]