[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Może tak.Może nie.- To logiczne.Dlaczego Skrzelowcy są gatunkiem budującym wyspy? Ponieważ ewoluowali z formy wodnej i potrzebują do życia lądu.To rozsądna teoria.A jeśli jest zupełnie odwrotnie, jeśli na początku byli stworzeniami lą­dowymi, a te, które pozostawiono na powierzchni w czasie migracji pod ziemią, ewoluowały w formy lądowo-wodne, gdy ląd został zabrany? To tłumaczyłoby.Lawler powiedział znużony:- Dyskutujesz o nauce tak jak o teologii: zaczynasz od nielogicznego pojęcia, opierasz na nim wszelkiego rodzaju hipotezy i spekulacje w nadziei, że tym razem da to jakiś sens.Jeśli chcesz wierzyć, że Skrzelowcy nagle znudzili się życiem na zewnątrz i zbudowali sobie schronienie w oce­anie, rozbierając przy tym całą powierzchnię lądową plane­ty, a za sobą zostawili, zupełnie bez celu, jakiegoś ziemno­wodnego mutanta swojego gatunku, proszę bardzo, dogodź sobie i wierz.Nie obchodzi mnie to.Tylko czy wierzysz także, że Delagard może wmaszerować tam i pokonać ich w sposób, jaki planuje?- Ja.- Posłuchaj - powiedział Lawler.- Nie wierzę, że to magiczne miasto istnieje.Ja także rozmawiałem z tym Jollym i zawsze uważałem go za nieudacznika.Lecz nawet jeśli to miejsce znajduje się tuż za następnym załamaniem brzegu, nie zdołamy go zaatakować.Skrzelowcy roznieśli­by nas w ciągu pięciu minut.- Nachylił się do niego.- Posłuchaj mnie, ojcze.Musimy koniecznie powstrzymać Delagarda i uwolnić się stąd.Myślałem tak dawno temu, a potem zmieniłem zdanie, ale teraz widzę, że wtedy miałem rację.Ten człowiek jest pomylony, a my nie mamy tu nic do roboty.- Nie - powiedział Quillan.- Nie?- Delagard może być tak roztrzęsiony, a jego plany tak obłąkane, jak mówisz.Jednak ja nie poprę cię, jeśli zechcesz przeciwstawić się mu.Wprost przeciwnie.- Chcesz nadal węszyć wokół Oblicza, niezależnie od ryzyka?- Tak.- Dlaczego?- Wiesz dlaczego.Lawler milczał przez chwilę trwającą jedno lub dwa ude­rzenia serca.- Racja - rzekł w końcu.- Na moment uniknęło mi to z pamięci.Anioły.Raj.Jak mogłem zapomnieć, że to właśnie ty zachęcałeś Delagarda, żeby tu przypłynął, przede wszystkim ze swoich osobistych powodów, które nie mają nic wspólnego z jego celami.Lawler pogardliwie machnął ręką w stronę kręgu bujnej roślinności po drugiej stronie wąskiego pasma wody, na brzegu Oblicza.- Nadal myślisz, że to ziemia aniołów? Lub bogów?- W pewnym sensie tak.- I wciąż sądzisz, że możesz uzyskać tam jakieś od­kupienie?- Tak.- Odkupiony przez to? Przez światło i dźwięk?- Tak.- Jesteś bardziej obłąkany od Delagarda.- Rozumiem, dlaczego tak myślisz - powiedział du­chowny.Lawler zaśmiał się chrapliwie.- Już widzę, jak maszerujesz obok niego do podmor­skiego miasta superskrzelowców.On niesie oścień, a ty krzyż i obaj śpiewacie hymny, on w jednej tonacji, a ty w drugiej.Skrzelowcy wychodzą naprzód i klękają, ty chrzcisz jednego po drugim, a potem wyjaśniasz im, że Delagard jest teraz ich królem.- Proszę, Lawler.- Proszę co? Chcesz, żebym pogłaskał cię po głowie i powiedział, że jestem pod wielkim wrażeniem twoich głę­bokich idei? A potem zszedł na dół i powiedział Delagar-dowi, jak wdzięczny jestem za jego natchnione przywódz­two? Nie, ojcze, płynę na pokładzie okrętu dowodzonego przez szaleńca, który za twoim przyzwoleniem przywiódł nas do najbardziej niesamowitego i niebezpiecznego miejsca na tej planecie.Nie podoba mi się tu i chcę się stąd wydostać.- Gdybyś tylko chciał zobaczyć, co Oblicze ma nam do zaoferowania.- Wiem, co Oblicze ma nam do zaoferowania.To' śmierć, ojcze.Głód.Odwodnienie.Lub gorzej.Widzisz bły­skające tam światła? Słyszysz te dziwne, elektryczne trza­ski? Nie wydaje mi się to przyjazne.Raczej śmiertelnie niebezpieczne.Czy to jest twoja koncepcja odkupienia? Um­rzeć?Quillan rzucił mu szybkie, zdumione, rozbiegane spoj­rzenie.- Czy nie jest prawdą - powiedział Lawler - że twoja wiara uznaje samobójstwo za jeden z najcięższych grzechów?- To ty mówisz o samobójstwie, nie ja.- Jednak ty planujesz je popełnić.- Nie wiesz, o czym mówisz, Lawler.A w swojej ig­norancji wszystko zniekształcasz.- Czy naprawdę? - spytał Lawler.- Naprawdę?8Później tego popołudnia Delagard kazał podnieść kotwicę i znów popłynęli na zachód wzdłuż brzegu Oblicza.Go­rący, stały wiatr wiał w stronę brzegu, jakby wielka wyspa próbowała przyciągnąć ich do siebie.- Val? - zawołała Sundira.Znajdowała się tuż nad nim, w olinowaniu, mocując bloki na przedniej rei.Spojrzał na nią.- Gdzie my jesteśmy, Val? Co się z nami stanie? - Drżała pomimo tropikalnego ciepła.Niespokojnie spojrzała w stronę wyspy.- Wygląda na to, że myliłam się wyob­rażając sobie to miejsce jako wielkie śmietnisko nuklearne.Mimo to wygląda równie przerażająco.- Tak.- A jednak nadal mnie pociąga.Wciąż chcę dowie­dzieć się, czym naprawdę jest.- Jest czymś złym - powiedział Lawler.- Nawet stąd możesz to zobaczyć.- Tak łatwo byłoby zawrócić okręt w stronę brzegu - ty i ja, Val, moglibyśmy zrobić to nawet teraz, we dwo­je.- Nie.- Dlaczego nie? - W jej głosie nie było wielkiego przekonania.Była równie niepewna co do wyspy, jak on.Ręce drżały jej tak mocno, że upuściła młotek.Lawler złapał go w locie i odrzucił z powrotem w górę [ Pobierz całość w formacie PDF ]