Trollope Joanna Najlepsi przyjaciele

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poprzedniego wieczoru93Hilary zatelefonowała do siostry bez specjalnego powodu.Po prostu,co nieczęsto się jej zdarzało, nagle zapragnęła z nią porozmawiać.Vanessa wyszła za prawnika i miała dwie córki oddające się bezreszty pracy.Jedna została dentystką, druga uczyła się na kursach dlaksięgowych.Dentystka wyszła już za mąż, ale telefon odebrała druga,mieszkająca jeszcze z nimi córka, która uczyła się księgowości. Och, ciocia Hilary! Co u cioci słuchać? U mnie? Cóż, u mniewszystko byłoby w porządku, gdyby nie te upiorne egzaminy.Jeśli ichnie zdam, przysięgam, że się utopię.Nie, jest tutaj, rozwiązuje krzy-żówkę i nie ma nic innego do roboty.Jasne, już ją daję. Hilary odezwała się Vanessa, gdy córka przekazała jej słu-chawkę. Zostałam fałszywie przedstawiona.Wcale nie rozwiązujękrzyżówki, lecz komponuję sążnisty, stanowczy list do �Telegraph� oszwindlach w ubezpieczeniach społecznych.Masz do mnie jakąśsprawę? Sama nie wiem.Chyba chcę tylko trochę ponarzekać.Wyobraziła sobie siostrę w komfortowym salonie w mieszkaniu wPutney wypełnionym obitymi skórą fotelami i rycinami przedstawia-jącymi ptaki. Aha zainteresowała się Vanessa. Na coś konkretnego?Hilary przeleciała przez głowę szybka myśl, że zważywszy naogromny pragmatyzm jej siostry, telefon ten stanowił kompletnyidiotyzm.Z drugiej jednak strony Vanessa była jej siostrą, a Hilarynie miała nikogo innego, komu mogłaby się zwierzyć i przed kimwylać wszystkie swoje żale. Cóż, wygodnie siedzisz, siostrzyczko? Nie odparła Vanessa. Zaczekaj chwileczkę.O, już dobrze.Zaczynaj. Od pięciu tygodni hotel pęka w szwach i jest zajęty do ostatniegomiejsca.Mamy wielkie kłopoty z personelem.George doszedł downiosku, że powinien nas posłuchać, gdy usiłowaliśmy wyperswado-wać mu pomysł pójścia do szkoły hotelarskiej, i po roku zrezygnowałz dalszej, nauki.Adam najwyrazniej nie zamierza podczas wakacjipodjąć pracy, czym doprowadza mnie do szału.Ostatnio nie znoszę94nawet jego towarzystwa.Gus ma dopiero czternaście lat, ale kumpleAdama bardzo mu imponują.Laurence nie robi nic poza pracą wkuchni, a ponadto Fergus odszedł od Giny i przez trzy tygodnie mieli-śmy ją na głowie.W końcu nie wytrzymałam i oświadczyłam, że po-winna wrócić do domu i zacząć żyć własnym życiem, nie naszym. Dobry Boże! Dlaczego odszedł? Myślałam, że to idealne małżeń-stwo, któremu wszystko doskonale się układa. Zachował się paskudnie.Oświadczył Ginie, że zmieniła się i stałakimś, kogo nie może już dłużej strawić.Załamała się.Najgorsze wtym jest to, że bardzo mi jej żal, a jednocześnie nie potrafię znieść jejtowarzystwa dłużej niż przez minutę. Rozumiem.Ale czy ona nie ma jakichś innych przyjaciół, którzyby się nią zajęli? Nie ma.Aż tak bliskich nie ma.Nie wiem dlaczego.Z hotelem nagłowie trudno prowadzić życie towarzyskie i zawierać przyjaznie.Ciągle brakuje czasu, a spotykani ludzie to głównie kontrahenci lubgoście.Gina i Fergus z kolei nie zapraszali na herbatkę.Przy ludziachnieustannie się kłócili, a w domu mieli zbyt wiele drogich przedmio-tów, żeby tolerować palaczy i pijaków.Jestem straszliwie zmęczona. To słychać po twoim głosie.A Laurence? Już ci mówiłam.Przesiaduje w kuchni.Szczerze mówiąc, złościmnie to jak cały worek kotów w marcu.Nastąpiła chwila milczenia.Hilary czekała, aż Vanessa tonemstarszej siostry przypomni jej, jak to ona, Hilary, od dzieciństwa byłaniecierpliwa i wyolbrzymiała każdy, najbardziej błahy problem.Cze-kała, aż poda przykłady wybryków, jakich dopuszczała się podczasspędzanych rodzinnie wakacji lub świąt Bożego Narodzenia. Hil, zdajesz sobie sprawę z tego, że okazywana od czasu do czasuniechęć wcale nie zburzy prawdziwej miłości powiedziała tymcza-sem Vanessa. Co?! Kroczysz złą drogą.Laurence reaguje tak, a ty inaczej.To wszyst-ko.Poza tym już tak bardzo za tobą nie szaleje.95 Boże.Czy w taki sposób rozmawiasz ze swymi piłkarzami? Nie.My rozmawiamy o ich kolanach.Kolana stanowią dla nichśrodek wszechświata.Twój środek leży gdzie indziej.Biedny George. Wiem. Czy Adam robi coś naprawdę groznego? Narkotyki? Myślę, że coś bierze. Musisz dać mu po uszach.I to zdrowo.Hilary mocniej zacisnęła palce na słuchawce. Człowiek zawsze ma na głowie tyle problemów, prawda? Za dużojak na jedną osobę. Takie już jest życie, Hil.Powiedz mi, kiedy trzeba będzie coś zro-bić z Adamem.Znam się na tym.Wiem to od pewnej osoby, z którązasiadam w jednej z rad.Nie możesz pozwolić, żeby sprawy zaszły zadaleko.I o to w tym wszystkim chodzi.Hilary pomyślała o dwóch białych pastylkach zawiniętych w folię,które znalazła w kieszeni dżinsów Adama, gdy przygotowywała je doprania.Zapytany, wyjaśnił, że dostał to na jakiejś imprezie, gdziewszyscy trochę ćpali.Ale przysięgał, że nie bierze nic mocnego. Ile za to zapłaciłeś? zapytała Hilary. Niewiele odparł, spoglądając jej w oczy, a ona, gdy na jej po-lecenie spuścił z wodą w toalecie tabletki, spostrzegła po jego zacho-waniu, że jest wyraznie spięty. Ty skończony durniu oświadczyła. Głupi, durny szczeniaku.Jedyne, co trochę zmniejsza twoja winę to to, że chciałeś, abym teprochy - znalazła i pomogła ci się z tego wyciągnąć.No cóż, może i niebędziesz miał kłopotów z prawem, ale będziesz miał je ze mną. Dzięki powiedziała teraz do Vanessy. Dzięki.Powiadomięcię.I dzięki, że wysłuchałaś moich żalów [ Pobierz całość w formacie PDF ]