[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dla mnie wyspa to tylko wyspa.Tak naprawdę wszystkie są do siebie podobne.Mieszkam na jednej przez chwilę, potem zaczynam odczuwać potrzebę zmiany i płynę dalej.Przez moment poczuł rękę Sundiry na swojej.- Wiem, dla pana to musi być coś innego.Przykro mi.Lawler odkrył, że rozpaczliwie pragnie zmienić temat.Ten był całkowicie niewłaściwy.Zaczynał budzić w niej litość, a to znaczyło, że reagowała na coś, co odbierała jako jego użalanie się nad sobą.Rozmowa, która wystartowała z nieprawidłowej nogi, nadal podążała złym kursem.Za­miast opowiadać o wygnaniu i o wzruszającym losie bied­nych, bezdomnych istot ludzkich, rozsypanych jak ziarnka piasku po całej galaktyce, powinien był powiedzieć jej, jak szałowo wyglądała w wodzie, gdy dała tego ukazującego pupę nura, i zapytać, czy nie chciałaby już teraz pójść do jego chaty na małą obłapkę przed obiadem.Na to było już jednak za późno.A może nie? Po chwili spytał:- Jak tam kaszel?- Świetnie.Jednak chciałabym dostać jeszcze trochę tego lekarstwa.Zostało zaledwie na parę dni.- Kiedy się skończy, proszę przyjść do mojej waragi po kolejną porcję.- Przyjdę - powiedziała.- Chciałabym też popa­trzeć na te przedmioty, które pan ma z Ziemi.- Oczywiście, jeśli pani chce.Jeśli panią interesu­ją, opowiem pani, co o nich wiem.Jednak większość lu­dzi szybko traci zainteresowanie, kiedy zaczynam opo­wiadać.- Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jest pan zafa­scynowany Ziemią.Nie spotkałam dotąd nikogo, kto my­ślałby o niej tak dużo.Dla większości z nas Ziemia jest po prostu miejscem, gdzie dawno temu mieszkali nasi przod­kowie.Jednak w rzeczywistości ten fakt leży poza granicami naszego rozumienia.Poza naszym zasięgiem.Myślimy je­dynie o tym, jak mogli wyglądać nasi ojcowie.- Ze mną jest inaczej - powiedział Lawler.- Nie wiem dlaczego.Myślę o wielu rzeczach znajdujących się poza moim zasięgiem.Na przykład o tym, jak to jest żyć na lądzie.W miejscu, gdzie pod stopami jest czarna ziemia i wyrastające z niej rośliny, ot tak, po prostu, na otwartym powietrzu - rośliny dwadzieścia razy wyższe od człowieka.- Chodzi panu o drzewa? - Tak, drzewa.- Wiem o drzewach.Są takie fantastyczne.Mają pnie tak grube, że nie można ich objąć ramionami.Całe pokryte są grubą, brązową, szorstką skórą.Niewiarygodne.- Mówi pani tak, jak gdyby je pani widziała - po­wiedział Lawler.- Ja? Nie, jak mogłabym? Urodziłam się na Hydros, jak pan.Znałam jednak ludzi, którzy żyli na światach lądowych.Kiedy byłam na Simbalimak, spędzałam dużo czasu z męż­czyzną z Sunrise i on opowiadał mi o lasach i ptakach, o gó­rach i wszystkich innych rzeczach, których nie mamy tutaj.O drzewach.Owadach.Pustyniach.To było zadziwiające.- Tak to sobie wyobrażam - powiedział Lawler.Ta rozmowa nie uszczęśliwiała go bardziej niż poprzednia.Nie chciał słyszeć o lasach, ptakach czy górach, ani o mężczyźnie z Sunrise, z którym spędzała dużo czasu na Simbalimak.Przyglądała mu się dziwnie.Zapadła gęsta cisza.Cisza z podtekstem, chociaż za nic nie rozumiał znaczenia tego podtekstu.Potem powiedziała innym, szorstkim tonem:- Pan nigdy nie był żonaty, prawda, doktorze? - Py­tanie było równie nieoczekiwane jak Skrzelowiec skaczący przez konia.- Raz.Niezbyt długo.To było dość dawno temu, fa­talna pomyłka.A pani?- Nigdy.Chyba nie wiem, jak to się robi.Związać się na zawsze z jedną osobą - to wydaje się dziwne.- Mówią, że to możliwe - zauważył Lawler.- Na­wet na własne oczy widziałem, jak to się robi.Jednak, oczy­wiście, sam w tym względzie mam niewielkie doświadczenie.Kiwnęła głową.Wydawała się z czymś zmagać.On rów­nież, i dobrze wiedział, co to takiego: niechęć do przekro­czenia narzuconych sobie ograniczeń, po odejściu Mireyl, niechęć do narażania się na ryzyko nowego bólu.Z czasem przywykł do swego skromnego, zdyscyplinowanego życia.Więcej niż przywykł; wydawało mu się tym, czego pragnął, zaspokojeniem jego najskrytszych potrzeb.Niczego nie ry­zykujesz, nic nie tracisz.Czyżby czekała, aż wykona pier­wszy ruch? Tak to wyglądało.No tak, tak to wyglądało.Tylko czy on to potrafi? Czy mógłby to zrobić? Jak w pu­łapce otoczył się murem obojętności i wydawało się, że nie ma sposobu, aby zdołał się z niej wydostać.Łagodna letnia bryza, nadciągająca z południa, przynios­ła zapach jej wilgotnych od morskiej wody włosów i za­trzepotała jej szatą, przypominając Lawlerowi, że dziewczy­na pod nią jest naga.Pomarańczowe światło zachodzącego słońca, odbijające się od jej nagiej skóry, zmieniło porasta­jące ją blade, delikatne, prawie niewidoczne włoski w złoto, tak że jej piersi lśniły w wycięciu sukni.Jej ciało było wciąż wilgotne po pływaniu.Małe, kremowe sutki stwardniały od łagodnego wieczornego chłodu.Wydawała się miękka, zgrabna, powabna.Pragnął jej, nie było co do tego wątpliwości.No dobrze.Zaczynaj, w takim razie.Nie masz już pięt­nastu lat.Trzeba powiedzieć jej: “Zamiast czekać do rana, chodźmy teraz do mojej chaty, to dam pani lekarstwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]