[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.”“Nie mieliście skrupułów?”“Dlaczego? Wracając na Ziemię deklarowaliście tym sa­mym chęć podporządkowania się obowiązującej etyce, zwyczajom, kulturze.Manipulując społecznością »Dziesięciornicy« zyskiwaliśmy od razu wielką autentyczność plus spotęgowanie możliwości kreacyjnych.To obiecywało efek­ty.W dodatku zmodyfikowaliśmy założenia: zamiast kon­centrować się na rozgrywce między ekipami postanowiliśmy uczynić z niej tło, zaś jako cel - wspólny i nadrzędny - przyjąć wygenerowanie sytuacji odpowiadających możliwie precyzyjnie przyjętym no początku kryteriom.Widowisko­wość, gęstość zdarzeń, element zaskoczenia.”“Jak reagują na wasze transmisje widzowie? Nie pro­testują przeciw temu, co tutaj wyczyniacie? Chyba dowia­dujecie się jakoś, co myślą o tym wszystkim?”“Czekaj, nie powiedziałem jasno o pewnych szczegółach technicznych.Przede wszystkim transmisja odbywa się nie w tę stronę, w którą działa wasze video.W naszym przy­padku to odbiorca - nie widz, a właśnie odbiorca - tran­smitowany jest do Białej Kuli.Rejestratory zawierają kopie tego, co wcześniej wydarzyło się na »Dziesięciornicy«, oczy­wiście po odpowiednim zmontowaniu.Teraz odbiorcy wcie­lają się w wybrane wcześniej postacie.Każda z nich jest w stanie pomieścić praktycznie nieograniczoną ilość kana­łów.Kiedy wszyscy są na swoich miejscach, rozpoczyna się projekcja.Uczestnictwo w niej angażuje wszystkie zmys­ły oraz psychikę, świadomość, podświadomość, intuicję - jednym słowem iluzja doskonała.”“Powiedziałeś: odbiorcy wcielają się w postacie.Jak to się dzieje?”“Za pomocą aparatury o działaniu zbyt zawiłym, by teraz je tłumaczyć, lokujemy poszczególne osobowości obok sie­bie.Do Białej Kuli przybywają one jako czyste, wypreparowane umysły, przesłane w postaci wiązek promienistych.Metoda jest tak pomyślana, że mimo wielkiego upakowa­nia wyklucza kontakt między nimi, narzucając jednocześnie złudzenie autentyczności wrażeń i decyzji.Samowolne opu­szczenie postaci przez odbiorcę nie jest jednak możliwe.”“Czy to znaczy, że nie jest możliwe w ogóle? Mówiłeś, że Boskersq to tylko nazwisko ciała, w którym aktualnie przebywasz.To »aktualnie« daje mi do myślenia.Co się stało z właścicielem?”“Mylisz podłączenie odbiorców do kanałów mózgowych kopii, które tkwią w rejestratorach, ze zmianą ciała, zachodzącą rzeczywiście.Opuszczenie ciała przez umysł, swego rodzaju wyjście z siebie, jest od dawna opanowane, nawet bez aparatury wspomagającej.Stanowi jednak wśród boixów najwyższy stopień wtajemniczenia i przede wszystkim jest bardzo bolesne.Tu również istnieje bariera immuno­logiczna: ciało stara się odrzucić lewitujący umysł, zwłasz­cza jeśli jest zamieszkane.Chcąc opanować taki organizm trzeba najpierw zwalczyć właściciela, jak ja zwalczyłem Boskersqa.Przez kilkadziesiąt minut opanowany organizm stanowi jakby mieszaninę dwóch osobowości, przy czym proporcje z każdą minutą zmieniają się na niekorzyść właściciela.”“Nie odpowiedziałeś, jak na widowisko boixów reaguje opinia społeczna.Nie wszyscy przecież akceptują taką me­todę postępowania, nie wszyscy chcą być zabawiani w ten sposób.Są chyba jeszcze uczeni, artyści, politycy, ludzie myślący trzeźwo - nie protestują przeciw waszym wyczy­nom?”“Jeśli tak, to najwyżej ekscentrycy, ale i oni robią to bez głębszego przekonania.U prapodstaw Gry tkwią reportaż aktywny i teatr sterowany - reszta to ewolucja.Obydwa polegały na założonej i bardzo daleko idącej ingerencji w rzeczywistość.Reporter gromadząc materiał faktograficz­ny zawsze w jakimś stopniu oddziaływał ma podmiot swych zainteresowań - na jego przyszłe, a nawet bieżące losy.To było wiadomo już na początku XX wieku.Krótko po starcie »Dziesięciornicy« rozwój reportażu uczynił z osoby reportera głównego bohatera zdarzeń - za cenę zabiegów nie zawsze zgodnych z obowiązującą wtedy etyką.Autor reportażu mając w ręku wszystkie nici mógł nimi dowolnie manipulować, wywołując fakty, które czyniły jego dzieło sensacyjnym i wcale nie mniej autentycznym.Budziło to oczywiście wiele sprzeciwów, zaś autorzy dzieł reportażowych - nazwa ta stopniowo zanikła - byli za skutki swych działań skazywani nawet na śmierć.W międzyczasie eksperymenty teatralne doprowadziły do powstania grup, które inscenizowały określone sytuacje na ulicach, w środkach komunikacji, w budynkach użytecznoś­ci publicznej itd.Spektaklem, który wszedł na stałe do historii sztuki, stała się »Bójka na stadionie w Rio«.Trupa licząca około stu autorów wywołała podczas meczu futbolowego bójkę na trybunach; uczestniczyło w niej kilkana­ście tysięcy kibiców.Po zakończeniu meczu doszło do za­mieszek, a następnie do walk ulicznych w mieście.W rezultacie jedna z dzielnic została kompletnie zdewastowana, zginęło kilkuset ludzi.Na parę tygodni przedtem miejscowa prasa literacka ogłosiła w odcinkach scenariusz »Bójki«, według którego dość dokładnie przebiegły późniejsze wy­darzenia.Pościg międzynarodowej policji za autorami i wy­konawcami trwał przez wiele miesięcy; zostali oni w więk­szości ujęci i skazani.Taki był początek, tacy prekursorzy.”Deogracias rejestrował słowa i obrazy przesyłane przez Boskersqa i w pewnym momencie uświadomi] sobie, że choć znaczenia i przeznaczenia pewnych pojęć oraz rzeczy znikąd nie mógł znać, ponieważ nigdy się z nimi nie ze­tknął, to jednak znakomicie rozumiał emisję Boskersqa, orientując się błyskawicznie w najbardziej specjalistycz­nych i zawęźlonych kontekstach.Indagowany Boskersq po­twierdził, że to jego sprawka.“Znaleźli się rzecz jasna kontynuatorzy nurtu »socjokaskaderów z Rio«, jak nazywały ich środki masowego przeka­zu.Po »Bójce« powstały szybko następne scenariusze, finansowane przeważnie przez multimilionerów, zaangażo­wanych czasami w akcję osobiście.Dochodziło do konflik­tów międzynarodowych; po zrealizowaniu w Afryce scena­riusza »Bombardowanie«, w wyniku czego zostało zrówna­ne z powierzchnią Ziemi półmilionowe miasto i omal nie doszło do wojny światowej - rządy większości państw do­szły do porozumienia w tej sprawie.Socjokaskaderom wydano bezpardonową walkę.Pod koniec XXII wieku wytępiono ich prawie doszczętnie i wkrótce o Ich działalności zapo­mniano.Trzeba było dalszych trzech stuleci, by wrócono do starych obiecujących wzorów.Minął jednak czas, zmieniły się gusty, poszła do przodu technika i świadomość, więc i wyobraźnia.Wzrosły wymagania - już nie wystarczyło pokazać, trzeba było pójść dalej: dać przeżyć.”“I umożliwiła to epoka totalnego hazardu?”“Właśnie.Z tym, że cyzelowane w XXII wieku do połysku scenariusze zostały praktycznie wyeliminowane.Zostały po nich prowizoryczne założenia, od których nieraz w trakcie realizacji odstępowano.Zgodnie z duchem czasu uznano, że najlepszym reżyserem i scenarzystą w jednej osobie jest los, przypadek - dzięki temu powstawały rozwiązania dra­maturgiczne, o jakich nikt nie śnił do tej pory.Nasi uczeni nie protestują przeciw metodzie, ponieważ w ich świado­mości nie jest ona niczym zdrożnym.Cała filozofia nauki opiera się obecnie na teorii deformacji rzeczywistości.”“Przecież to bez sensu.Metoda badawcza oparta na programowej deformacji to brak metody!”“Pozornie.Wszystko jest deformacją, jak powiedział Wendt.Powiem ci, jak pracują wasi uczeni, gdy dostaną do zbadania próbkę nie znanego minerału.Najpierw szli­fują ją, oglądają pod mikroskopem, trawią zgład setkami odczynników chemicznych.Każde z tych działań to nic innego jak niewiarygodne odkształcenie badanego obiek­tu [ Pobierz całość w formacie PDF ]