[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oczywiście, we Wzgórzu Smoczej Kości są nie tylko kości smo­ka, ale też zwykłych stworzeń: niedźwiedzia, słonia, hipopota­ma.- Droga Ciocia rysowała każde z tych zwierząt na mo­jej tablicy, bo nigdy wcześniej o nich nie rozmawiałyśmy.- Mam taką kość, prawdopodobnie żółwia - powiedziała mi.Wyciągnęła ją z zakładki rękawa.Kość wyglądała jak suszona rzepa pokryta bliznami po ospie.- Mój ojciec o ma­ły włos nie zrobił z niej lekarstwa.Wcześniej zobaczył napis.- Odwróciła kość i zobaczyłam na niej dziwne znaki.- Do niedawna takie kości nie były cenne z powodu zarysowań.Po­szukiwacze kości wygładzali je pilnikiem i dopiero potem sprzedawali do sklepów z lekami.Teraz uczeni nazywają je ko­śćmi wróżebnymi i dlatego kosztują dwa razy tyle, co wcześ­niej.A jakie słowa na nich wyryto? To pytania do bogów.- Co oznaczają? - zapytałam.- Kto to wie? Wtedy słowa były inne.Ale na pewno coś wartego zapamiętania.W przeciwnym razie po co bogowie by mówili, po co ktoś by to zapisywał?- Gdzie są odpowiedzi?- Te pęknięcia są odpowiedziami.Wróżbita przykładał do kości rozgrzany gwóźdź i kość pękała jak uderzone przez pio­run drzewo.Potem interpretował kształt pęknięć.- Schowała z powrotem wróżebną kość.- Pewnego dnia, kiedy już na­uczysz się pamiętać, dam ci to na zawsze.Dzisiaj pewnie byś zapomniała, gdzie ją położyłaś.Później pójdziemy poszukać smoczych kości i jeżeli znajdziesz jakąś z napisem, będziesz mogła ją sobie zatrzymać.Wszyscy biedacy, kiedy tylko mieli okazję, zbierali ko­ści smoka w Ustach Góry.Kobiety także, ale kiedy udało im się jakąś znaleźć, musiały mówić, że znalazł ją mężczy­zna, wówczas bowiem kość była więcej warta.Potem po domach chodził pośrednik, kupując kości smoka, które później zawoził do Pekinu i sprzedawał aptekarzom po wy­sokich cenach, a apteki sprzedawały je chorym ludziom za jeszcze wyższą cenę.Kości były znanym lekiem na wszyst­ko, od wyniszczających chorób po głupotę.Sprzedawało je wielu lekarzy.Ojciec Drogiej Cioci również.Używał kości, aby leczyć kości.Rodzina Drogiej Cioci od dziewięciuset lat zajmowała się nastawianiem kości.Taka była tradycja.Klientami jej ojca byli głównie mężczyźni i chłopcy zmiażdżeni w kopal­niach węgla albo wapiennych kamieniołomach.Jeśli trze­ba było, leczył inne choroby, ale jego specjalnością było nastawianie kości.Nie musiał chodzić do specjalnej szko­ły, żeby zostać lekarzem kości.Nauczył się, obserwując swojego ojca, który uczył się od swojego ojca.To było ich dziedzictwo.Przekazywali sobie także tajemnice o miej­scu, gdzie można znaleźć najlepsze kości smoka, zwanym Małpią Szczęką.Przodek z czasów dynastii Sung znalazł jaskinię w najgłębszych wąwozach koryta wyschłej rzeki.Każde pokolenie kopało coraz głębiej, odnajdując szczeli­ny prowadzące do dalszych części jaskini.Tajemnica do­kładnego położenia miejsca poszukiwań była również spadkiem przekazywanym z pokolenia na pokolenie, z oj­ca na syna, a w przypadku Drogiej Cioci z ojca na córkę i potem na mnie.Nadal pamiętam drogę do naszej jaskini.Była między Ustami Góry a Nieśmiertelnym Sercem, z dala od jaskiń u stóp gór, gdzie inni szukali smoczych kości.Droga Cio­cia zabierała mnie tam kilka razy, zawsze wiosną lub je­sienią, nigdy latem ani zimą.Aby się tam dostać, schodzi­łyśmy na dno Końca Świata i szłyśmy środkiem wąwozu, z dala od ścian, gdzie, jak mówili dorośli, były rzeczy, któ­rych lepiej nie oglądać.Czasem mijałyśmy gęstwiny chwa­stów, skorupy naczyń, przykryte gałązkami trzęsawisko.W moim dziecinnym umyśle to, co widziałam, zmieniało się w wysuszone słońcem ciało, dziecięcą czaszkę, zupę z dziewczęcych kości.I może rzeczywiście tak było, bo cza­sem Droga Ciocia zasłaniała mi dłońmi oczy.Szłyśmy jednym z trzech wyschniętych strumieni, arte­rią serca.Potem stawałyśmy przed wejściem do jaskini, szczeliną w zboczu góry wysokości krzewu janowca.Droga Ciocia rozsunęła martwe krzaki, zasłaniające jaskinię.Obie nabrałyśmy głęboko powietrza w płuca i weszłyśmy do środka.Trudno opisać słowami naszą drogę, jak gdy­bym próbowała opowiedzieć, jak wejść do wnętrza ucha.Musiałam nienaturalnie wygiąć ciało w lewo, potem oprzeć stopę na małym występie, przyciągając nogę bar­dzo blisko piersi.Zaczęłam płakać, a Droga Ciocia tylko pochrząkiwała, bo nie widziałam jej czarnych palców, nie mogłam więc wiedzieć, co do mnie mówi.Kierunek wska­zywało mi jej posapywanie i klaskanie w dłonie.Czołga­łam się jak pies, żeby nie uderzyć w coś głową i nie upaść.Gdy w końcu dotarłyśmy do większej części jaskini, Droga Ciocia zapaliła lampę ze świecą i zawiesiła ją na długim słupku, spoczywającym na podnóżkach, który dawno temu pozostawił tu ktoś z jej klanu.Na dnie jaskini leżały narzędzia do kopania, różnej wielkości żelazne kliny, młotki i kleszcze, a także worki do wynoszenia ziemi.Ściany jaskini składały się z wielu warstw niby przekrojony pudding ryżowy ośmiu skarbów, gdzie na wierzchu były najlżejsze, kruche rzeczy, potem gęstsza, zawiesista część, jak pasta fasolowa, a im bliżej spodu, tym warstwa cięższa.Najwyżej położoną warstwę najłatwiej było odłupać.Najniższa przypominała skałę.Ale właśnie tu znajdowano najlepsze kości.Po kilkusetlet­nim pogłębianiu dna jaskini powstał nawis, który groził zawaleniem.Jej wnętrze wyglądało jak zęby trzonowe małpy, które mogą przegryźć człowieka na dwoje.Dlatego nazwano to miejsce Małpią Szczęką.Kiedy odpoczywałyśmy, Droga Ciocia zaczęła poruszać poplamionymi tuszem palcami.- Nie zbliżaj się do małpich zębów z tamtej strony.Kie­dyś ugryzły jednego z moich przodków i potem pożarły go ka­mienie.Mój ojciec znalazł tam jego czaszkę.Od razu położyli­śmy ją na swoim miejscu.Oddzielenie głowy od ciała sprowadza nieszczęście [ Pobierz całość w formacie PDF ]