Pratchett Terry Mort (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Idzie korytarzem! zawołał Rincewind i błyskawicznie skoczył za kolumnę.Zebrani magowie wpatrywali się w ciężkie drzwi, jakby miały za chwilę eksplodo-wać.Dowodzi to, że mieli zdolność przewidywania, ponieważ istotnie eksplodowały.151Dębowe drzazgi posypały się na wszystkie strony, a niewysoka, chuda postać stanęła natle jasnego kwadratu wejścia.W jednej ręce trzymała dymiącą laskę.W drugiej niedu-żą żółtą ropuchę. Rincewind! huknął Albert. Tak, proszę pana? Zabierz to i wyrzuć gdzieś.Ropucha przepełzła na dłoń Rincewinda i spojrzała na niego przepraszająco. To już ostatni raz jakiś nędzny oberżysta ośmielił się wykłócać z magiem stwierdził z satysfakcją Albert. Wystarczy odwrócić się na paręset lat i nagle lu-dziom w tym mieście wydaje się, że mogą bezkarnie pyskować magom.Co?Jeden ze starszych magów wymamrotał coś niewyraznie. O co chodzi? Mów głośniej, człowieku! Jako kwestor tej uczelni chciałbym zauważyć, że zawsze popieraliśmy utrzymy-wanie dobrosąsiedzkich stosunków z lokalną społecznością wybełkotał mag, stara-jąc się unikać przypominającego świder wzroku Alberta.Miał na sumieniu wywróconynocnik i trzy przypadki obscenicznych graffiti.Musiał brać to pod uwagę.Albert rozdziawił usta ze zdumienia. Dlaczego? zapytał. No więc tego.poczucie obywatelskiego obowiązku i.uważamy, że jest niezwy-kle istotne, byśmy świecili przykłaaaaa& !Rozpaczliwie próbował ugasić płonącą brodę.Albert opuścił laskę i powoli przyjrzałsię szeregowi.Magowie chwiali się pod jego wzrokiem niczym trawa w czasie wichury. Jest tu jeszcze ktoś, kto chciałby się wykazać poczuciem obywatelskiego obowiąz-ku? zapytał. Może dobrosąsiedzkie stosunki? Wyprostował się na pełną wyso-kość. Wy glisty bez kręgosłupa! Nie po to założyłem ten uniwersytet, żebyście moglipożyczać sąsiadom jakąś idiotyczną kosiarkę do trawy! Jaki jest sens posiadania mocy,skoro nie chce się z niej korzystać? Jeśli ktoś nie okazuje wam szacunku, wy nie zosta-wiacie z jego przeklętej gospody nawet tyle, żeby dało się przy tym upiec kasztany! Ja-sne?Coś zbliżonego do cichego westchnienia uleciało z piersi zebranych magów.Wszy-scy ze smutkiem spoglądali na ropuchę w ręku Rincewinda.Większość w latach mło-dości opanowała sztukę upijania się w sztok pod Bębnem.Oczywiście, wszystko to mie-li już za sobą, jednak doroczny wykwintny bankiet Gildii Kupców miał się odbyć jutropod Bębnem w saloniku na piętrze, a Magowie �smej Rangi otrzymali uprzejme za-proszenia.Miał być pieczony łabędz, dwa różne desery, a także liczne serdeczne toasty: Za zdrowie naszych szacownych, nie, wspaniałych gości , póki nie przyjdzie pora, żebywozni uniwersyteccy zjawili się z taczkami.Albert spacerował wzdłuż szeregu i od czasu do czasu kłuł laską jakiś brzuch.Dusza152tańczyła mu i śpiewała.Wracać? Nigdy! To jest władza, to jest życie! Wyzwie tego stare-go chudzielca i napluje mu w pusty oczodół. Na Dymiące Zwierciadło Grismu, widzę, że konieczne będą poważne zmiany!Magowie, którzy studiowali historię, nerwowo kiwnęli głowami.Znowu wrócą czasynagich kamiennych posadzek, wstawania przed świtem, alkoholu pod żadnym pozoremi uczenia się na pamięć prawdziwych imion wszystkiego, aż mózg zajęczy. Co on robi!Na wpół skręcony papieros wypadł z drżących palców maga, który przed chwilą od-ruchowo sięgnął do kapciucha z tytoniem.Odbił się od podłogi i potoczył, a wszyscyw szeregu spoglądali tęsknie, póki Albert nie przydepnął go sprawnie nogą.Starzec odwrócił się.Rincewind, który dreptał za nim jako ktoś w rodzaju nieoficjal-nego adiutanta, niemal się z nim zderzył. Hej, ty! Rincewind! Czy ty palisz? Nie, proszę pana.Paskudny zwyczaj. Rincewind unikał wzroku swoich przeło-żonych.Nagle zdał sobie sprawę, że zyskał kilku śmiertelnych nieprzyjaciół i wcale niepocieszał go fakt, że prawdopodobnie nie będzie ich miał zbyt długo [ Pobierz całość w formacie PDF ]