Rodrigues dos Santos Jose Kodeks 632

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeszedł się po rynku i przy straganie z kwiatamikupił zielony bukiet szałwii.Constan�a powiedziała mu, że ten krzewzawdzięczał swoją nazwę łacińskiemu salvare, czyli ratować.Symbo-lizował życzenia długiego życia i zdrowia tak odpowiednie dlaMargaridy.Potem przez chwilę przyglądał się arlekinowi wyczyniają-cemu swoje akrobacje pośród leniwego tłumu.Niecierpliwił się jed-nak, by zobaczyć córkę i żonę.Podążał więc Neal Street, a potemCoptic Street w kierunku szpitala.Znalazł się u wejścia do BritishMuseum i jako że do wizyty brakowało jeszcze półtorej godziny, zde-cydował się zajrzeć do środka.Zbliżył się do głównego wejścia na Great Russell Street i wszedł pozewnętrznych schodach.Część, w której znajdowała się bibliotekastarożytna, została zrównana z ziemią, by postawić na jej miejscuśrodkowe skrzydło o nowoczesnych, awangardowych liniach.Tom�sjednak, po uzyskaniu informacji, skręcił od razu w lewo.Przeszedłprzez salę z asyryjskimi rzezbami i wszedł w korytarz ze sztuką egip-ską jeden z klejnotów muzeum.Na pierwszym piętrze znajdowałysię mumie, nieodmiennie fascynujące zwiedzających.Historyk po-szukiwał jednak innego skarbu.Krążąc wokół obelisków i dziwnychposągów Izydy i Amona, zatrzymał się dopiero wtedy, kiedy ujrzałprzed sobą ciemny, błyszczący kamień, przedstawiający trzy rodzajetajemniczych znaków wyrytych na gładkiej powierzchni.Były to in-formacje pozostawione przez dawno minione cywilizacje, przekaz,który odbył podróż w czasie, dotarłszy aż tu i teraz, stając się nośni-kiem wieści ze świata, który już nie istniał.Kamień z Rosetty.Tom�s wyszedł z muzeum, kiedy do czasu wizyty brakowało dwu-dziestu minut.Niewiele pózniej pojawił się przed dyżurną499pielęgniarką w strefie izolacji oddziału hematologii z bukietem szał-wii w dłoni.Poprosił o widzenie z Margaridą.Angielka była młodądziewczyną o ładnych blond włosach, ale dosyć tłustej cerze.Z iden-tyfikatora na jej piersiach wynikało, że nazywała się Candace Tem-pie.Sprawdziła coś w komputerze i po krótkiej chwili wahania wstałai podeszła do drzwi. Proszę za mną powiedziała, wchodząc w korytarz. DoktorPenrose chce z panem mówić.Noronha poszedł za pielęgniarką w kierunku gabinetu lekarza.Dziewczyna była niska i szła szybkim, krótkim krokiem, raczej małoeleganckim.Przystanęła przed drzwiami, zastukała i uchyliła je. Doctor, mister Thomas Norona is here.Tom�s uśmiechnął się, słysząc tę dziwną wymowę swojego nazwi-ska. Come in odezwał się głos z wewnątrz.Candace oddaliła się, a Tom�s wszedł do gabinetu, uśmiechającsię pod nosem.Wciąż myślał o Thomasie Noronie jak wymówiłato pielęgniarka.Zobaczył, jak Penrose podnosi się powoli zza biurka.Miał zasępioną twarz i bardzo poważne spojrzenie. Chciał pan ze mną rozmawiać, panie doktorze.Lekarz zrobił gest w kierunku kanapy i usiadł obok gościa w po-chylonej do przodu pozycji, jak gdyby w każdej chwili zamierzałwstać.Westchnął głęboko. Obawiam się, że mam dla pana złe wiadomości.Przygnębiony wyraz twarzy doktora mówił wszystko.Tom�sotworzył usta z przerażenia, nogi odmówiły mu posłuszeństwa, aserce łomotało. Moja córka. jęknął. Przykro mi panu o tym mówić, ale najgorszy scenariusz, ten,którego się najbardziej obawialiśmy, właśnie się rozgrywa oznaj-mił Penrose. Margaridą złapała jakąś infekcję i w tej chwili jest wstanie krytycznym.###Przyklejona do szyby przed izolatką Margaridy Constan�a miałałzy w oczach i czerwony nos, a ręką zasłaniała usta.Dławiła się500cichym płaczem.Tom�s objął ją i oboje obserwowali córkę leżącą nałóżku po drugiej stronie szyby.Pozbawiona włosów głowa dziew-czynki połyskiwała, a mała spała niespokojnym snem, walcząc o ży-cie.Pielęgniarki biegały tam i z powrotem, a Penrose pojawił sięchwilę pózniej, by skoordynować ich pracę.Po zbadaniu dziecka iwydaniu kolejnych instrukcji podszedł do przerażonych rodziców. Czy ona przeżyje, panie doktorze? Robimy, co w naszej mocy powiedział poważnie. Ale czy ona przeżyje, panie doktorze?Lekarz westchnął. Robimy, co w naszej mocy powtórzył. Sytuacja jest jednakbardzo poważna, nowy szpik kostny jest jeszcze niedojrzały, a onanie ma żadnej odporności.Musicie przygotować się na najgorsze.Rodzice dziewczynki nie potrafili odejść od okna, dzięki któremuwidzieli, co się dzieje w pokoju.Zdecydowali, że jeżeli Margaridamiała umrzeć, to nie będzie wtedy sama.Oni będą przy niej.Przezcałe popołudnie oraz noc pozostali przy szybie.Jedna z pielęgniarekprzyniosła im krzesła i usiedli tam, przyklejeni do okna, patrząc nacórkę w agonii.Około czwartej nad ranem zauważyli w pokoju nagłe poruszenie.Zaniepokojeni wstali z krzeseł.Dziecko, które tak długo spało nie-spokojnie w gorączce, teraz leżało nieruchomo.Miało spokojnątwarz.Jedna z pielęgniarek pobiegła po lekarza.Po drugiej stronieszyby wszystko przebiegało w ciszy, jak gdyby Tom�s i Constan�aoglądali niemy film.Był to jednak horror, przerażający ich do tegostopnia, że drżeli ze strachu.Wyczuwali, że nadszedł najgorszy mo-ment w ich życiu.Kilka chwil pózniej pojawił się lekarz, oszołomiony, jak gdybywłaśnie się obudził.Był to gruby mężczyzna z drugim podbródkiem.Na piersiach nosił identyfikator z nazwiskiem Hackett.Pochylił sięnad pacjentką, sprawdził jej temperaturę, zmierzył puls i podniósłpowiekę, aby przyjrzeć się oku.Sprawdził rejestr na aparaturze iprzez moment rozmawiał z pielęgniarkami.Kiedy przygotowywał siędo wyjścia, jedna z nich gestem wskazała na okno, za którym znaj-dowali się rodzice, jakby chciała powiedzieć, że będzie musiał ichpoinformować.Lekarz, po krótkim wahaniu, podszedł do nich.501 Dobry wieczór, jestem doktor Hackett przedstawił się krót-ko.Tom�s mocniej przytulił do siebie żonę, przygotowując się na naj-gorsze. Bardzo mi przykro.Ojciec dziewczynki otworzył i zamknął usta, nie wydając żadnegodzwięku, nawet najmniejszego.Był przerażony, sparaliżowany i nie-zdolny do wyduszenia jakiegokolwiek słowa, tak przybity, że niezdawał sobie sprawy z bólu, który już wyciskał mu z oczu łzy.Nogiodmawiały mu posłuszeństwa, a serce łomotało gwałtownie.W tymmomencie dostrzegł współczucie w oczach lekarza i w końcu zrozu-miał, że to spojrzenie ostatecznie przypieczętuje brutalną wiado-mość.Koszmar, którego najbardziej się bał, stawał się rzeczywisto-ścią.%7łycie nie było niczym więcej niż kruchym westchnieniem, chwi-lowym, ulotnym przebłyskiem światła w odwiecznym mroku czasu.Zrozumiał, że jego mały świat stał się niewyobrażalnie ubogi, że bez-powrotnie stracił tę czystość i uczciwość, która zawsze oczarowywałago w niewinnej twarzyczce Margaridy.W tym momencie zmieszania,w intensywnym ułamku pomiędzy szokiem wywołanym wiadomościąa wybuchem cierpienia, zdumiał się, że nie rodzi się w nim sprawie-dliwy bunt przeciw okrutnej zdradzie losu.Odczuwał raczej ogromnyból i przejmującą tęsknotę za swoją utraconą córeczką, dojmującą igłęboką nostalgię ojca, który wie, że nigdy nie było dziewczynki takpięknej, jak jego własna, że nigdy żaden oset nie będzie tak bardzoprzypominał najpiękniejszego kwiatu. Kolorowych snów, moja kochana.XIXNie ma większego bólu niż ten odczuwany po stracie dziecka.Tom�s i Constan�a przez długie miesiące żyli przybici śmiercią Mar-garidy [ Pobierz całość w formacie PDF ]