[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chu  udą! A obie spasłe.Nie bój się śmiechu mego.Choć gruby.Nie bój!I wtedy dopiero ujrzy jej postać własną, oczom dotychczas skrytą. Nie uciekniesz, ja cię zgonię.Wiedz
myć w duszę zaszczepiano: na sabatach byłaśuchem! Nie wyciągaj tedy ramion: tu nie pięknych smutków pora, tu nie białych damul łoże;tu już nasze desperacje i chichoty nasze! Tu już na się wzięta dola!.Własna  twoja  biedna dola!.Dola!.Dola!.Stój! W mig cię zgonię.Bądz
co w uda swe okraczÄ™, kieckÄ™ wskrzydÅ‚a, na ramiona! wyżej pÄ™pka, wyżej zadu i  huu! Å›migam w lot nieÅ›cigÅ‚y.Ich siÄ™ niebój: to szakale! moje kotki, me pieszczochy: «Kizi  kizi, goÅ›cie mili! przyjacioÅ‚y, druhy lu-dzi.» Pójdz
że, pestko diabła twarda! Ja wyłuskam cię z gorsetek.Precz te szmaty! wont atła-sy!.Białe kurczę, spod skorupki.Mięsa mało, pierza wiele.Gładkaś.Ciepłaś.Słodka w szyi.A
askotliwa pod pazurem.Mnie się trzymaj, kurwy starej.Ja się znam na drogach ciemnych,nie przerazi mnie pogarda; nas przekleństwo wichrem miecie w najciemniejszych dróg rozko-sze: na sabaty! na sabaty!.Już szakale w lot się mają: jak pochodnie z nami wzlecą oczuognie ich zielone.Daj, namaszczęć, byś latała.A
ydy prężne, stopy kocie.Już zabłysły ślepkiskore? Skórka w dreszczach, włos się jeży.Wezmąć, wezmąć dzikie dreszcze, jak te wieżycsabatnice pod piorunem nieba grozy: Bogu, ludziom, diabłu sprzeczne!. Kto?  targnie się ciałem, uczuwszy się pochwyconą za ramiona i ręce wraz.A ona hen z oddali już: Oficery grzeczne.101 Z
więta ty dla mnie, Wandziu, jesteś!  więc pozwól, pozwól mi klęczyć przed tobą.Choćby za to, że mnie ze snu strasznego zbudziła twoja twarz jasna.Bóg chciał, żeś ty tamcicha na pokojach przy rannym pozostała, by usłyszeć przez ściany moje płakanie bezradne.Dusza mi się, Wandziu, ocknęła i wyrywa się  słów ładu nie patrzy  och, bo ja wiem!  wtwoje chyba oczy głębokie.Prawdziwość jest w nich uczuć bezdenna! Do niej ręce składam. Z
więta Brygida, celtyckiego króla córka jedyna. Och, nie odpychaj mnie.Za pacierz mi tostaje uciszenia.Ja słów pacierza w pamięci teraz nie znajdę.Zło jeszcze nie daje: ledwie ustą-piło przed tobą.A tamto wraca do myśli, ilekroć na ciebie spojrzę.W  żywocie czytałamdzieckiem.Dziecka pamięcią powtarzam.Och, nie uchylaj mnie od siebie! Nie przerażaj tysię mnie.Jeśli co ze snu tego gorączki zostało, nie moja to wina.Zło życia całe przeze mniegorączką, mówiło i żar swój piekła samego jeszcze mi na wargach pozostawiło.Ale czucieogniem głębiej padło: w piersi, Wando!.Och, nie przerażaj ty się mnie, nie odpychaj rącz-kami chłodnymi! Ucałuję!  ubłagam!  ubóstwię!Ona wtedy za ramiona ją chwyci i co sił wątłych potrząśnie nią. Zbudz
ty siÄ™, zbudz
jeszcze bardziej: jakieś niedobre moce tego snu targają tobą wciąż.Głosu przecie nie poznaję  twarz nie ta; nie twoja.O, i te oczy! Ocknęłam ja się duszą, ocknęłam, Wando. I powstań z kolan, droga. Ty nie znasz tej potrzeby ubóstwienia czegoś, co można widzieć, czuć, słyszeć  za rękęchwycić: pomocną, ratowną.Lecz w tejże chwili, jakby inną myślą uderzona, porwała się z klęczek, zatoczyła jak pijanai zachichotała ostro. Ja tu ciągle do czyichś kolan przypadałam, ciągle ręce jakieś obcałowywałam: tak mi siędusza wypraszała w ocknienie.Oni powinni byli wiedzieć.A jeżeli nie do rąk obcych dory-wałam się, tom chichotała przy uśmiechach cudzych lub zapalałam się wyobraz
nią w kono-piany błysk spłonienia i w ciemności strachu ogromne.A pulsy to czułam tu, na policzkach,gdzie ten uśmiech.bolał ciągle  wyrwało się z zipnięciem płaczu nagłym. I tu na wargachpulsy czułam, na ustach, gotowa przychylić je każdemu, kto zabawi, rozśmieszy, zdziwi, po-drażni, przerazi, zachwyci  wszystko jedno! Oni powinni byli wiedzieć. Cóż to ludzie wiedzieć by powinni? Jaka ja.będę. Nie mów tak! O i te włosy w wicher nieładu wokół twarzy  i jakby w zaognionej czar-ności.Popraw! popraw je czym prędzej! Och, nie  nie rób tego mu na złość! Nie rozrzucajich.Nie mogę patrzeć! Cha, cha! Gotowaś uciec ode mnie! Patrz, tak nas przystroją i posadzą w świetle: kukieł-ki głupie i puste, w których myśli śpią.Aż póki.Chwytała w garście włosy i w małpio zwinnych ruchach oplatając je koło ciemienia. Wiesz ty  mówiła prędko, połykając słowa  że ja się tu dziś wieczór oddałam.Komuś,któremuś.Przyjść musiało.Który najbardziej rozbawił naprzód, potem najbardziej roztkli-wił, wzruszył i najbardziej przeraził.Zabawił pustotą: tym, że się tak zmienił przez lata, żejuż oboje nie dzieci, że w psotach i mocowaniach dawnych coś nam przez ciała przepływateraz.Roztkliwił wspomnieniami młodości.Wzruszył aż do rozpaczy tym, że go z rąk moichporwali na wojny pohybel.Przeraził do szału ducha swego zamętem  wtedy już.I tak wtkliwości, wzruszeniu, grozie i przestrachu, na progu chyba nieświadomej odrazy w mej du-szy bezmyślnej.A sam on, wtedy już bez duszy nieomal: zwierzę jakby.Oo! wstręt i odrazatylko teraz!.Powinszuj mi pierwszej miłości.102Wanda szczękała zębami.I bladła na twarzy tak, że te żyłki błękitne na skroniach wystę-pować poczęły w sinej już siatce i gruzłach.A z oczu fioletowych całego kręgu jęły wysączaćsię łzy jak rosa na jej rzęsy wielkie. Na litość boską, zamilcz  szeptała błagalnie i tak cichutko, że tamta ledwie po warg ru-chach odczytywała jej słowa. Oni tu tobie rzeczywiście ognia w żyły chyba naleli. O, ty nie rozumiałaś wcale: ani z jak bezładnym żarem modlić się tylko może dusza potym, ani z jak wielką nienawiścią do siebie spowiadać po tym [ Pobierz całość w formacie PDF ]