[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeszcze chwilę, dobrze?Ciało Korinaama nadal zmieniało kształty.Ramiona roz­szerzyły się, następnie gwałtownie zbiegły, skórę pokryły zmarszczki, nagle pojawiły się na niej kolce, nogi przekształci­ły się we włochate koła; ramiona z macek znów stały się koń­czynami, pałkami, włóczniami, haczykowatymi harpunami.- Dekkeret! - krzyknął nagle Metamorf.-Tyeveras, Kinniken, Malibor, Thraym!Harpirias uśmiechnął się.A więc jego przewodnik miał jed­nak jakieś pojęcie o historii ludzkości.Śpiewnie wykrzykiwał imiona dawnych Koronalów i Pontifexów, jakby rzeczywiście rzucał czary.- Doskonale - powiedział cicho.- Oby tak dalej.Szybciej! Głośniej!Korinaam chyba już nie potrzebował zachęty.Najwyraź­niej przestał się wahać, pożegnał się ze wstydem i naprawdę zabrał do roboty.Przyjmował kształty tak groteskowe, że Harpirias zaledwie wierzył własnym oczom.Raz był nieprawdopo­dobnie wręcz wielki, to znów kurczył się jak rozciągnięta i na­tychmiast puszczona gumka.W pewnej chwili wyrosła mu setka różowych wypustek drgających błyskawicznie, groteskowo, ma­jących na końcach niebieskie oczy.Wypływały z niego przenika­jące się pętle plazmy.a przez cały czas nie przestawał wykrzy­kiwać imion pradawnych monarchów, czasami ciszej, czasami szeptem, to znów wyśpiewywał je niesamowicie wysokim gło­sem, prześlizgującym się przez konwencjonalną skalę toniczną z łatwością, która każdego muzyka doprowadziłaby do łez.- Voriax! Valentine! Segilot! Guadeloom, Struin, Arioc! Grivvis! Histfoin! Prankipin, Hunzimar, Spurifon, Scaul! - Nagle, w sposób doprawdy przerażający, Korinaam wysyczał jeszcze: “Stiamot.Stiamot.Stiamot!” Imieniu pogromcy jego rasy to­warzyszyła seria gwałtownych przemian, Metamorf miotał się na wysuniętej skale tak konwulsyjnie, że przez moment Harpirias był pewien, iż runie w przepaść.Na tym najwyraźniej skończył mu się zapas imion.Wijąc się w szaleńczym tańcu, przeszedł więc do nazw geograficznych.- Bimbak, Dundilmir, Furible, Chi! Duroln! Ni-moya! Falkynkip! Divone! Ilirivoyne, Kiridane, Mazadone, Nissimorn! Numinor! Pidruid! Piliplok! Gren!Doprawdy wspaniałe to było widowisko.Nawet samego Harpiriasa wyprowadziły nieco z równowagi rytmiczne wrzaski Korinaama i nie kończące się na pozór przemiany; niemal wie­rzył, że padają tu groźne, straszliwe zaklęcia, że jego przewod­nik i tłumacz włada autentyczną magią Piurivarów, że unosi się ona i drży w zimnym, rzadkim górskim powietrzu.Jeśli zaś chodzi o prymitywnych mieszkańców gór, to stali nieruchomo, jakby rzeczywiście zostali zaczarowani.Może są­dzili, że ich kuzyn beznadziejnie zwariował, a może traktowali to przedstawienie serio? Kto wie? W każdym razie siedzieli nie­ruchomo i patrzyli.patrzyli.patrzyli.Harpirias zdawał sobie jednak sprawę, że wkrótce musi na­stąpić koniec.Nie narodził się przecież Metamorf, który w nie­skończoność wytrzymywałby takie tempo zmian, a Korinaam, zupełnie niezależnie od siły jego smukłego, delikatnego ciała, z pewnością nie zdoła już długo biegać, skakać i tańczyć, i wkrótce padnie ze zmęczenia.Nadszedł czas na rozpoczęcie następnej fazy operacji.Skinął na żołnierzy, nakazując im, by przygotowali się do otwarcia ognia.Skandarzy odbezpieczyli miotacze.- Kończ już - rozkazał Korinaamowi.- Kończ.Ale daj z sie­bie wszystko.Wszystko, rozumiesz.- Danipiur! - wrzasnął Korinaam.- Pontifex! Koronal! Toikella! Majipoor!Rozdął się, rozpłynął, przez jego ciało przeszło całe spektrum barw, wiele gwałtownych przemian upodabniało go do zwierząt bądź kamieni i drzew, przybierał proste formy geometryczne, zmieniał się w chaotyczną plątaninę wijących się macek i zamy­kających się z trzaskiem szponów, by wreszcie znieruchomieć w postaci samego króla Toikelli.Toikelli o wiele większego jednak niż w rzeczywistości, Toikelli tytanicznego, Toikelli ogromnego ni­czym góra, wysokiego na cztery metry, identycznego z orygina­łem w najdrobniejszych detalach.oprócz rozmiarów.Był to do­prawdy zdumiewający widok i nawet rzeczywisty Toikella, stojący z boku, nieruchomy, obserwujący spokojnie ten niezwykły spek­takl, obrócił się teraz, wytrzeszczył oczy i chrząknął ze zdumie­nia.Przez moment Harpirias widział w jego wzroku strach.- Ognia! - krzyknął.Rzadkie, mroźne powietrze rozdarł huk trzech wystrzałów, potem kolejnych trzech i jeszcze następnych.Nad przepaścią przemknęły cienkie pasma fioletowego ognia, godzące wysoko, w pokryte śniegiem zbocze nad półką, na której stało plemię Eililylal.W dół poleciały kawały żółtobrązowej skały wielkości smoków morskich, toczyły się po zboczu z ogłuszającym hukiem.Spadając, rozbijały się szalenie widowiskowo; w głąb kanionu runęła lawina kamieni wielkości dużej pięści.Elilylal jak je­den mąż jęknęli głucho z przerażenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]