[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale ktoś położył kres temu szaleństwu.Valentine poczuł, że ma próżne ręce.To Sleet przejął piłki prosto z powietrza, jedną po dru­giej.Jeszcze przez długą chwilę dłonie Valentine'a poruszały się jed­nostajnym rytmem, a przed oczami wirowały przelatujące piłki.- Wypij to - powiedziała łagodnie Carabella i przysunęła mu kie­lich do ust.Wino palmowe.Wypił je jak wodę.- Natura obdarzyła cię cudownym darem.Potrafisz się niezwykle koncentrować na tym, co robisz.Ale przestraszyłeś nas trochę, Valentine, żonglując tak bez końca.- Do Dnia Gwiazdy będziesz najlepszy z nas wszystkich - powie­dział Sleet.- Sam Koronal wyróżni cię swym uznaniem.No i co ty na to, Zalzanie Kavolu? Co powiesz?- Powiem tylko tyle, że jest mokry i musi zmienić ubranie - burk­nął Skandar.Wręczył Sleetowi kilka monet.- Idź na bazar, nim za­mkną stragany, i kup mu coś odpowiedniego.Carabello, zabierz go do oczyszczalni.Posiłek za pół godziny.- Chodź ze mną - powiedziała Carabella i poprowadziła go, wciąż jeszcze oszołomionego, przez podwórze, na tyły zabudowań, gdzie pod ścianą, na świeżym powietrzu była zamontowana prymityw­na oczyszczalnia.- Zwierzę! - rzuciła ze złością.- Mógł pochwalić cię chociaż sło­wem.Ale zdaje mi się, że on nie ma takiego zwyczaju.Niemniej, był pod wrażeniem.- Zalzan Kavol?- Tak.Zaskoczyłeś go.Ale jakżeby mógł pochwalić człowieka? Masz przecież tylko dwie ręce.Ach, zostawmy go w spokoju! Taki już jest.To tutaj, rozbieraj się!Sama też się rozebrała.Valentine stał oczarowany, patrząc na na­gą postać dziewczyny, zalaną księżycową poświatą.Miała gibkie, szczu­płe ciało, niemal chłopięce, gdyby nie krągłość piersi i bioder.Skóra ciasno opinała jej silne mięśnie, a na jednym z płaskich pośladków widniał wytatuowany czerwono-zielony kwiat.Podeszli do oczyszczalni i stanęli tuż obok siebie, poddając się wi­bracji zmywającej z nich pot i brud.Wciąż nadzy, wrócili do kwatery.Carabella ubrała się w miękkie szare spodnie i nowy kaftanik.Tymczasem Sleet przyniósł z bazaru ciemnozielony kubrak z czerwonymi zdobieniami, obcisłe czerwone spodnie i lekki, niebieski, czarno pod­bity płaszcz.Był to strój znacznie elegantszy od tego, który Valentine poprzednio nosił.Zakładając go, poczuł się jak ktoś świeżo wyniesio­ny na zaszczytne stanowisko, toteż towarzysząc Sleetowi i Carabelli w drodze do kuchni poruszał się z niezwykłą godnością.Obiad stanowiła potrawa przyrządzona z mięsa nie znanego Valentine'owi, nie śmiał jednak zapytać głośno o jego pochodzenie.Po­pijali obficie wino palmowe.Przy jednym końcu stołu siedziało sze­ściu Skandarów, czworo ludzi przy drugim.Rozmawiano niewiele.Wraz z końcem posiłku Zalzan Kavol i jego bracia podnieśli się bez słowa i wyszli.- Czy obraziliśmy ich czymś? - spytał Valentine.- Nie, zwykle się tak zachowują - odpowiedziała Carabella.Hjort Vinorkis, który rozmawiał z Valentinem przy śniadaniu, przeszedł przez pokój, pochylił się i wlepił w niego rybie oczy.Takie tu były, jak widać, zwyczaje.Valentine uśmiechnął się, skrępowany sy­tuacją.- Widziałem, jak żonglowałeś po południu.Jesteś całkiem niezły - powiedział nowo przybyły.- Dziękuję.- Często się tak zabawiasz?- Dopiero od dzisiaj.Nie robiłem tego nigdy przedtem.Skandarzy przyjęli mnie do swojej trupy.- Naprawdę? I ruszysz z nimi w drogę? - Hjort wydawał się poru­szony tą informacją.- Na to się zanosi.-A dokąd?- Nie mam pojęcia, ale przystanę na każdą propozycję.- Niebieski ptak z ciebie - westchnął Hjort.- Sam spróbowałbym takiego życia.Może Skandarzy i mnie by zatrudnili?- Potrafisz żonglować?- Nie, ale mogę prowadzić rachunki.Żongluję cyframi.- Vinor­kis wybuchnął śmiechem i mocno grzmotnął Valentine'a w plecy.- Żongluję cyframi! Jak ci się to podoba? No, dosyć tego, dobranoc.- Kto to był? - spytała Carabella po odejściu Hjorta.- Spotkałem go rano przy śniadaniu To mirjucowy kupiec, tak się przynajmniej przedstawił.Carabella odęła wargi.- Nie podoba mi się.Ale kiedy to jakiś Hjort podobał się człowie­kowi? Okropne stwory! - Wstała od stołu i przeciągnęła się z wdzię­kiem.- Pójdziemy już?Tej nocy Valentine znów spał głębokim snem.Po wydarzeniach minionego dnia mógł się spodziewać snów o żonglowaniu, lecz i tym razem znalazł się na purpurowej równinie.Był to niepokojący znak, ponieważ każdy z mieszkańców Majipooru wiedział od dziecka, że po­wtarzające się sny mają niezwykle doniosłe znaczenie, i to prawdopo­dobnie nie najlepsze.Pani Wyspy rzadko zsyłała powtarzające się wi­zje, ale Król praktykował to dość często.I tym razem Valentine śnił tylko fragment jakiejś większej całości.Na niebie widać było wykrzywione prześmiewczo twarze, na ziemi, wzdłuż ścieżki, którą szedł, bu­rzyła się kipiel purpurowego piasku, a pośród jej wirów poruszały się stwory o ruchliwych pazurach i klekoczących mackach.Cała równina była najeżona kolcami.Drzewa miały po troje oczu.Wszędzie czaiło się niebezpieczeństwo, brzydota, zapowiedź czegoś złego.Ale i w tym śnie nie było żadnych ludzkich postaci ani nic się nie działo.Był zło­wieszczy.To wszystko.Świat snów ustąpił nad ranem blaskowi jutrzenki.Tym razem Valentine zbudził się pierwszy, kiedy tylko przez otwarte drzwi zaczęło się sączyć blade światło.Shanamir był jeszcze pogrążony w błogim śnie.Sleet leżał zwinięty w kłębek.Obok niego Carabella, odprężona, uśmiechająca się do sennych marzeń.Skandarzy spali widocznie gdzie indziej, gdyż jedynymi odmiennymi w izbie była para Hjortów i trio Vroonów, splątanych kończynami w przedziwny sposób.Valentine wziął z kuferka Carabelli trzy piłki i wyszedł na dwór w mglisty świt, aby doskonalić swój świeżo odkryty talent [ Pobierz całość w formacie PDF ]